Alle inzendingen over overlijden

Afscheid nemen bestaat niet En toch kunnen wij samen nooit meer lachen Ik kon het niet geloven Zo vredig als je daar lag Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken Jou lievelingsmuziek bracht me tranen In gedachten hield ik je stevig vast Terwijl ik een witte roos naast je neer legde Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…

Het telefoongeluid wekte me ruw De mededeling was schokkend Mezelf afvragend hoe en waarom? Zo snel als ik kon een lange weg afgelegd naar jou Levensecht maar toch ook weer niet lag je daar Slapend onder witte lakens Overal slangen en meetapparatuur om je heen Een zelf niets vermoedend gevecht Minuten werden uren En jij lag daar maar…

zo'n ontroerend afscheid van jouw geliefde bewaar dit dankbaar in je hart jij wilde hem/haar niet afstaan het leven is mooi maar soms ook heel hard onderweg naar jouw vertrouwde omgeving kijk je even om naar de met bloemen overladen kist verwerkend wat jij nu al enorm mist vervul de wensen die nog achter zijn gebleven…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd. en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

Als het licht het leven dooft van het eens zo artistieke hart; dat van woorden vlinders vormde; vervlochten bloemen rond het eens zo groene blad. Als het licht het leven dooft van het ooit zo waarachtig hopen op dat sprankje eeuwig licht, dat de duisternis voor geluk moest kopen. Dan doet soms het onrecht verdrietig pijn; en huilt het…

Wat zijn dagen Wat zijn uren Wat is iets breekbaars Dat ik vast blijf houden Wat zijn tranen van verdriet En wat vertel je me niet? Wanneer liep ik voor het laatst Met jou Door de groene velden Langs het levenspad En toen enkel vergat Waarom eindig ik niet Ik kon je toen al beter horen Waarom is dat wat je riep Niet meer te verwoorden…

in deze zwijgzaamheid probeer ik jou te vinden de stilte past mij als een tweede huid wij zijn weer kinderen en delen ons verleden dragen elkaar in groot verdriet ook hier toont ons gezicht de droefenis en wederom is er niemand die het ziet…

• voor lenie klein maar dapper - groot van stuk was ze niet - maar een persoonlijkheid groter dan groot want waar zij is - ook al zie je haar niet - daar juicht een toon daar klinkt een stem “ thuis” was en gaf ze aan haar grote liefde en wat zij samen hadden kinderen en kleinkinderen en waar zij is - weten wij - daar juicht een…

Vertel je het een ander? Wanneer ik je dit zeg Wanneer ik zachtjes fluister in je oor Vertel je het dan door Of misschien zeg ik wel niets Heb je dan Aan een blik al genoeg? Met al die mensen om ons heen En ik heel stilletjes Opsta Vertel ik het je dan Vertel ik, dat ik ga…

er is een aarde die doordraait mijn god hoe kan hij nog bewegen terwijl mijn wereld zoveel stiller lijkt kom ik jou in alles tegen…

- voor lydia (lepidoptera) de vlinder zich ontpoppend in ultieme pracht uit haar broos brekend huis is er het weten onvermijdelijk - maar te vroeg toch - gekomen is zij de tijd van gaan ons latend een bloemenlezing van herinnering de energie tot voortgaand leven geworteld in jouw stralende blijdschap jouw vlindereigen fladderende onrust…

dag lieve dag lieve dochter dag lieve mijn véél te vroeg voor jou voor mij voor wie jóu lief hebben moet ik het zeggen dag lieve dag lieve dochter dag lieve mijn jouw pracht jouw praal jouw wezen ik koester ze stil in wie ik ben in wat ik doe jouw denken jouw doen jouw idealen ik breng ze stil aan de ander in doen en…

In mezelf op zoek naar zin trek ik uit mijn duister traag wiegend tussen hoog en laag mijn verwarring als de spin die verloren in een vraag zonder einde of begin zichzelf voelt gevangen in zijn vergeefse hinderlaag tot de stille vleugelslag van een vlinder binnendringt in het raadsel van het rag en het sidderende dier tussen zijn…

Ons leven en einde is 'in', is 'hot' verdrijft de vrieskou de mist, de sneeuw alle voorspelbare weersverwachtingen van ons zo afwisselende leven vanaf de geboorte tot ons levenseinde Want het woord dood gebruiken we niet meer En wat we nu nog niet weten van wat lichamelijk ons leven zal bieden zullen we straks wel weten als we genetisch…

Wat zal ik zien mijn laatste ogenblik op aarde? Het gezicht van mijn geliefde? Wat zal ik horen? De fluistering van haar stem? De laatste tik van de monitor? Wat zal ik horen en zien? De lippen van de verpleegster? Het kuchje van de dokter? Horen en zien zullen me vergaan als de rukwind van de dood me van mijn adem berooft. En mijn…

Mijn kleine moeder met je rode haar, Eens werd je ginds in een zwart graf gelegd, Een dominee heeft, galmend, aan de baar Enkele verzen uit Godswoord gezegd. Ik was een kind van nog geen veertien jaar; Hoe zwaar viel het verbitterde gevecht Tegen mijn tranen, want het stond zo raar En buurman had: wees dapper vent, gezegd. Wees dapper, ja…

jouw knuffel heb ik neergezet tegen de vallende avond je missen doe ik iedere dag terstond kijk ik naar boven weet waar jij je bevindt veilig in de kinderhemel mijn innig geliefd beeldschoon kind op de rug van een schitterende kinderengel zweef jij door het heelal oneindig ver jij koestert de warme zonnestralen…

’s Nuchtens, over winter, hangt 'n schuwe schooier in de top van een eike, langs een wegel, witgeijzeld, aan 'n strop. Zijn gerokken lijf, in vodden, wiegelt met een doof gerucht van de takken, lijk de slinger van een uurwerk, door de lucht. Diepe, met de randen vóór zijn ogen, zit een vette hoed, en er leken uit zijn neuze- gaten zwarte…

Daar leven zij, voorzichtig lopen, tussen Dahlia's en stenen het is er doodstil op een enkele snik na en bezoek tweewekelijks bij de een maandelijks bij de ander of soms helemaal geen.…

Hij lijkt vast minder erg - die lief bijeengebrachte hoop spaanders van mijn gedachten - op mij dan een berg. Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan? ------------------------------------ uit: 'De mooiste gedichten', 2015.…

"Ben ik te min" wie kent het niet? Herman George van Loenhout, ofwel, ARMAND DE protestzanger van de jaren zestig is gisteren in een Eindhovens ziekenhuis op 69-jarige leeftijd overleden. Een van zijn allergrootste successen BEN IK TE MIN, stond 14 weken in de top 40 en geldt als een klassieker uit de hippietijd! Hij was…

ik hoor jou in de merels soms zou ik een gedicht willen schrijven over hoezeer ik jou nog mis na al die jaren maar meestal blijft het bij één mooie zin die zich…

't Nieuws zou bijna ondersneeuwen, terwijl dat heel niet mag, want hoe vaak ik met de kinderen, Ome Willem niet zag, ontelbaar! Deze vuist op deze vuist, de kleinste was van Teun, de grote vuist van Willem daarin verdween ze gewoon. De creaties die ze droeg maakte dat je om meer Teuntje vroeg. En nou is ze er niet meer, het kleine…

mijn zorg en mijn leeuwenstrijd hebben jou niet kunnen redden waren het mijn handen die zich vouwden tot een god mijn stem die aanspoorde tot daden het bijgeloof liet mij de handelingen herhalen wij hebben op een wonder gewacht maar jij verloor jouw manen en ik verloor mijn kracht…

Groots was jouw afscheid zoals je het had voorgeschreven had je dit nou ook maar gedaan met je leven.…

als men zegt ze was zo levendig, als men zegt ze was toch zo, als men spreekt in het verleden, dan pas weet je ze is dood. maar als je zegt ze is zo levendig, en als je zegt dat vindt ze mooi, dan weet je ze is nog in leven, diep in ons hart en in ons hoofd.…

Soms ben ik bang dat ik vergeet hoe je aanvoelde, je geur je stem, je ogen, je kleur ik ruik aan je spullen en wil me vullen met je aanwezigheid ik lik m’n wonden ik ben je kwijt maar op zielsniveau zijn we verbonden en voel ik je...altijd…

Het is stil maar dan verbreekt jouw lach de ijzige kilte Ik zie jou herinner jou en hoor jou weer Het geluid weerkaatst van links naar rechts En even lijk ik tussen hoog en laag te zweven Maar het wordt steeds stiller steeds stiller stiller stil doodstil Tot ik de stilte erken Tot ik besef dat je er echt niet meer bent…

Als ik weer in de herinnering schiet en ik voel het opkomen, het verdriet dan ga ik op reis, terug in de tijd want die herinneringen, die ben ik niet kwijt Je was in ons gezin het "gekke kind" en bewoog door ons leven als een wervelwind je absurde humor, je hilarische verhalen, je totaal onverwachte uithalen... in onvoorspelbaarheid stond…