Alle inzendingen over welzijn

uit het diepst van mijn tenen misschien wel van allergenen pollens! niet meer nu van grassen er wordt gesproken van een composiet die mij gister hevig tranen liet komt tot in oktober binnen waaien het stuifmeel van alsem ambrosia groeide eerst alleen bij de indianen nog voor het grote verkassen toen zij nog op hun eigen waren Columbus nog…

De abeel zijn loten delen mij mee dat ze nu gaan hangen De berk heeft het begeven toch niet zo alleen Zijn familie is echt totaal in tact gebleven De laatste poging van de herfst tot kleuren Verzand in rottend vies schimmelrijk bestaan Hoewel ook schimmels vrolijk leven geven Is het met het meeste leven dan gedaan En na het afscheid van hun…

De wachtruimte slechts dun bevolkt maar een drukkende massa zwermt als een horde bijen op mijn gemoed. De klok is als een dreunende stem en mijn keel klopt als een bezetene op muren, lege eindeloze zalen dwalen door gedachtekanalen. Er is veel om te denken maar nog meer om te zwijgen.…

hectiek bedolven onder immense golven ze spoelen mijn gedachten schoon in een zee van rust waar euforie grilligheid laat smelten en vrijheid terugbrengt naar het diepste van de ziel een zee van rust waar liefde tot leven komt verbeelding ontwaakt en starre blikken verdwijnen in een hemelse glimlach…

Het strand, Tussen vast en vloeibaar Gaan tot aan de rand Wachtend op de vloed Overspoeld worden En geblust, vooral geblust…

Ik scheer, wax en epileer Doch ontharing In een gedicht, Neen, dank u zeer…

de vogels fluiten zo verwacht mijn oor als ik de deuren open van mijn tuinkamer de wereld komt dan naakt binnen dat denk ik althans het is een kip dat zijn schor geluid laat horen die weet wat het is, niet bewust natuurlijk, om op te staan bij opkomend licht in de verte wat rumoer van het vroege verkeer nog vreedzaam van dreun…

kennen vreugd noch smart maar hun haar zit goed en glanst versuvd op weg naar een strak vel in het bezit van een handvol oversluitingen niet tot vrolijkheid bereid niet voor verbittering vatbaar zie hier de nieuwe hoeksteen van een leeg bestaan…

Mijn leven, mijn wereld. Ik geniet met jou op mijn schoot, de computer en jam op mijn brood Mails te lezen en te lachen, dat is wat mijn God mij gebood Jij spint en ligt stil, geheel naar mijn wil Het leven is groots.…

Ik kom nooit meer Van jou af Want jij gaat in repen Ik breek je in blokken, In brokken verwarmt mijn mond Smeltend mijn weerstand Ze zeggen dat het Door een stofje komt Dat zit er dik in Maar de verleiding Is zo ontzettend puur ....…

mijn kaktus denkt aan verhuizen voelt een onbekend jeuken van transpirerende bladluizen en ook mijn magnetron kijkt jaloers uit de ramen en je hoort het ding denken de zon zou zich moeten schamen zelfs mijn tuinslang lijkt overspannen te zijn welkom in Hawaï aan de Rijn…

Doorzetters hebben een lange adem een rechte rug plezier in het leven waar voldoening vaak een feit is. Als na lang en grondig werk de finish is bereikt hebben ze zich geestelijk en wellicht ook materieel verrijkt. Met de rust en ontspanning in het hoofd doen ze wat ze zichzelf hebben beloofd.…

ze schuifelt gekromd handen vertekend door tand des tijds langs deuren met verscholen verleden eindeloze linoleum gang startbaan naar de dood…

Onze oude eikenboom zit in de nesten Mochten in grijs verleden kinderen hem pesten Beklimmen en langs tere takken aan de buitenkant Pijlsnel afdalen uit de top en landen in het zand En aan de sterkste zijtak onderaan had men onbevangen een schommel voor hem pijnlijk opgehangen Als kind deed ik die oude eik ook menigmaal zo zeer Met mijn…

ze heeft alles al geprobeerd lijm, mes en scheerapparaat maar de bikinilijn weet van geen wijken deze dame zal aan haar stoppels bezwijken als ze haar best doet heeft ze een streepje voor maar gladweg verdwijnt haar snoet in de dame met de baard…

Dan fladder je met te kleine vleugels onderweg naar de volgende stop waar je hoopt wat te kunnen groeien was je althans nog niet gevallen of verstrikt bungelend in het levensweb…

Haar handen teder samengevouwen in volmaakt verdriet we huilden de nacht in ongeloof gedwongen te zien en tasten vergeefs naar de ongrijpbare pijlers Het woord verdoezelt in verborgen taal synoniem aan het einde nu zichtbaar in een schrikbeeld De tranen echt van zilver in een intens verlangen naar overleven De vaag geëtaleerde gruwelen…

de oliegevulde radiator verwarmt mij bij katers en poezenkind snorren als een ouderwetse kachel eelt op mijn linkerschouder heim weet de papieren kolenzak, gevuld met glimmeringen.…

Lees jij nog de laatste uren die schoonheid vormen in gracieus licht een hand schraal de winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak…

zich scherp bewust van onhoudbaar verlangen geniet hij intens van zijn harde zijn in extatische verwachting blijvend voelt hij zijn opgerichte spanning zijn verhitte ogen glijden langzaam wit als hij vergeten verzinkt in een zwoele extase doordrongen van zachte huivers ontkromt zich telkens zijn glanzende rug daarbij zweet tot damp bewegend…

Verdwaald in eigen cryptogram gewond door de scherpe randen van de chaotische puzzelstukken die het leven ons soms voorzet kun je slechts blijven zoeken naar de zin die cryptisch lijkt of praktische oplossingen van kleine eeltige stappen naar een zinvoller geheel maar soms gehuld in harnas vechtend tegen windmolens die raadselachtig…

ik zing hoog en laag ochtend gestemd schor en traag rokerig geremd kort is mijn woordje gooi het vandaag op een accoordje ik heb mij verlaagd het is nu het gemak dat mij behaagt doe toch mee in dit streven al was het maar voor even…

waar drukte noch haast gehoor meer vinden zweef ik eenzaam over groene dreven glinsterende sloten en golvend riet nestel ik in takken en zachte twijgen koester het zwijgen in vacht en ziel…

steeds vager nu steeds vaker nu vlucht continu voor dit lege bestaan rekeningen afwijzingen en geen enkel zicht op evenwicht op overzicht laat staan inzicht steeds vager nu steeds vaker weg bang ben ik continu…

Ik wil het leven leven Zeven gouden plakken Wil ik pakken Op de spelen van 't vertier Ik wil het leven leven Zeven fraaie vrouwen Wil ik trouwen Fraaie vrouwen van plezier Ik wil het leven leven Zeven lange nachten Wil ik smachten Dichten op het schoonst papier Ik wil het leven leven Zeven dochters en zeven zonen Die voor altijd…

Dit is een opgeruimd huis. Alle troep is in de kasten gesmeten. Ik zie niets meer liggen. Dus ik hoef niets meer op te pakken. Nu weet ik ook niets meer te liggen. De leegte en de chaos zijn compleet.…

Terwijl jouw ogen mijn lichaam uitkleedden trok het leven een wissel langs perron en spoor vijf bus na bus na bus na bus was dit de enige reis zonder vertraging jij kwam thuis jij wel…

adrenaline stuwt mij op, ik ben de vaart der volkeren aderen kloppen mij de keel, waardering en leescijfers zijn mijn deel en dat wil ik dus godverdomme niet (sorry Trijn) ik wilde alleen maar dat u mij mijn waarde liet…

Sneeuw thuis om me heen Geen vreemden in de buurt Het is daarvoor te glad, te guur De zachte wereld van de vlokken In de haard het hout in blokken Met blauwe tongen, de heilge geest En knetterend gespat, gesis Nu weet ik weer hoe ‘t is geweest Ja, hoe het voelt wat veilig is Zo was het vroeger, naar ik denk De stilte van de nacht De sneeuw…

hoe krijsende meeuwen elkaar bevechten om elk stukje brood hoe ze lijken op mensen die nooit van delen hebben gehoord…