Alle inzendingen over emoties

het heden is verleden nieuwe woorden bleken slotakkoorden ik stierf in schoonheid het verbleekte toen de pijn zich losweekte ik werd wakker en zag dat het vandaag was…

Dit langzaam lijden Tollend gevoel van misselijkheid en hoofdpijn Doordrenkt van de opgelegde afsluiting Die maar niet afgesloten wil worden Die onderdrukking weerstaat En elke keer haar kop opsteekt, en de aanwezigheid verraad van onafgesloten gevoelens Wanneer zij haar aanwezigheid verlaat In mijn buik, in mijn hoofd Dit akelig bedrukkend…

droom mijn gedachten gedichten zo prachtig de woordjes zo lief voor jou hartendief zonnebloemen violen emoties die dolen zoentjes verdwalen in de dalen van emoties zo lieflijk huppelend verblijven verwarmt onze lijven voel hoe gerieflijk je ogen behagen de vonk kruipt in mij het vuur verwarmt we voelen ons blij…

Nu de liefdes- stroom, zich nestelt in de moederboom groeit het kloppend hart in.... verwachting!…

Is er iemand die mij vast houdt Wanneer het leven me benauwd? Hoeveel mensen hier op aard Vinden mij nog iets waard? Ik ben van alles, behalve goed Na 14 jaar....verlies ik de moed Om te geloven in mezelf Alleen mijn dochter van elf Zij vindt mij wel aardig Voor één mens ben ik waardig Is dat genoeg, om te willen leven... en te moe ben…

meine gedanken sind so oft durch erwarten befangen ob du ob du noch kommen wirst warum bleibt doch meine seele so fortwährend nach seinem ideal verlangen warum bleib, ich, mensch träume will ich so gern vergessen was immer gewesen ist und durch meinen verdruss schon viele male ist aufgegessen damit ich flüchte vor dem was gewesen ist…

terug op mijn schreden moet ik een stap en dan nog een met gestrekte armen duw je mijn log geworden gewicht…

Koud ver verwijderd van de hete zon levend begraven bij haar die ik dien ik teken een vogel symbool van vrijheid die ik nimmer verkrijgen zal donker waart in mijn ogen koud zijn nu ook de laatste tranen…

Als ik in tekst, uit zou kunnen drukken, wat ik voel, zou geen blad onbeschreven blijven. Als ik in gebaren, kon laten zien wat er is, zou geen enkele spier in mijn lichaam, in rust zijn. Als ik in woorden, kon vertellen, wat er door me heen gaat, zou mijn mond nooit meer stil staan. Als ik precies zou kunnen laten zien, wat ik voel…

ik kijk naar haar, als in een droom ze blaast haar pijn in een ballon rent hem na, prikt hem lek gele vlinders vliegen ze blaast naar krokussen kleurt haar wereld zonnegoud en ik roep, help haar kleur haar wereld geel ze lacht, ik lach met haar mee maar nu moet ik snel gaan want straks kloddert de nacht haar gele wereld modderzwart en…

Onzichtbare lijn naar dat land van zand onder het heetst van de zon waar gedachten dwalen in het labyrint wanneer was het in die duizenden jaren dat wij zagen wie wij waren door donkere ogen bezield…

het regent ik lepel tranen van nieuw geluk spreid ze uit als geurig balsem over je gekwetste huid van wonderdadige zachte klei vorm ik nieuwe lichte deuren zonder sloten en sleutels met verroeste verleden kleuren je kan weer kijken en langzaam voelen alsof het was verholen je hoeft niet meer in je labyrint te…

Ik mis mijn tranen huil nu zonder liefde. Heimwee naar het duister in het licht. In vrijheid gebonden en gevangen. Stil en eenzaam schrijf ik mijn gedicht. Ik mis de pijn en draag haar mee in stilte. Het lijden en het zwart waarin ik zweef. Ik lach en dans maar zonder diep verlangen. Vergeten wie ik ben en dat ik leef…

Kind van voor de oorlog, doch van in het interbellum toch, kind opgegroeid in de crisisjaren, het kind dat ik nooit kon evenaren. Kind door dat geworden, zonder luxe, zonder borden, hebt ge u door het leven gesleept, u, het kind met wie ik heb gedweept. Ik prijs de tijd rijk oh moeder, gij waart immer mijn hoeder tegen alle mogelijke gevaren…

de nacht sluipt over lichtresten er valt geen sterrenstof uit deze inktzwarte poel rauwe keelklanken voeren de speld richting pijn laat de poppen dansen…

het regende toen ik je tegenkwam de wind joeg door je lange natte haren. jij liep hooghartig naar de lucht te staren maar zag dat ik notitie van je nam jou zo te zien maakte mijn benen lam het liefst wou ik me aan je zijde scharen om je voor alle wanen te bewaren je afgewende blik wierp snel een dam ook deze keer liep jij me weer voorbij…

mijn lijdende dovemansoren tuiten tussen de klanken in je dacht dat ik niets hoorde maar ik hoor elk woord en elke zin ik knutsel alles aan elkaar en zoek naar een verborgen betekenis maar huiver als ik luister dan steek ik er de brand in en warm mijn geweten aan de vlammen van elke zin…

strafgeschoeide babyvoetjes maat doet er nu even niet toe harde neus hard contrefortje heus, al wat dit brein aan roodharigs vermag werkt de pols vrij rolstoel precies in de loop doe doe schenk dat vervloekt konijn wat liefde kutje ik ga je niet verlinken ik stop je in mijn molen heus en prik je op mijn draaimatras kaninchen…

de drab waarin ik uren investeer de helft van mijn leven de narigheid die zich beweegt langs kletsnatte lijnen van de buien met invloed ik voel mij neerslachtig als ik struikel over tegels scheefgeschoven over de vettige substantie aards slik met een hoog lutumgehalte maar kleurloos als een afgedekte hemel toch wordt ze blauw…

Soms lijkt het leven zo zinloos verloren doorheen maanverlichte droomrijke nachten lig ik te wachten en in de sneeuwverwachte winterse dagen komen levensvragen mijn lijf vouwt zich in elke pose van bestaan laat gedachten gaan…

Ik loop voorzichtig op mijn woorden maar je smijt ze weg. Niets kan je troosten je lekke eigenwaan opkrikken met een ja. Je doopt het tot neen en spuit een giftig jij bent als alle anderen.…

als tranen vloeien over jouw wangen zie ik parels van verlangen langzaam in je ogen groeien behoedzaam zal ik ze polijsten laten glanzen in het licht als regenboogkleuren ze zullen je verzachtend sieren dan zal ik je bewieroken met bevrijdende geuren…

Ook ik ben wel eens zielig en een beetje saai ook ben ‘k wel eens verdrietig en voel me wel eens raar. Ook ben ik wel eens stil en af en toe wat humeurig dan voel ik me wat naar of geef een grote mond. Ook ik slaak wel eens een vloek als iets me weer niet aanstond maar ja ik ben een mens met nukken en ook grillen en al zou ik heel veel willen…

nadien de klap van de deur ogen dicht zodat stilte klonk zonder echo van vloeken wat er bleef behalve stapels onbetaalde rekeningen en verstopte leidingen een jongen van acht die ongevraagd naar buiten zeulde zakken vol verdriet elk weekend als verdwaasde japanners op toeristische trektocht zien dat er meer was geen tijd voor…

Het lijden is sterk als het eenvoudig duldt zonder protest. Angst ebt snel weg in het verdriet dat niet twijfelt aan verlies. Mededogen verbindt lankmoedig en accepteert allengs het voorbijgaan. Maar wie liefde kent laat nooit en te nimmer alle hoop vervliegen. Want de liefde is een allesverzengend vuur, woedend uit een sprankje…

Schoorvoetend loop ik door mijn gehavende ziel, struikelend over herinneringen, ervaringen die ik zo graag wil vergeten. Een donkere kronkelende tunnel een dikke zwarte lijn... met aan het eind een lichtpunt. Dat ben jij... laat je me vrij? Je hebt de sleutel tot mij. Je geeft mijn leven kleur Gum het zwarte uit voor mij...…

ze plukt ijsbloemen van de ramen poot sneeuwklokjes in november maar haar tijd staat stil en als ze schreeuwt bevriest haar adem ijskristallen sterren vallen in de nacht maar ze wenst niets ze loopt haar pad alleen in maanlicht mijdt de zonnestralen ze wil niet dat haar hart ontdooit een bevroren hart doet minder pijn…

Hoe kon het gebeuren dat ik mijn kindsdeel afstond mijn poppen verkwanselde aan het rijpen van de tijd waar ontvankelijk vlees zijn ijle wensen droomt kortstondig scorend en hunkert naar méér Ik, die het leven leefde in niet geveinsde onschuld sloot een monsterverbond schreeuwend om het kind…

achter de volgende stroomversnellling ligt het misschien al een hele tijd zoek serpenten zijn als was onder mijn voeten vissen bijten verdronken in het zand ik roei langs kadavers vol verwondering voor het ongerepte stukje muziek een adelaar speelt banjo de echo antwoordt niet…

Soms heb ik het gevoel Dat ik op een zijspoor sta Dat ik niet meetel En aan alles voorbij ga Alsof ik met mijn neus tegen een raam Naar binnen kijk En zie hoe iemand anders mijn leven leeft Ver buiten mijn bereik…