Alle inzendingen over Ziekte

'De tijd is een mesjokkeme dokter. Van kerkhofdrek druppelt zijn ketting. Zijn jas van zwachtels en knechting Is de vlag van 't land van de boktor. Onder het uithangbord met de adder Hield ie eerste spreekuur in Eden. Een klokhuis zit sindsdien in de appel En de ratelslang rijdt door de steden. Vermomd als Dokter, Zandloper en Joker Brouwt…

Door het heden blijvend afgetroefd zit zij onbeweeglijk staart bedroefd naar een beeld ver in de verte ogen in één richting blijvend vastgeschroefd Slechts een ader klopt op haar hand als teken van leven Hoe communiceer je met de schaduw van een schim van een mens met haar hoofd reeds in de hemel en haar lijf nog op de aardse…

De huisarts sprak: "U bent echt niet in orde, Uw toestand vind ik akelig kritiek. U bent als u het mij vraagt zelfs te ziek Om naar het ziekenhuis vervoerd te worden." Maar de patiënt zei toen: "Ik zal wel moeten, Want anders krijg ik daar een wegblijfboete."…

Wil je mijn ring zoeken, vraag je, mijn vingers worden zo smal. We zoeken eenzelvig, beangst om wat ons ontglippen zal. Je gaat staan naast het bed op leden zo dun en onmachtig dat je er niet op kunt staan, maten ooit zo krachtig. En je valt in mijn armen als ooit, onvindbaar alleen, en ik leg je weer neer, gebroken een ring om je heen…

Getemd, gekooid Gevangen achter medicijnen De kop nog goed Het lijf beperkt De ruimte die ik heb De hindernissen die je steeds weer merkt Getemd, berooid Beperkt in het verlangen De kop nog goed Maar in de geest gevangen voel ik de verandering Draait alles slechts één richting op met droeve melodie waarin ik mijzelf vervagen zie…

Na jaren verder weg dan ooit leek geluk weer wat dichterbij misschien wel voor het grijpen tot de dreiging van het beest weer plotseling genadeloos broos herstel de grond in boorde herleven weer veranderend in angstige onzekerheid hoeveel cellen kozen reeds de zwarte zijde van het beest hoeveel cellen pleegden verraad aan hun tak: het…

jij bent het hè duivel? die een moedertje zo laat wenen haar schouders zo laat schokken in troosteloos verdriet jij bent het die in elke straat en in elke kantine van zich laat spreken en zelfs angstige kinderen weten ervan jij die elk orgaan kan vinden om te vergiftigen met je stuitende adem jij bent het hè duivel? jij bent het altijd…

Het water slaapt met glazig geopende ogen, in het riet hangen als groene tranen wat gloeiwormpjes. De bleke pupil van de maan vervormt wanneer een vis plotseling opduikt en weer verdwijnt met een plons.…

Het zit de arme boeren hier niet mee: Uit angst voor blauwtong, die zoals men weet Verspreid wordt door een vreemde muggenbeet, Geldt een verbod op export van het vee. Dat zo’n verbod zou helpen, lijkt me stug. Verbied liever de export van de mug.…

Mijnheer ziet er goed uit vandaag, hij sliep tamelijk rustig en lag de hele nacht op zijn favoriete zijde. Tijdens het ontbijt verslikte mijnheer zich, hij had een erge hoestaanval en spuugde over de tafel. Gedurende het verschonen kreunde mijnheer en hij had een angstige uitdrukking op zijn gelaat. Mijnheer had visite vandaag! Zijn…

het schreeuwt nog geen pijn maar rafelt aan mijn zijn voel met mijn geest dat er iets vreemds is langs geweest waarvan sporen die niet bij mij horen mijn lichaam activeren tot een verdediging in een proberen het lijf te normaliseren zekerheden worden op de proef gesteld tegen dit externe geweld nog ben ik niet geveld door…

lief dans je om me heen ben jij het witte licht misschien dat ik vannacht heb gezien we hebben geen woord gesproken geloof geen spoken maar ben weg en gek op jou de anderhalve meter look doet mij geen goed ik wil je raken warme compassie maken in samen zijn door weerbarst kiemt opstandigheid ik raak controle kwijt weet…

Bacteriën gieren door de lucht Iedereen piept, iedereen zucht In alle hoekjes en in alle kiertjes Zwerven natte snotpapiertjes Uit neuzen lopen hele stromen Het lijkt nooit meer goed te komen Collega’s ogen moe en dorstig Men roept kuchend: ‘k ben zo borstig Doktoren staan hier machteloos Wc-papier gaat niet per rol, maar doos Het is voorwaar…

hij telt met al zijn vingers lacht vriendelijk als ik iets vraag beantwoordt mijn groet als ik weer ga maar samen praten doen we niet meer hij kan geen richting houden in het sturen niet voortborduren in dezelfde kleur toch hebben wij een lijvig testament de fotodoos ons eigen monument in kijken lachen wij samen maakt ons blij…

waar ben je lief, ik kan je niet bereiken ben jij aanwezig in dit schijnbaar dorre lichaam zie ik jou nog als ik in je doffe ogen kijk kan ik je nog vinden in je onverstaanbare taal je bent er nog, ik zie je wel ver weg, maar je bent er nog wel…

In de overlijdensadvertentie stond iets van terug naar de moederschoot het begin van jou uit het grote niets Herinnering blijft en de risico's je wist het wel, het ging altijd over anderen en het raakte jou Veel veranderd is er niet sindsdien de duivel schijt nog op de grote hoop zwakken door de dood het meest omhelsd Jouw naam op vergelend…

nog baadt het fileermes in de antiseptica klaar voor subtiel gebruik maar die grote wanden met gereedschap zijn al vele jaren uit de strijd gaat nu viraal waarbij het blote oog als laatste lens nog leven kent specialisten zijn de gamers uit dit spel van aanval en verdediging met een triggend plot er is geen modus updates razen…

ik heb dit jaar (2006) enkele opknapbeurten achter de rug twee keer onder het mes er was geen weg meer terug dat heb je als jaren tellen gaan slijtage slaat hier en daar toe maar ook het dichtslibben daarom was ik in januari zo moe allemaal ditjes en datjes zo word je langzaam ouder noem het seizoenen van je leven de herfst voelt telkens…

In de wachtkamer wordt vooral gewacht, zoals een vader op het antwoord van zijn zoon: rustig en gelaten. Zittend tussen doe maar kalmpjes aan en schiet een beetje op. En er wordt zeer veel gezucht, lucht die overschiet, als na het zingen van een lied, buiten adem en ook weer niet.…

Pijn zit op de fiets. Pijn wil naar huis, daar is het lekker warm. Pijn wil in bad. Pijn zet zijn fiets tegen het huis. Pijn doet de deur open. Pijn zet de verwarming op 25: heerlijk! Hij zet de warme badkraan aan. Pijn kleedt zich uit. Pijn gaat zitten: lekker. Hij dommelt weg. Pijn vergeet zichzelf. Hij gaat er uit. Pijn droogt zich…

we hebben paardenbloemen gepluisd nooit wetend waar ooit die eindeloos lange adem huist gezucht om zorgen die ons sterker raken dan we toen dachten dat onze schouders konden dragen we hebben geluk gehad want na een uitademing kwam eigenlijk vanzelf onze lucht weer terug corona speelt een gemener spel hoe wij ook ademen…

we hebben samen het tweepersoonsbed gedeeld in de achterkamer Jacob Marisstraat naar de muis geluisterd achter de betingelde wand ik trok je vaak aan je kwetsbare oren tot je een bed voor jezelf kreeg in het sanatorium pas veel later kwam je weer thuis we waren verhuisd en je had een kamertje alleen nooit was je later nog zo…

ik voelde dat zij bij mij kwam uit haar gebeeldhouwde gezicht nog schraapte ik aan stukjes steen mijn handen open zo ruw was haar fluweel ingesloten wij misten maanden intieme info door leven zonder elkaar in grote lijnen slechts een paar we hebben alles gladgestreken in de weken waarin dat wat wij wisten is bijgepraat…

hij sprak niet veel tijdens de wandeling natuur was iets vreemds en zeldzaam hij wist dat een koe een zoogdier was zonder er ooit een te hebben gezien hij wees zoogdier en staarde het beest aan het beest staarde begrepen terug ze hebben een band hij weet zo’n dingen er werd niet gepraat enkel dorst gaf aan dat de rugzak open moest hij nam…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

Bijna ongemerkt werden je ogen brozer en duurden wandelingen door het bos langer. Tijdens het avondmaal verviel je in een starend zwijgen waaruit je plotseling ontwaken kon om in vrolijk lachen uit te barsten. Toen je op een middag zei dat je dacht je verstand verloren te hebben, viel je hopeloos neer in een fauteuil met verwarring…

“Dit hart is lek, het bloed valt niet te stelpen, Als ik het dichtnaai helpt het echt geen steek”, Sprak de chirurg die Holleeder bekeek, “Hier kan alleen een transplantatie helpen. Wij zullen hem het hart van Endstra geven; Dat is in onze vrieskast vers gebleven.”…

Je slaat je vleugels uit Zo vrij, een vlucht over de volken Wit verenpak, een bruid Met als bruidegom de wolken Jij zwaan, jij vogelkoning Vol kracht je vrijheid nemend De mens een schertsvertoning De lucht adembenemend Jouw macht, niets houdt je tegen Maar heel in het geniep Krijg je moeite met bewegen Je sterft aan vogelgriep…

Mama is ziek en dat is niet fijn Mama heeft kanker en dat doet mij pijn Ik hoef dan niet geopereerd, geen bestraling en zo meer Maar zij moet naar het ziekenhuis, elke dag weer… En als ze dan thuiskomt is ze zo moe Dan wil ze nog maar één ding; zo vlug mogelijk naar haar bed toe Ook is ze niet meer zo vrolijk en blij Maar chagrijnig, ook tegen…

je lachte toen de schalen braken en het ei zich opende het was jouw broedsel niet dat onder je vingers krioelde om een eerste glimp van buiten op te slaan van het tabula rasa bestaan geïnstitutionaliseerd hormoonde zorg een affectief en uiterst adequaat traject als een abces vermenigvuldigde zich het vreemde leven door…