Alle inzendingen over emoties

Groots in nietigheid Schrijf, blijf Geniet dat moment Meer krijg je niet Erkenning duurt Slechts een seconde Herkenning, pretentie In zoet verzuurd Strijdend voor geluk Ik loop stuk.…

Bleek een monster met een vacht die slechts ontstaan kan in het donker onder stenen. Het was een wonder dat hij zag dat ik er stond. Er liep wat speeksel uit zijn mond. Praten kon hij niet en hij was bang; hij zag dat iets bestond buiten de kelder waar hij jaren in lag vastgebonden. Hij stonk, stond krom, zijn honger was reusachtig. Ik…

Tussen bevochtigde zandkorrels loopt een liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer…

Juist die laatste lach tekent nog een lijn in sombere gedachten ik schrijf het daar waar het hoort op de kalender met een cirkel om de datum vlakbij morgen maar dichter bij eergisteren alleen jouw gezicht schrijft vandaag…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

hij haat het monster dat hem inslikt met zijn hoofd tussen de klauwen zwaar beukt de tijd kan hij het amper houwen totdat de klok zich stopzet het beest hem uitkotst hij gelaten wacht of de vreter hem toch nog heeft gered!…

Als ik 's avonds naar de sterren kijk en alles om me heen is stil als ik mijn eigen ademhaling hoor dan weet ik dat ik leven wil. Dan sta ik vol bewondering te kijken naar al dat moois wat de natuur me biedt en word ik heel erg stil vanbinnen op slag is weg al mijn verdriet. Ik wil de wereld wel omhelzen een siddering gaat zachtjes door…

De verwijderde liesbreuk is van horen zeggen, ingreep tijdens duistere jaren van luiers en eerste wankele schreden, herinneringen als sneeuwend TV-scherm De dokter krast drie akelige streepjes op linkerbovenarm die danig opzwelt, dagenlang kunstmatig opgewekte koorts, kans op echte pokken definitief verkeken. De tandarts zet haar voet op…

Laat mij vrij dan kies ik voor jou stel eisen en ik verdwijn voor jou ik zoek geen controle maar tegengas bewijs me het tegendeel en ik verkondig het voortaan leer mij dingen laat me zweten geef mij vocht dan zal ik groeien maar geef mij niet de controle want ik dender over je heen laat mij zuurstof geef mij adem maar leef niet mijn…

zo nu en dan ontbloten we de tanden uit angst, om wat als grapje wordt gezegd en ook al zijn de meeste moppen slecht we klappen, wringen zweet uit onze handen gelach in overvloed, het wil ons knechten het snoert de mond, op onze lippen brandt een woord dat verder voert, tot op de rand waar je moet kiezen tussen vluchten, vechten de conversatie…

Vandaag was vaag Het deed denken aan ander tijden Je lacht zo zacht Ik laat me er graag door leiden Ik vond gegrond dat heimwee geen kwaad kon En droom gewoon Dat Vroeger morgen weer begon Ik loop de hoop vast weer in de vernieling Maar toch alsnog blijf je mijn bezieling…

De geur van het parfum bedwelmt de stad waait door de straten gedragen op de wind prikkelt de zinnen laat groot en klein dansen op een plein maakt ze blij en brengt ze van slag de kracht van het parfum is sterker dan ik dacht…

Door donkere uren gekweld alle minuten, seconden geteld wijzers rond dagen voorbij jaren vervlogen ogen staan stil zien niets meer blikken alweer terug in donkere uren alle minuten, seconden telden…

Waar twee monden dezelfde taal spreken schrijft de ene hand een ander verhaal ik noem de liefde niet langs die ene snelweg waar ooit die zacht rose zalm werd achtergelaten in de hoop dat zij gevonden werd door tedere mannenhanden sprak de hoop niet ik geloof in gedichten berust in het niet mystieke lees langs treurnis…

je kleedt je uit en vouwt alles netjes op golfen benaderend zoals een gewond dier wordt benaderd je ademt het scherpe van zout en meeuwengegil de schaduw van de omhelzing is te zacht om je los te kunnen laten op de wind wat zingt hij, een verleidende roep of kyrie? wolken en schuim verdwijnen in de gapende mond van horizon wanneer je…

spiegel het zwaard dat jou neerhalen moet in een glimp van vergeving de kleur van haat verzaak in de strijd jouw eigenheid niet staar in hun ogen vergevingsgezind…

Ik zoek het geluk, het licht, maar ik kan het niet vinden. Het donker belaagt mij, ik kan me niet binden. Ik blijf hopen en drijf me door de donkere, dichte mist. Het licht vindt mij en eindelijk ben ik verbonden. Verbonden met het licht, verbonden met het geluk!…

Vogels troepen samen en jaar naar jaar vliegen weg in niets in herinnering gedachten van stilte want zwijgen is nog steeds goud zij gaat voor zilver…

Ik heb er niet naar gezocht ben er plotseling ingelopen nog voordat ik erbij stilstond had de mist mij al ingesloten dikke mist om mij heen verbergt jou voor mij laat mij in onzekerheid achter ben je er nu wel of niet voor mij? ik kan mijn handen niet zien ik weet niet waar ik naar reik wil jij je wel echt laten vinden of zet ik mezelf…

Wanneer mijn emoties zo intens zijn als het donkerrood van een rijpe wijn wordt het tijd om het glas of fles te legen; dat blijkt achteraf een zegen. Psychische bagage was soms loodzwaar; containers kon ik ermee kunnen vullen… De verborgen littekens van zoveel jaren innerlijk gevecht zijn niet meer te verhullen. Ik ben ongesluierd; al voelde…

Ik weet niet waarover het ging, dat gesprek tussen man en vrouw al kibbelend over straat. “Als ik niets zeg, wil je het horen, als ik het zeg wil je niet luisteren”, zei ze luid en nogal kwaad. Zijn antwoord ging helaas verloren, ze kozen een andere weg. Maar de opmaat wist me te raken vooral de toon waarop het werd gezegd.…

Langzaam vouw je morgen open en laat gisteren heel stil achteruit lopen zachte handen tillen mij op wiegen vandaag in slaap terwijl de laatste droom haar tijd verslaapt zwijgen muren in alle talen zelfs de spiegel aan het plafond doet na een laatste knipoog haar stralende ogen dicht…

Maak van mijn moeder een sneeuwende tuin om te planten. Witte jasmijn en de theeroos wordt wit. Voller geluid komt vanuit binnenkanten, Zoals de vrucht in de pit. Maak van mijn moeder twee kameleons zonder ogen: Groen gokte hij en hij streelde haar buik, Die zij dieprood naar hem toe had gebogen, Waarna iets mooiers ontluikt. Maak van mijn…

achter maskers van weemoed spelen clowns mijn waarheid in eenzaam spel ontroerend ontwapenend echt deinen ze mee op golven van vreugde en verdriet zij spelen de ontmenselijking menselijk acceptabel roeren in de likkepot van mijn emoties ontroerend ontwapenend echt ontmaskerend en spiegelend leven zij op grote voet halen zij dikke rode neuzen…

honderd duizend leugens regenen zonder waarschuwing over paraplu loze hoofden hun vervuilde vergiftigde water slaat stinkend de naakte waarheid in bodemloze putten en nooit genoeg hebbend luisteren lichamen naar loze beloften over zielloze gouden kalveren honderd duizend lege leugens kunnen putten niet dempen zelfs niet als het levenloze…

dat moment waarop ik net dat pak koffie open heb gemaakt en er even in knijp dat de lucht erin komt die overgang van hard naar zacht, dat moment…

Afgesloten, buitengesloten buitengewoon gesloten. Uitzonderlijk afgezonderd, opzij gezet, buitenspel gezet, voelt enorm kloten. Hoort erbij, ongehoord, onverstaanbaar, ongestoord. Nodeloos geluidloos, onbekend, niet gewend, troosteloos, voelt waardeloos. Toch welwillend, onhoorbaar gillend, luister 't gefluister. Voelbaar verstaanbaar,…

razend maaien ze het gras 's nachts zoemen zij en zuigen aan mijn armen klokslag zes beginnen ze te koeren op het randje later zetten ze de radio aan bij de buren olifanten: hoe krijg ik ze weer klein? druppel voor verdomde druppel…

Haar vleugels zwegen terwijl zij de vlucht naar vrijheid proefde werd het zweven haar haast onmogelijk gemaakt vlinderend van kleur naar kleur penseelde zij reeds gevlogen dagen in haar zelf gekozen eenzaamheid ver voorbij de laatste ets pende zij haar weg terug knipoogde bekoorlijk naar de regenboog die kleurrijk haar toekomst…

Gekooid gevangen in uren van verwachten verliest de morgen haar eerste adem in het laatste streepje licht waar duister haakt in eenzaamheid schuift de nacht het venster open en sluipen dromen nader zacht toegedekt door een heldere maan omarmd door reeds vermoorde gedachten smoort het donzen kussen de laatste ijle kreten…