Netgedichten

netgedicht (nr. 9.408):

Ode

Met één handbeweging sluit jij het fluweel
waarachter de wereld haar vormen verliest,
terwijl onze glimlach een brug slaat
in het schemerlicht van stofgebloemde kappen

hete chocolademelk op het pluche kleed
slaat dampende pluimen de lucht in en
afgezien van plonzende aardappelen
die jij zacht in de pan laat glijden, is er
slechts het hoorspel op de achtergrond
en knappend haardvuur achter micaruitjes

een deken is over mij heen gegleden
toen, in die warm huiselijke taferelen
waarvan de weldadigheid weerspiegeld
wordt in beelden van mijn moeder