Alle inzendingen over gekomen

zijn hand op je schouder legt zo warm maak je mijn gevoel ik verwar niet langer liefde met verliefd of houden van er is niet veel meer nodig want bij jou zijn is meer dan fijn genoeg kan ik niet zeggen want delen is ook jouw wensen in vervulling laten gaan maar nu zijn vingers ineengeslagen en dansen lippen op elkaar de tijd is nu gekomen…

Later moest het gaan gebeuren, Later was haar mooie droom Haar grijs bestaan kreeg daardoor kleuren Het gaf haar zwarte koffie room Later is er nooit gekomen Ze is nu ziek en broos en teer Later bleef voor haar bij dromen Kansen zijn er haast niet meer Hoe een mens toch stil blijft hopen Op een kans, een winnend lot Haar lot heeft voor haar…

Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, iets duidelijker dat gevoel, ik weet, het afscheid is nabij Elke keer, dat ik haar zie, is er wat wanhoop bij gekomen Ik wil haar niet los laten, Ik wil haar niet kwijt Maar elke keer voel ik dat ze wegglijdt, tussen mijn vingers door Ik kan haar niet bij me houden…

ik vond jouw boek op de open plek in het bos waar de maan en het mos elkaar raakten feeën rustten nadat zij hun dansjes maakten sloeg het boek open en voelde hoe warmte en magie tussen de pagina’s lagen als bladwijzer om verder te gaan op het pad dat jij volgde want ik weet me anders zo alleen ze zijn allen bij ons gekomen…

Het klokje aan de wand vertelt haar grijnzend dat ze weer niet zijn gekomen. Langzaam, met door reuma aangestaste passen, loopt ze de gang door, kamer 210. Haar man. haar steun, haar rots in de branding. Ze komt de kamer binnen, went aan de muffe verdorde geur.…

Jij bent nu 65 jaar, de tijd is nu gekomen. Dat jij zelf eens rust verdient, die heb jij nooit genomen. Bedankt voor alles wat jij deed, voor alles wat jij hebt gegeven. Je vrije tijd heb jij nu verdiend, geniet nu maar eens van je leven.…

Haar vertrouwen is geschonden, ze durft niet meer, zover is 't al gekomen, heeft hem de deur gewezen, wil en kán hem niet meer zien, alleen twijfelt ze nu, aan 't antwoord op de vraag.... Mankeert er wat aan míj misschien?…

komen Ik voelde me jong en vrij Toen je me kuste in de gang Je zei me: “het is de laatste keer” Er zal geen keer meer komen Ik luisterde naar je stem Maar ik wilde het niet horen Uren waren we bij elkaar Kusten, streelden, praatten Toen opeens was het voorbij Toch voelde we ons beiden blij Met een lach op mijn gezicht Ben ik thuis gekomen…

Palmen wuiven er in de wind en ver op zee deinen de vissers met de blauwte mee Dit is de parel van Ligurië wij gaan de trappen naar beneden om inkopen te doen: olijven, vijgen, ansjovis en wijn, die hier bijna voor niets te krijgen is, we wandelen zeewaarts onder sinaasappelbomen zwemmen, zonnen en weer omhoog gekomen zien wij het speelgoedtreintje…

Ik was maar tot hoofdstuk vier gekomen. Toen mij het lezen werd ontnomen. Ik had nog zoveel te lezen. En nog vele jaren te leven. Veel te jong was ik. Toen het boek dichtsloeg. En het bloed niet meer door mijn aderen joeg. En er geen bladzijde meer werd toegevoegd. Wist ik dat mijn leven was, als een boek.…

Sy dood het met die rooi in sy sakdoek gekom. Eers spikkeltjies bloed tot groter kolle sy familie en dokters roep. Ek, wasbediende, was lank van sy tuberkulose bewus, maar omdat hul mense was vanuit die hoogere hoed, moes ek my hulp in stilte blus. Díe siekte neem meer lewens as vigs. Vroeë behandeling kán dit uitwis...…

Het einde is dan toch gekomen Ze is op de plek waar ze graag wilde zijn De dood heeft haar zachtjes meegenomen En dat doet nu alleen maar pijn Ze heeft eindelijk haar rust gevonden Is herenigd met haar man Voor jou blijven het open wonden Die niemand ooit nog helen kan Je moet verder in het leven Gaat je toekomst tegemoet Doe wat je is…

Er ruist een hoge ruime wind door de recht opgerezen bomen; aan het zwarte water is een hert gekomen, en door het oevergras schijnt laag de zon... Dit is het enig antwoord, dat ik vind, dat mij bevrijden zou, zo ik 't vertalen kon. ----------------------------------------- uit: Parken en Woestijnen (1941)…

Je ogen zijn geopend het einde komt in zicht je weet dat je gaat verliezen toch heb je je altijd op winnen gericht Je hebt ervoor gevochten je hebt er alles aan gedaan maar niemand kon je redden je moet de hoop nu laten gaan Tranen in m'n ogen tranen van de pijn die pijn die ik zal voelen wanneer jij er niet zal zijn het einde is gekomen…

heb geen gewicht maar deel oppervlak dat van kleur verschiet als het een andere deining biedt ik kom niet dichterbij er zijn langszij geen vergezichten die oplichtend afscheid nemen als partij ons motto is voel je even vrij zonder aardse beperking alleen met ons erbij deel je talenten schenk anderen waarin zij ooit tekort gekomen…

Haar warmte klopt op zijn dijen Zij voelt liefde overal Handen strelen fraaie borsten Zwoel, zwoeler, zwoelst vrijen Zijn angst ooit is gekomen Zal toch blijven bestaan Lippen vleien vloeiend liefde Onder lakens ontstaan dromen Roezegar ast ke ghah ezzat dehad Ghah ghar darad* Zo doet het leven.…

ik heb jouw foto sterk uitvergroot jij bent dichterbij gekomen zacht je stem aangezet zie jouw ogen twinkelen op de muziek van je woorden in de mimiek van je gezicht wordt tussen donker en licht een lach geboren in fijne accenten geven grote en kleine lijnen een warm aanvoelend ageren nooit heb ik de diepte van je blik zo intens…

eerst is het onkruid opgeschoten zijn macht aan groen deed veel beloven diversiteit heeft alles uit de kast gehaald alleen het bloeien bleef wat soberder en schaars heb struiken geplant als ordening van leven ik snoeide het snelle groeien om er vorm aan te geven ook bomen zijn er gekomen in naar de hemel reiken dacht ik dat zij…

Laten we de strijdbijl maar begraven ook al zullen we nooit vrienden zijn graaf een gat en gooi die bijl erin de opluchting daarna is fijn 'k weet niet eens meer hoe het gekomen is want zelfs vrienden waren we niet toch vlogen we elkaar steeds in de haren en juist dat geeft toch verdriet en al zullen we nooit vrienden worden wat natuurlijk…

Het asfaltpad gebroken, Diepe kloven, Scheuren als micromaanravijnen, Verwrongen asfalt door zware lasten, Door zon vervloeide, Uiteen gereden geteerde kiezelstenen, Nu groen, paardenbloem, weegbree en varkensgras, Het zwart tot leven gekomen, Daar waar het brak Door on-weer en worteldruk. Asfalt, getekend door het leven.…

Uw rijk is gekomen zoals in de bijbel. Plots is het er. Niets kan u bedreigen. Waarom moet u dan opnieuw beginnen? De eeuwigheid maakt bang. Die is normaal voor na het leven, en ik leef nu. Mijn rijk is niet mijn doel. Wanneer dat is bereikt, is er niets meer te winnen, alleen nog te vergeten. Hoe het vroeger was.…

En bijna is het dan zover het heerlijk avondje is gekomen zakken vol speelgoed staan gereed voorbij zijn de angstige dromen van die toch wel spannende tijd slapen wordt weer als vanouds we horen niet meer "‘k zal het Sinterklaas wel zeggen" ook niet "misschien ga je mee naar Spanje" morgen wordt de realiteit van pakjes openen een feit…

een man met vreemde trekken is gekomen hoezo, geen man, toch wel, een jongeman meer jongen, dat wel, maar toch groot genoeg om in zijn hand het leven te leggen van een ander de dood waart rond in het debat de kogel, geen kogel, de strop de straf moet nochtans niet uitgesproken voor de doden wacht slechts het gras dat groeit zonder onderscheid…

was jouw broedsel niet dat onder je vingers krioelde om een eerste glimp van buiten op te slaan van het tabula rasa bestaan geïnstitutionaliseerd hormoonde zorg een affectief en uiterst adequaat traject als een abces vermenigvuldigde zich het vreemde leven door angstimpulsen af te geven de vlek is al voorbij de horizon gekomen…

Okay, okay, wees stil, hier is het wederwoord mijn vriend, je woorden raakten doel als zaad, dat slechts eenmaal ontkiemt tot bloei gekomen onderscheidt het kaf van koren de wind blaast wat te licht is voor verdriet naar alle streken de boeren zeggen dat het sneeuwt doch het is mei en op de bodem van de zeef liggen jouw tranen als…

De zon staat op, een streep valt langs de bomen voorbij het dromen gloort de werkelijkheid en wij, en route, zijn tot hier gekomen een halte op de snelweg van de tijd hier zijn wij uitgestapt op 3 oktober we namen onze intrek in dit huis komen op adem aan het einde van de zomer schuilen hierbinnen, zien het uitzicht wijd Het is een fabel…

als de dag dan daar is gekomen, ga dan vredig van mij heen, jij zit voor altijd in mijn dromen, dus jij laat mij niet alleen, nee jij laat mij niet alleen.…

Als we dan weer beginnen te denken aan wereld-dingen en ze te duiden merken we dat een kracht, als die van kruiden in ons gekomen is en ons kalm doet minnen. Er zijn nu veel, die dit geluid nooit horen: zij missen het aandachtige en het tere als wie als kind geen moeder heeft gehad.…

Geen nieuw seizoen maakt het nog ongedaan, geen schaduw valt meer om in schuil te gaan: de herfst is over heel het jaar gekomen. -------------------------------- uit: 'Krullen van jezelf', 1993.…

Meezwenkend, op de vleugels van een adelaar, genietend van lucht en licht zwevend als een los gekomen ziel vrij van het aardse bestaan.…