Netgedichten

netgedicht (nr. 30.605):

Adagio

De klarinet strooit zijn gecomponeerde
klanken, over bergen uit gestrekt als
groene weide, waar leven verborgen is,
in rivieren diep, door het heelal.

Meezwenkend, op de vleugels van een
adelaar, genietend van lucht en
licht zwevend als een los gekomen ziel
vrij van het aardse bestaan.

De vertrouwde melodie, adagio
met lichte en donk,re timbre,s
wekt op, voert mee brengt emotie
ongekend meeslepend naar

het universum ,wat in zijn grootheid
is als een lichte bries, die ontvangt
wat de aarde los moet laten en
meeneemt naar onbekende verte.