Alle inzendingen over individu

Van wat ik zag vandaag niet alles was een streling voor mijn ogen. En ik, onmachtig iets te doen. Van wat ik hoorde, ook vandaag het wel gestemde schoot te kort. En ik, gebrekkig in mijn woorden. Van al waarover men niet sprak, te veel waarover werd gezwegen. En ik, geen moed, dit zwijgen te doorbreken. Vandaag zag ik mijn zwakke kant…

Jij die om een naam roept voor status en leven in vitale spelonken die ons wildernis geven die met zaad strooit langs velden en wegen het vreemde hart ontdooit niets dan liefde zal je geven die moordt maar liefheeft tedere voeling van smart zal altijd anoniem blijven dat is het noodlot dat jou tart.…

Ik denk bij de regen slechts aan een paraplu, want ik ben heel simpel, simpeler dan U. Zout is voor mij oorzaak van een bruine huid, want ik leg de dingen erg simpel uit. Ik vind socialisme zonder meer verkeerd, want ik ben nu eenmaal ongecompliceerd. Praat ik over liefde, dan denk ik slechts aan vlees…

Wanneer een waterdruppel valt, valt een oceaan. Wanneer oceanen verdampen, verschijnen wolken. Wanneer wolken bevriezen, vallen unieke ijskristallen. Zoals ook unieke mensen bestaan. Vallen, opstaan en verdampen.…

Er brandt altijd een lichtje Naast mijn grote bed Als jij niet bij mij bent Een kaars, een lamp, een ledje Heb moeite met alleen zijn Zo vreemd en ongekend De stilte is geen pretje Stoeien met de slaap Onrustig en onprettig Hersens die maar malen Er valt ook niks te tellen Buiten loopt geen schaap Geen kruid helpt mij op weg De gekte…

De dagen zijn te lang, en krap mij toegemeten De dove rust des slaaps, van dalend licht tot licht Zo spoedig kan ik niet verdromen en vergeten. 'k Ontwaak, een zieke gloed op 't benig aangezicht. En elke dag, als nu, zet ik mijn doelloos zwerven, Mij zelve honende, opnieuw en immer voort. Mijn hart slaat jachtiger, hoe meer mijn krachten sterven…

's Ochtends zie ik het leven naast mijn bed. Ik verwelkom haar. Ze zegt: ik ben geen bezoeker. Ik denk: in welke tijd praat ik met haar? Ik sta op, zij staat op. Ik loop, zij loopt. Wil ze uitgelaten worden? Ze zegt: ik ben geen hond. Niet om over mezelf te vertellen ben ik bij jou, maar om geleefd te worden. In de drukte raak ik haar kwijt…

Liefde is het die mij in beweging zette en mij hier spreken doet. Er is geen terugweg en er is geen brug. De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdringt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordeloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met…

Openheid door een ringetje te halen gereserveerd met een goud randje een uitstraling die de nacht verlicht ongekend als de laatste zonnestraal. Melodieus in eigen schulp beschermd als toon met een knipoog van de dag erkent de zekerheid duizeling in sterren vanuit de euforie als een nachtegaal. Gecamoufleerd in beweging op het…

Kijk. Kijk dan. Roerloos ben ik nu, als in een goed gedicht van iemand anders. Te grabbel gooit zich niet de looppas, nee, een daad is niet langer volzang vijftig de bevestiging. Als ding houd ik mijn mond en nagel alle grond gelijk. Ik ben er niet en kijk. --------------------------------------- Uit: 'Deus Ex Machina', jrg 11…

(bij 'De keuze' van Suus Suiker) In een oude, sierlijke kloostergang of kerk staat zij in gedachten verzonken naar een stenen bak met water te loeren. Ze huivert, in de verte klinkt monnikengezang, door kabouters wordt er champagne gedronken en buiten beginnen tortelduiven te koeren. Na de dienst schuifelen de monniken voorbij, ze prevelen…

op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid…

Een droom ligt in het dichterschap boven het zomerse land van zwijgende wolven in dit eenzame lijf heb ik ooit het hart van een kind gehad zwerven moet ik nu in wildernis over het veld van verlangen terwijl communicatie alsmaar stiller wordt komen dromen terug in mijn lichaam huilt het hart van een vreemde.…

blijf staan, anders is het hek van de dam deel de muur in stenen, cement en losse modulen strijk met de haren mee over één kam al wat blijft is een cluster moleculen…

Een huis voor je timmeren zoals een timmerman dat zou doen of een sjaal voor je breien zoals mijn oma vroeger kon ik kan het niet in mijn aandacht voor het zoete duister weet ik zelfs niet of ik naar je luister de zon op laten komen in een wonderschoon gedicht de ironie van alle landen in een Koninklijk gesticht ik zie het niet…

hoeveel straathoeken ga ik om voordat ik de ander ontmoet hoeveel bloemen gooi ik in het water voordat de verbinding ontstaat hoeveel ochtendzonnen heb ik nodig om warmte te verspreiden hoeveel blinden moet ik openen om de ander horen…

als ik dan me door de donkere jaren zing dan zal ik door het prisma kijken als ik dan de vluchtigheid van het leven in rook op zie gaan dan zal ik de magie van je nabijheid voelen als ik dan doorwerk in de doorwaakte nacht dan zal ik mijn pen dansend laten springen als ik dan langzaam walsend met je leef dan zal ik…

De zomer heeft een eigen gewicht langs regenrivier en burgerplicht nacht valt al wat eerder langer in mijn dromen, niet ver weg onzichtbaar zonnig zomers oord danst jouw mooie schaduw blijft jouw wijsheid in mijn hart dan komt het door jouw humor iedere zomer aan de zachte kant in augustus altijd milder en een beetje van stro in die…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

ben ik mijn eigen staat van zijn of sta ik terzijde, geïmproviseerd tussen ons, in een staat van semi-bevinden of onderbestaan het is opmerkelijk hoe we hier nu al een tijdje verwijlen het water stroomt al die tijd door de rivier, streelt de stenen en schampt de oever in de uiterwaarden van onze huid gaan we voor honderd procent…

flarden van geest verwant aan mijzelf banen zich wegen dwarrelen schaduwen schilderen krullen als zijarmen van het licht op een lege namiddag in het luie achteraf van mijn buitenpost…

De avond mankt onder een naakte deken zorgen liggen stil in de hartslag van het heden de dood wiedt het zicht door de patrijspoort en verkleint het zuchten naar waarheid Half staat het licht te pruttelen in de komende ondergang van verdwijnende wanen, doch het restant snijdt het andere deel door jaren die geleefd blijken te zijn Het…

Onze lieve veldheer van Betondorp Met op een worp van steen zijn kerk als stadion In welk buurtje hij de bletter te pletter werken kon Binnen de perken van een Amsterdamse School Maar waar heb die apekool voor nodig? Wees klagelijk een dame het ballen van de knapen Op hun dagelijks veels te grof maken terecht En stond de gehaaide Godsknecht…

mijn voormalig purperen gelaat verzoent zich met het meer, blauwer dan vlak rusteloos gesmoord in onbegrensde hemelkleur, spuigaten van ademvocht spiegel tegen het hervonden licht, drijvend op dromen in vergeten dagdelen, met nog een vermoeden van tijd op een bloemenbodem van steen, oproepbaar, dun…

lange dunne bomen in het gelid kijken als verheven Apollo gezanten neer op een nietig mensenkruin hoog boven woedt de ieder voor zich stammenstrijd een geluidloos reiken naar het hemelse lichtste licht stam na stam verheft zich tot een onaardse afstandelijkheid op deze onbereikbare hoogte is geen plaats om te schuilen…

als ik 's nachts niet slapen kan probeer ik mijn geest te doden duizend schapen, duizend stemmen de geluiden van de verdwenen dag is het steeds dezelfde mug of komt stilte met honderden tegelijk in de verte hoor ik kikkers kwaken en in het donker zijn alle uitlaten kapot duizend engelen, duizend demonen 's ochtends ken ik er niet één…

de avond is tot de nok met nachtblindheid gevuld ons beider ogenblik is de schemer al voorbij maar er is meer, wat scheelt het eigenlijk, wat is deze plek in de zintuigen van ons heelal, waar komt het licht uit sterrenstof vandaan, water naar de zee, schaamrode golven voor de boeg, alsof zij voor hete adem wijken dit voorgordijn…

met een leeg hoofd is het schrijven veel makkelijker, er is geen pauze tussen de woorden en er zijn geen witregels nodig, geen muren tussen binnen en buiten, geen brood om koren tot meel te malen en zonder glas is er geen gezellig kleedje op de stamtafel nodig, dan waart een droog verlangen rond, als ware het een lippenledig geluk zonder…

In het ongelooflijke wonder, dat je er als mens mag zijn, kan bijna geen mens geloven. Geen mens kan vinden, wie of wat hij al is. Wat je van nature bent, kan nooit worden gevonden. Toch blijven we zoeken. Naar erkenning. Naar aanzien en naar macht. Naar status en schone schijn. Naar mensen die moeten bevestigen. Dat wij recht hebben…

lekker belangrijk opklaringen, kippenbuien op- en neer-quark oppervlakkig, op termijn, op de lange baan, het eeuwige alles, alles is bedekt onder een deken van beschutte eindkleuren, alles neigt tot alles 'streetview spot naakte man' temidden van aangeslibte baardgroei ervaar ik kaalheid als een beladen leegte donkere manen verdwijnen…