Alle inzendingen over De stilte gedragen

hij braakt zijn droom in een dronken nacht vergrijpt zich blind aan roemloos denken beschuldigt zichzelf begrijpt enkel de leegte zonder rust en met een stervend gelaat met onbestemde vleugels breken zijn ogen en de grens waar nooit meer een dag zal wachten een schaduw valt neer marmert zijn mond donker glijdend - het is voorbij…

Er klinkt geen stem, er juicht geen zang, er klaagt geen kreet en toch voel ik de stilte wegen; ze drukt en dringt, ze maakt me bang, ik kan haar niet verdragen. Zijn stemmen dan alleen maar stom en zingt enkel de regen? Ik voel de stilte wegen.…

Hoe zou 'k niet dankbaar zijn want ééns is er niet meer die kou, die vriendschap, die ondergaande zon, en is er enkel nog de stilte waarin dat al begon.…

haar tenen raken amper het water van de kronkelige groenige loop alsof zij de stroom niet wil storen het heden niet wil kwetsen voor later de lange haren vallen over haar blanke schouderlijn in enkele resterende vlechten en waar glooiende heupen verborgen in het jonge gras haar aan de aarde doen hechten zo gaat zij verstild op in de…

Ik weet niet wat ik zeggen wil... maar liefste, je bent de laatste tijd zo stil. Is het het leven, dat je je hoofd zo moede op mijn schouder legt? Is dat de reden dat je ook vanavond weer zo weinig zegt?…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

Roerloos staat de magnolia vogels vliegen over hoe ook mijn hart slaat rustig, onrustig, de dagen gaan door...…

De natuurlijke stilte maakt mijn gedachten vrij en vormen een nieuwe bron voor mijn gevoelens, bezinning… Nieuwe inspiratie, die ik kwijt leek te zijn. Geuren en beelden vormen een bevestiging van de ongerepte natuur… Alles wat leeft, groot en klein Een woord dat zweeft in de put van mijn brein.…

Gladde kiezelstenen die glinsteren onder het licht van de maan, die koelte verhalen en het water doen glimlachen als in de dagen van de schepping toen alles nog fris en nieuw was; gladde kiezelstenen die verhalen vertellen van langzaam geslepen worden, gepolijst door eeuwen traagheid en stilte.…

Vraag me niet waarom in deze stilte vind ook ik geen woorden meer ze zijn verslagen door de leegte van het bodemloos verdriet vraag me niet waarom in deze kilte voel ook ik geen warmte meer ze werd gedoofd op het moment dat het zonlicht ons verliet vraag me niet waarom ik kan je echt geen antwoord geven het blijft ’t mysterie…

poëzie, zegt de dichter tegen mij is het licht dat het duister ontsluit is het vuur dat jaagt langs mijn huid is de vrouw die ik begeer is het kind waar ik van leer poëzie zegt de dichter in mij heeft geen woorden nodig verdraagt alleen het woord dat stilte spreekt…

in mijn kale tuin huist een oase van rust bloeit louter stilte…

sms-berichten ook die bestonden niet een kast zonder boeken chatrooms bleven leeg geen huwelijksaanzoeken en vragen waar je bleef behoorden ook tot het verleden net als ruzie om het geld een kerk zonder gebeden geen naam meer fout gespeld televisie met slechts beelden stemmen kenden geen geluid een instrument dat speelde blies enkel stilte…

Je tuit je mond haalt adem om te spreken? te zingen? Er is 'n wachten op de loop der dingen Alles zou rond zijn als er woorden kwamen Alles zou rond zijn als er noten kwamen noten op je zang Ben bang dat er stiltes zullen vallen als kralen van 'n gebroken ketting.…

getekend door een sober bestaan van eenvoud, werken en gebed raakt de monnik in zijn lege kluis van alle ruis verschoond ontwaart hij stilaan de fluistering van het levend geworden woord zo alledaags aanwezig als de zachte lichtval door het venster zo tastbaar als de kruimels van het vers gesneden brood -inspiratiebron :…

Het pad waar je niet vanaf kan raken Omdat je kleuren volgt op de bomen Alleen in stilte met mijn dromen Slechts bezig met mijn eigen zaken De stappen van de duizendtallen Die hier liepen in ver verleden tijd Zorgen en angsten raak ik kwijt Woorden die de stilte hard ontvallen Waar de scherven van mijn leven achterblijven Alleen, met…

ik hoor de bomen niet meer hun zwijgen benadrukt mijn stilte wanneer ik net te laat voor de zomer word weggeblazen ik ben alle woorden vergeten weet niet waarheen de ribben op mijn rug zullen waaien de losgeweekte bloemen het huis vol spiegels of de opgedroogde gevallen bladeren ze hebben mij niet lief de eeuwigheid lijkt te dromen…

als ik het lied van de stilte dicht beweegt de hand op pulserende slagen worden mijn vingers speels opgelicht en draagt inkt het heelal van eeuwige dagen geen enkel woord zal op papier geraken hoe immers moet ik schrijven om een zachte bomenruis te verbeelden of met jou de volheid van de leegte te beklijven als ik het lied van de stilte…

terwijl alles waait en een stem de woorden laat verdwijnen nooit aanbeden zoals uit eigen bloed met blauw bewijs op twee gezichten sijpelt moedermelk zonder blindheid of juist met op tongen vol van glorie en op iedere dag om minder te praten en eens te meer en opnieuw verhuis ik naar de stilte ingewijd net boven de dood…

ben ik het fluisteren of ben ik de wind met een lichaam van gebarsten huid moet ik nog ver de vilten vogels dragen onder een maan van natte sneeuw vleugelvreemd en even laag zo zwaar als draden van marmeren mist ben ik slechts stilte of enkel het zwijgen het laatste vaarwel met bloemen op mijn vlucht…

snel en onbeheerst snijdt waanzin door het onzichtbare touw de lucht, donkerdood wacht op het gegrom van roem, voorbijgaand in een kort en heftig geluid wanneer de ruimte de strakgespannen liefde onderlijnt, omlaag rond hals en nek, zet elk woord zich vast in een verbeten afstand, de voetstappen vervallen tot een duister vlies…

jouw hand glijdt langs mijn wang zoals de najaarswind de bladeren streelt het ruisen is meer dan een geluid iets dat nimmer verveelt het duidt op een geschenk naar verluidt het draagt de stilte als een zoekende bruid…

de klok kruipt in stilte van alleen zijn wacht sprakeloos met lege stoelen vol herinneringen houd mijn hand vast nu alles voorbij gaat…

Incest Waar eigen bloed Misbruikt in ongeremd gijl besef Nacht na nacht opnieuw vermoord Wordt de stille kreet nimmer gehoord Achter hermetisch gesloten deuren Kan steeds het vunzige gebeuren Gesmoord verstikkend in ademnood Is de liefde voor altijd dood…

is zomer het moment van leven alsmaar breder groeien bloemen ik zet jou naast me, tegen het zuiden zo vlak de sterren, oneindig in de nacht en alles in je tussen lucht en dromen dringt door rotsen, blijft open staan ik adem de glimlach van het zwijgen op deze of een volgende dag het is de wind, hoog en helder het is de stilte…

Schoorvoetend liep ik naar de telefoon toetste de nummers in eindelijk vond ik de moed om jou te bellen de zoemer ging over vijf zes keer en ik wachtte met een brok in mijn keel maar het bleef stil er werd niet opgenomen de moed zakte in mijn schoenen tranen sprongen in mijn ogen driftig veegde ik ze weg morgen probeer ik het weer…

leer me de tijd opdat ik de wonderen in uw handen kan begrijpen, de dankbaarheid na al het schreien nog zwarter dan een wezennacht heel mij door uw gebeden en omring me met het oude lied ik zal luisteren naar herkenning naar de kleine vogel in uw ziel omarm mij, breed in het licht, ik zal de dood verlaten wanneer ik sterven…

en met mijn handen stil binnenin, schep ik los wat aarde nog warm van zon en zegen zodat je weet dat wat zij schonk als eeuwigheid zal leven diep uit haar naar jou zo mooi in 't hart neergestreken opgedragen aan F. en H.…

De stilte die hem als de nevel zo intens kon omringen, verhuld in woorden die niet werden uitgesproken, die als mieren uit de lijn waren gebroken. Als kinderen waren ze de uitdaging aangegaan met het prinsesje dat alle woorden kon afslaan, Eén teder gebaar had ze nodig om zijn stilte te bedwingen.…

Een nieuwe dag brak aan waar zich de stilte hoeden liet niet in verlangen nog naar meer maar in tevredenheid met alles reeds gezegd en al het goede reeds gedaan alleen de tijd tikt langzaam voort en spreekt het stille leven tegen dat ongezien steeds verder glijdt een zeker einde tegemoet daar scheiden alle wegen.…