Alle inzendingen over druppels

Ontloop ik me, dan ontloop ik vele anderen, als een boom die ik zie zich vormt tot bos, in beken herken ik de spiegel van een jeugd in een gevalganiseerde zinken teil en in de voortgaande oceanen die ik zag, geen hand die zich daarin kon wassen van alle twijfels en nooit gekozen kansen, als hond die de druppels van zich schudt, blijven…

Wanneer je mij met je ogen raakt, word ik licht, vloeibare bovenaardse regenbogen, zo volkomen waarbij de laatste zilveren druppels stromen in de palmen van het hart, met tederheid bespeeld het smachtend water, waaruit de lichamen van de wereld zijn gedeeld, weerspiegeld verlangen hemelsbreed, toch aarzelen je lippen te drinken…

Regen druppels en zonneschijn die de envelop deed verkleuren van zijn originele kleur, maar niet van zijn context. Maar nu is het tijd om een nieuw envelop te maken en de oude op te bergen. Geloof, dapper en niet gescheurd te zijn, werd de envelop naar de eigenares geretourneerd met de mededeling: bedankt! Het gaat je goed.…

mijn hart de winter zal nog kouder zijn ik voel me verward ganzen vliegen naar de warmte toe verdwijnen langzaam uit het zicht had ik maar vleugels dan vloog ik naar het nieuwe licht als een zonnestraal kwam je in mijn leven maar als een herfstblad vloog je weg met gouden stiksels in die warme jas hoor je niets meer van wat ik zeg de druppels…

Regen valt met verstild getik op elk boomblad, varens buigen en knikken in druppelende cadans. Blonde grassoorten, tussen beuk en esdoorn verscholen, rimpelen goud-deinend in een bries. Het korstmos op stenen schittert in haar helder gelige roestkleur betraand door ochtendvocht.…

En weer regent het grote druppels ratelen ruw de luiken langs Natte modderglanzend slijk spoelt zwart glijdend elke doorgang weg. Heel de dag ligt stil in halfduister tobben hoe het morgen verder moet. Beelden van gemiste glorie dansen dreinend door de kamer nu de zon niet schijnen wil.…

Ze namen van haar resten resten af, Maar tevens is het voer voor psychologen: “Al komt het DNA-bewijs veel later, Ze lijken op elkaar als druppels water.”…

het hoofd buig ik nu buiten in de kou en voel de kleine glinsterende vlokken neerdalen met schroom alsof ze zich bedenken zich weifelend neer leggen op mijn ruige trui even kunnen ze bestaan mijn warmte zal ze smelten dra zoals Mozart´s noten neerdalen in mijn gehoor even blijven liggen en dan gaan teloor gesmolten in mijn oor druppelend…

mijn leven eindigt nu, ik ga maar keer terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol…

De beeldbedenker die vorm geeft Aan gedachten die zo maar opkomen Als de taal met woorden en klanken Te kort schiet, het volledig af laat weten, Die een zilveren spiraal maakt Die tot in de hemel reikt, En de diep doorleefde druppel door hem Gehouwen uit doorzichtig albast Dat met zijn gefilterde licht In de voren van moeder aarde…

ben vanochtend opgestaan en wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar…

Met zijn mond vangt hij de druppels op van de regen. Een smoezelige jas omhult spijt, er spoelt iets af van de zonden uit een voorbij leven. Een mysterie, zie hem gaan onze straten afstruinen. Zijn ogen scannen wat wij niet willen. Zijn honger zal hij met onze resten stillen. De vieze man, zonder medegevoel.…

Druppelende kranen? ----------------------------------- Uit: 'Fijn dat u luistert', 2014.…

Een heel klein beetje oorlog Het is een heel klein beetje oorlog in mijn hart Ik hoor duizend bommen en granaten Voor alle mensen die elkaar haten, Met hun haat mijn hart doorstriemen Tot het bloedt De rode druppels haat Doorpriemen mijn gelaat Vandaag kleurt de dag rood Voor mijn ogen Geen liefde De rode bloedinkt Kleurt de striemen…

samen hebben we de bui zien hangen jarenlang scheen zon haar warmte in intens verlangen maar de wind van eenzaamheid waait krachtiger dan ooit heeft zich te sterk ontplooid wist alle druppels moeiteloos te vangen alleen de regenboog bleef droog de zon stond nog te hoog we kleden ons in boetekleed ook deze bui gaan we trotseren…

welnee, geenszins, 't is als Leopold zeide, de Sfinx die van de wijn één druppel koos en aan zijn Muzen schonk, de Dichtersmeiden Nee, niets van waarde is altoos weerloos…

de teevee staat ongezien geluidt als radio het internet pingelt wat mee ben voor even op een andere hoogte kijk van boven naar de zee uit het grijs van golven kom jij langzaam weer aan strand ik neem zacht je natte hand je glimlacht volop zomer druppels spatten van je warm gezicht ik wist dat je zou komen voelde lente in de duinen…

oppervlakkig, op termijn, op de lange baan, het eeuwige alles, alles is bedekt onder een deken van beschutte eindkleuren, alles neigt tot alles 'streetview spot naakte man' temidden van aangeslibte baardgroei ervaar ik kaalheid als een beladen leegte donkere manen verdwijnen in waardeloos gebladerte als zonnen achter de sneeuw druppels…

het later van vroeger ontbeert een toekomst aan de som van druppels ontbreekt het water er bestaat geen bos meer zonder kettingzaag het gedicht is kaal eeuwig is alleen de dood ongerijmd als gemorste koffie bij ontrafeld brood sommige winters verlangen naar een zomerjurk elke betekenis draagt een steen om de nek elk woord…

Soms wens ik mij in druppels een regen die woordeloos wist wat aan stof is geland. Dan kom ik jou in hun stilte tegen, strijk jij heel zacht langs de huid van mijn hand.…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

schreef tegenregels was links de aarde draaide rechts jou van me weg ik vertraagde zo je gang heel even we mengden passie verzengden in elkaar jij de hitte ik de as verkoelend sloeg je neer in zelfbewuste druppels ik vond mezelf niet meer je keek doorzichtig aarzelde ik vlamde nog een laatste keer mijn regenboog verbaasde je…

ik ben vanochtend opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren…

Worden de tranen die ik om je laat allemaal gevangen in een vergiet, tot een druppel op een hete plaat, die sist hé laat haar nu maar gaan. Gun mij toch mijn diepste verdriet, ooit zal ik er heus wel weer staan.…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het…

Zijn we als oceanisch water, dat we hoogstpersoonlijk dwingen, om te druppelen uit een kraan? Zijn levensfilms projecties, op ons tijdloos witte doek? Is ons leven openheid, dat niet geboren worden kan? Niet vergaan?…

Natuur in stilte, tijdens regen Gedachten kunnen hier gemoedelijk afwegen Druppels vallen tijdens een mijmering Vredigheid boetseert de beleving Watervocht op bladgroen Regenjas in goed fatsoen Naaktslakken kruipend over rottend hout Vogelzang klinkt vertrouwd Regendruppels uitvergrotend in een plas Een badende appelvink die aan het genieten…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan…

Een roos in de regen die de druppel op het blad liet overlopen. Een symbool van hoop en liefde die de pijn en het verdriet kon doorbreken. Een roos in de regen die haar kleur en geur behield. Een teken van kracht en schoonheid die de duisternis weerstond. Een roos in de regen die haar doornen niet verloor.…

Zacht vallen dunne druppels neer op grassprieten, zich fris verheffend. En nat geworden haren beplakken je wangen.…