Alle inzendingen over gaaf

ik zocht je in het bloemenveld je blauwde tussen groen zo teer mijn kleine held je zag de anderen zich wiegen in de wind hun kleur en harten vol met voorjaarsgeur je bloeide op een koude plek de hemel bleek een grauwe vlek toen jij ontplooide maar zon ontdooide wat bevroren was gaf jouw bloem het blauw dat ik altijd in de verte…

Want ja, zij boden die ook een ander aan, die bang Zo dankbaar was ze me, dat ze nu nog een handvol gaf, me bijna wou omhelzen maarja de trein reed voor…

Een dominee uit Klarenbeek Hield elke week een donderpreek Met vuur en bliksem van de kansel Gaf hij zijn kudde een pak ransel Maar toen hij eens de show weer stal Kreeg hij zomaar een hartaanval Hij stierf en bij de hemelpoort Had Petrus al van hem gehoord “U komt uit Klarenbeek? Die Herder? Helaas u moet een poortje verder!”…

het nest was vol met leven en zo druk door herrie ben je naar de rand gevlucht in die stilte gaf je je niet bloot, je hechtte moeilijk, miste warmte uit de moederschoot je woont nu in je dromen met de wereld in je hand het leven is je overkomen ervaring scherpt je verstand je vliegt al zonder vleugels je wortels ben je kwijt…

dat ik woorden uitsprak die de leugen zwaarder lieten voelen dan het spreken van waarheden staan wij dan geschreven in waarden in een massa die zich uitlaat wandelend over de aarde ergens dwarrelt er een gedaante van ons rond waarin ik jou mocht liefhebben een zoektocht naar die schaduw is waar ik mijn leven aan weid en mijn liefde aan gaf…

ik wist dat als hij zou ontwaken hij zich psychotisch kwaad ging maken waarbij redelijkheid zich weer zou omdraaien in het al te vaak gedolven graf het gaf geen pas zich zo te laten gaan geen schat te zijn maar de remmen los dan ziet hij door woede geen bomen maar het hele bos op zich af komen bladeren wuifden takken bogen…

De duivel die steeds arglistig is, gaf aan de mens maar nooit genoeg. Liet de mens steeds weer bedelen om het geld, maar gaf altijd minder dan waarom die vroeg. Het water dat vroeger zo overvloedig leek, stond de mens denkbeeldig tot aan zijn nek. Een éénling die hem daarop wees, verklaarde die liever voor de verkeerde gek.…

Hij gaf om goed en gaf en staat in mij in een wereld waar hoofden worden geschild als fruit. De wereld doet mij aan als vraag: wat draag ik verder? Waar raak ik thuis? Ik kijk naar de merel, zijn potig lijf, zijn klinkende strijd om een gebied; hij zingt niet om niet. Hij zingt om wat een lied kan redden. Zacht zing ook ik.…

Het was een vuilnisbakkie Een onooglijke hond Ze had hem gevonden Hij lag ergens op de grond Hij was van niemand Ze nam hem mee naar huis Gaf hem te eten en wat drinken Hij voelde zich al heel snel thuis Ze gaf een aai en nog een aai Hij kwispelde als een gek En met een diepe zucht Vond hij naast haar stoel zijn plek Zij had geen…

toen ik je voor de eerste keer zag had je mijn hart gestolen zo puur, zo echt een beetje verlegen kwam je binnen jij gaf me een hand en stelde je voor zo puur, zo echt nu zeg je thuis ik ga naar mijn vriendin even wat drinken even wat kletsen zo puur, zo echt aan jou heb ik mijn hart verloren lief kind met het syndroom…

Over de stenen van de bergbeek loopt Hiawatha met Morgendauw Ze passen op niet uit te glijden In hun blote voeten bijt de kou Hiawatha heeft twee staarten en een rechte veer Hij is parmantig en veel slimmer dan de sterke beer Morgendauw haar ogen als amandelen glanzen donker en groot Haar gladde haar gaaf als een hazelnoot beweegt niet…

"Mijn broer gaf mij wat tips voor mijn toernee: Ik kijk JP eens heel diep in de ogen Met Bea, door haar zoon zo vals bedrogen, Praat ik als moeder", aldus de premier Een dichter zou er brodeloos bij raken Wie kan hier nog een parodie op maken?…

En ik gaf eraan toe, of was ik begerig Begerig naar meer, ….wat ik nooit meer kreeg.…

ik heb je vaak uit zien treden door nuances in licht en kleur voelde hoe jij energieën met mij deelde uit een ander leven het was geen geven maar een intenser bestaan in harmonisch gaan het was jouw licht dat ons steeds nieuwe impulsen gaf in ontdekken van zicht jij kende werelden van heel dichtbij wist mijn zorgen voor…

je hart straalt zo warm je buik voelt zo veilig ik ben thuis bij jou binnen het is hier zo heerlijk je omringt me zo teder je drenkt me in louter liefde wees sterk, lieve mama laat me gaan wat jij me gaf, ben ik geworden jouw schoonheid van binnen zal ik nu voor jou zijn wees dapper, lieve mama ons afscheid is onze ontmoeting…

dag sprak de nacht terwijl zij haar schaduw toedekte en verdween in diep duister onder het vier seizoenen dekbed even was glanzende zijde haar zijde niet meer het arme schaap, ooit wollig en gewillig gaf hem kaal geschoren van katoen nog dieper kroop zij vergat even dat na elke verdwenen nacht een nieuwe dageraad ontwaakt…

Maar jíj gaf ons wel een nieuw land. Je overspoelde ons met kolkende cijferreeksen en wervelende letteralfabetten. De realiteit verborg je onder een berg metataal. Het duizelt ons nog steeds. Je doorbrak onze menselijke ongenaakbaarheid. en bracht ons Solidariteit met een zoutsmaak. Ik kniel voor je altaar.…

ook zij herkenden in jou het kind jullie dolden dwaasden samen in lieve lust zij speelden in jouw lach dansten op je blik zagen voor echt wat jij hen met handen gaf je nam ze mee naar alles wat zij wensten vertelde over de grote wereld met zoveel mensen stil zijn wij weggegaan hun ogen keken jou nog dromend na…

we dansten de parelende dauw van esdoornhagen schreven muziek in het natte gras koesterden ons met welbehagen in de eerste warme stralen die de zon ons gaf volgden het klein concert dat vroege vogels floten op de tonen van ontluikend licht woordloos gingen wonderen ons voorbij mystieke gevoelens gaven ons een diepe spirituele…

je waaide jouw lach naar een zaal vol verbijsterde mensen gaf handen applaus terug met intens gelukkige wensen in een voelbare kus danste voorbij met magische aantrekkingskracht in onweerstaanbare ogen zij hebben jouw mystieke aanwezigheid met hun ziel kunnen ervaren in samen voor even de wereld vergeten het bestaan als een…

ondanks de warmte huiverde ik tientallen meeuwen scheerden laag over hun gekrijs leek mijn verdriet te overstelpen toe maar, zei je huil maar anders stromen je tranen naar binnen en blussen ze jouw liefde voor mij laat het vuur maar branden ik gaf je een zoen knielde bij je neer een wereld zonder hoop is een verloren wereld liefde…

Eenzame weg zonder aandacht het duister als de overwinnaar gaf creativiteit maar licht En maar wachten op iets de nacht is de meester daarom loopt hij Die hatelijke donkere straat waar hij zo van houd een lege straat zijn straat Ooit lukt het hem weer dan zal hij weer ideeën krijgen dan zal het lof hem weer toewaaien Tot dan loop…

als ik miljoenen bezat dan had jij jouw wereld en dompelde je mij onder zinnen met lege woorden zal haar kruistocht evenaren de geur van darmen trotseren met in mijn knapzak een pop voor de troosteloze uurtjes dus jij kwam toch langs op een drafje, amazone jouw houding gaf genot en brak het verzet in mij -------------------------…

heb kou en regen aan de zee meegegeven in een nevelige horizon kwamen zij elkaar tegen waar het grijs langzaam klaarde golven weer hun eigen kleur vergaarden en lichte plekken op het harde zand het strand een bijna zomers aanzien gaven alles bloeide open als in een metamorfose toen zon de wolken brak en ons het paradijs terug gaf…

bij de wolken die laat zijn kan je rollen door het gras laat even vallen het boek dat je las was nog lang niet af eerst even wassen boenen voelen is alles even gaaf als die raaf die wacht op je sieraad die valt door de snavel weggepikt voordat het valt op het eeuwenoude zand alles wat glimt schijnt en blinkt tot de zon alweer ondergaat…

staan opa ik wil nu de waarheid weten ik zag al aan haar grote ogen dat het nooit kon kloppen een paashaas die in het bos chocolade eieren gaat verstoppen ik dacht nu ben ik echt de klos onder het eten vertelde ik pas hoe het werkelijk was gegaan dat ik het deed om haar te foppen maar ze liet me wel even weten dat ik haar had bedrogen zo gaf…

Gods wijsheid gaf alleen Mij wat meer geld dan hem. Ben ik dan beter?... Neen. Een vroom en eerlijk mens draagt dikwijls slechte kleren, Ik wil dan ook de deugd in arme mensen eren. Die met verachting op hem ziet, Doet naar ‘t bevel van Jesus niet.…

ik hoorde je stem vaag de woorden een wenk om mee te gaan was de drempel al voorbij gaf jou mijn vrijheid in je onvoorwaardelijk volgen jij ontsloot de wereld in een nieuw beleven enkel door jezelf te geven geen terughoudendheid met harde en zachte zijden zonder obstakels te vermijden mocht voluit genieten en dwalen in je lach…

Het golfje gaf het op. Het overkwam hem in het openliggen van het duister. Toen het water stil werd en hij langzaam een verleden kreeg zoals de stervende meeuw op het strand probeerde hij nog de vloed tegen te houden. En daarna het aflopen van het water.…

toen ik jou zag, op die voorjaarsdag in het blauw en o zo fijntjes was ik gelijk geheel van slag ook al was je maar zo kleintjes je was een pracht, aan die waterkant je leek wel een prinsesje daar langs die plas in dat groene land in je hemelsblauwe hesje gaf jij mij kleur, meer dan iemand ooit meteen floot ik een liedje die dag vergeet…