Alle inzendingen over heilzaam gedichten leemte

Ik schrijf gedichten als dunne bomen. Wie kan zo mager praten met de taal als ik? Misschien is mijn vader gierig geweest met het zaad. Ik heb hem nooit gekend, die man. Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn.…

Dan wordt het nacht, de laatste zware plank. Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen. Toch zijn…

en net als zij me zachtjes wil gaan strelen ontploft de wekker met een wild geraas een oude boterham met pindakaas vervolgens op m’n werk een dag vervelen wat saaie post, wat zure klanten mailen bescheuren om de grappen van de baas dat zeker nog een jaar of tien - helaas mijn straf is langer dan van criminelen dan weer naar huis, de snelheid…

Ik zend je een gedachte van genegenheid geweven gedragen door de wind een gedachte die baadt in zonnegloed in het stille hart geboren Ik zend je een klank een lied van woorden geweven een lied van licht en geluk en zoete tranen van maanlicht zacht schijnend op het water en de dans van de zee Ik wens dat al je dagen en nachten…

in de ogen van mijn kleine meis toont liefde haar gezicht zo wordt in stilte een ongeschreven vers gedicht…

Ik heb de waterkruik niet laten vallen hoor maar laat soms graag de scherven bloeien mijn zinnen laat ik met het water stoeien dat ik op de trappen heb gemorst dan wandel ik op blote voeten op de stenen boorden langs de dijken van de polder langs de rand van de grijze zee de blauwe lucht de groene weegbree waar…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

---------------------------------------------- uit: 'Gedichten voor de zomer', Amsterdam 2003.…

ik staar naar dit witte vlak open mij in afwachting van wat komt, dat komt als het komt en of het zich opsomt onder een stramien met een geschreven dak zie een opening, zich schuchter aandienend, nog wel vertragend en vermomd licht en nog weinig verteerd ach ja het dromt het gorgelt mee langs mijn enige orgelpijp een in opgang…

Ik vraag mij af ... toen ik die zonnige dag ineens die bloemen zag tussen kreupelhout en ontluikend groen, ... hoe zes narcissen het daar kunnen doen.…

Ik dicht mezelf een versje toe van zinnen die logeren in mijn hoofd en zwaai daarna de woor- den uit straks laten vast wat splinters van de letters los die in het hart van lezers blij- ven steken ik zal hen mijn pincet maar lenen…

Ik las een gedicht om er zelf ook een te schrijven, zoals ik naar een vrouw keek om van jou te houden. Ik zette een streep door een woord om de rest van de zin over te houden, zoals ik mensen aftelde om bij jou uit te komen.…

rond in mijn hoofd Er valt niets mee te beginnen Maar ik heb het mezelf beloofd Ik pak papier en ook een pen en schrijf op wat ik nu hoor En als ik dan eenmaal bezig ben Een zin daarachter, een woord ervoor Zo kan ik uren bezig blijven Maar dan is er wel iets nieuws gesticht Want door mijn gedachten op te schrijven Is dit weer een nieuw gedicht…

Een licht, een woord, een ademhalen een zoeken naar wat zin, je leeft en zit er middenin en toch kan je dit niet vertalen in kleuren, klanken, tederheid,... je glimlacht enkel naar de mensen die net als jij wat liefde wensen en snel of traag vergaat de tijd.…

in mijn plooibroek met scherpe vouwen sleur ik de woorden met mijn knuisten al wandelend door het raam terwijl de zon op mijn geheugen schijnt plooi ik met mijn tienvingere handen de lichtzinnen uit de stilte een gedicht in vergadering ik luisterde afwezig wat er aan de orde was niet opgewassen tegen traagheid peuterde…

laat ons verder genieten Vergeet deze nare zielepieten En vervolg met opgeheven gezicht De stap naar het volgende boeiend gedicht…

Het is zo onderhand wel een gegeven dat roken niet zo best is voor een mens dus hoop ik na mijn stoppen toch intens nog lang en erg gezond te kunnen leven 't is waar, ik voel me nu al stukken beter maar dichten wil sindsdien nog voor geen meter…

Heb mij lange tijd niet zo gevoeld als nu, de warmte is weer terug in mij. Mijn liefde weet de weg weer, ik ben niet meer verdwaald. Heb lange tijd geen vleugels gehad, wist niet dat ik ze uit kon slaan, wist niet dat liefde in vrijheid kan bestaan, weet nu weer hoe ik vliegen kan. Heb lange tijd gezocht zonder bewust te zijn, niet bewust…

Toen jij werd geboren Had ik geen vermoeden Hoe snel ik jou heb kunnen baren Met diezelfde snelheid Vervlogen jouw baby-, peuter-, en kleuterjaren Blauwe ogen straalden als sterren Keken dwars door je heen Tot de dag dat het stralen van die sterren geleidelijk verdween Een vreemde angst beheerste ons dagelijks leven Jij leek niks…

Haar botten rusten al lang in een kist en trekken zeer veel gelovigen aan die haar martelaars dood hebben gemist Zij is de onvolprezen heilige van Caen die naarmate haar meer was misdaan steeds dichter bij God kwam te staan Haar geest leeft hier bijzonder sterk om haar kist versierd met zilverwerk Wat alle harten zeer ontroert en steelt…

Het gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben…

Het braakland in de verte. Een woord oud als de weg naar Rome, we hebben de verleiding niet weerstaan. Lijnen en plannen maken dit uitdijende weiland. We zijn aangekondigd - houd je mond toch, je ziet ons spoken, zoek een betrouwbare bron, huiverig voor iets dat maar voorbij blijft gaan. Dan sta je recht en grijpt me beet. Nee, het was…

maar broeit ontroert of iets doet zich met je bemoeit wellicht iets met je moet het is razend actief of vleit zich stil neer sluipt als een dief en slaat je terneer of beurt je juist op zodat je weer ziet jezelf naar de top een sprankelend lied als het niet bezeert ben ik tevree het je niet irriteert anders kap ik er mee het gedicht…

Wat is nou een gedicht Het verandert door de tijden Heb je je geest verouderd gelicht Dan moet je tegenwoordig lijden De aandacht voor de Groten aller tijden Is danig in het poëtisch moeras weggegleden Heb je de durf om oude technieken te belijden Dan word je door veel moderne mensen gemeden Ach, het is niet zo’n grote boodschap die ik breng…

gesluierd is mijn taal verstrikt in woordgewaden worstel ik totdat ik bijna stik in- ademend verplichte stof mijn ogen zijn niet neergeslagen als ik breek tradities loos in schrift van warm naar koud het boeit mij niet of u van mij of mijn gedichten houdt vrij wil ik zijn en naakt in stromingen van ongedwongen stijl…

waar woorden ooit dwarrelden ongedwongen een weg zochten in vrolijk tintelende volzinnen staan ze nu door elkaar gehusseld in onuitsprekelijke onzinnen naar parels vissende melodieën overstemmen eens gezinde duetten vervalsen een ooit zo zuiver geluid in een schelp vol verwaterde vriendschap die zich langzaam in vergetelheid sluit…

dat ligt helemaal aan de ontvanger ontvankelijk of geen weet hebbend van des schrijvers problemen gemakzucht plaatst mensen in een vakje niemand neemt nog tijd voor zichzelf laat staan, voor een ander kostbare tijd vraagt niet om een pauze en toch, sta even stil bij stille tochten voor vervangend eigen verdriet misschien dat u dan uw eigen…

U leest een woord En denkt aan wat u dacht Welke betekenis het woord kreeg U leest een woord En denkt dat wat u wacht Meer is dan dit. Niet zo enorm leeg U leest een woord: een woord…

Boeren wonen hier nu nog Terwijl de bouw maar verder gaat Het wordt levendiger doch Gelukkiger is niet 't resultaat Een boer kijkt moedeloos toe Het sneeuwt nieuwe gezichten De wereld wordt nooit moe Van andere gedichten…