Zwaar gedicht
Dan wordt het nacht, de laatste zware plank.
Het einde van m’n bovengrondse dagen,
een feestdag voor de wezens die gaan knagen.
Resteren zullen knekels: lelieblank.
En wee degenen die mij moeten dragen.
Zij zullen niet beladen zijn met dank.
De dode in de kist, beslist niet slank,
zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen.
Toch zijn het niet de ponden van mijn lijf,
die leiden tot de zucht van hen die sjouwen.
Het zijn de kilo’s aan zwaarmoedigheid
die huizen in dit schepsel koud en stijf.
En de verlichting is voor hen die rouwen.
Dus het verdriet is slechts voor korte tijd.
Geplaatst in de categorie: lightverse