Alle inzendingen over lied

Met een lach keek ik jou aan Met een kreet liet jij mij weten dat jij mij niet meer liet gaan jij wilde vanachter net als mij heten Rennend door het veld geen zorg geen verdriet Geen ballade alleen een vrolijk lied Kom, blijf en ga nooit meer Dan doen we dit over 20 jaar nog een keer…

wordt een dag nog steeds herboren als ik in jouw tranen de nacht verlies hoor ik een lied in verdwenen geluiden waar de nachtegaal stil jouw stem niet meer hoort vraag ik mijzelf wanneer het ontwaken de vreugde hervind naar morgen toe zoek ik nog steeds de juiste woorden die een afscheidskus vergezellen moet…

ogen turen onzeker op onbekend terrein met zwakke enkels betreed ze de oneffen wegen niet wetend welke afslag ze bij de kruising zal nemen slaat haar gewonde vleugels uit laat zich meevoeren op de zachte melodie van de wind het donzige lied van de wolken zacht en teder wordt ze geleid om genezing te vinden…

De poetsvrouw neemt het stof op en zingt een blauwe maan houdt haar staande en alleen er schuilt naast dit lied een duidelijk perspectief in haar gebaar, een bijna geruststellend ritueel ze lucht de kamers, weg alle geurtjes, alle vlekjes gewoonte, alle stof tot nadenken of buitenwaaien gedoemd.…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

Zing..., zing ons lied, denk aan morgen, vergeet me niet! Kijk..., kijk omhoog, zie daar de kleuren van de regenboog! Voel..., voel de wind, droom je droom als een kind. Proef..., proef het leven, geniet, je leeft maar even! Slaap..., slaap maar zacht, ik waak over jullie, iedere nacht!…

Vrede zij u lieden! Lichtfeest! Het is Kerstmis!…

Op een dag had ik je gezien meende ik toch jong en mooi een zilverster in de blinde nacht het lied van een windbazuin dwalend over een blij, zonnig landschap Als zindering van zomerhitte onder eindeloos azuur was je licht Als geruis van de branding over schitterwitte stranden was je lach Hunkerend wacht ik op de dag dat ik jou zal…

Een lied zwelt aan en zij komt op in haar mantel van licht.…

Jouw tuin en de mijne Een tafel stoelen een kleed borden Zitten alleen of met de ander Pauze van alles en niets Daar kom je dan weer je rokje als een vlag We zijn er weer in jouw tuin of de mijne Een merel zingt de zomer twee glazen groeten elkaar in een lied dat klinkt van jouw tuin tot die van mij…

De schaduwen dansen voor mij uit, en wil ik wel, of wil ik niet, een ruisend lied wordt spelende mijn buit. De vrije wereld zwerf ik door, door hei en wei, langs kant en kust, en tril van lust als ik een jager hoor.…

in grijs gebied zonder haken en ogen onze verbazing niet gezien en heel misschien niet gelogen zingt een oud lied door haar starre vreemde pogen telkens weer die holle maar blije lach ik mag, ik mag luisteren met een treurig oor iedere week iets minder totdat ik niets meer hoor…

Dansend In je stralenkrans Zing je een lied Van vergane glorie Eindige glans Zorgvuldig gevlijd Midden talrijke twinkels Geef je lichaam En gezicht Aan 't oneindig wijd Hemels groot firmament Een glimp van onsterfelijk Over donker gespreid Ode aan de zon Klein vergankelijk licht…

kwaad sist giftig vermomd in schaapskleren in sinistere schaduwen lispelt lucifer zijn lof der volslagen zotheid slechts een handvol puur houdt haar stand vergiet blauw bloed trouw aan de muzen tot de monddood ruggelings intreedt geuzen bezingen het lied van vrijheid in catacomben tot wedergeboorte…

oma, zei ze weet je waarom de huizen zo dicht bijeen staan in de stad ze zijn verliefd en willen elkaar knuffelen met scheve schouders steun zoeken een regenboog van mensen bergen de nek uitsteken om het lied te horen van de stroom die het hart van de stad doorklieft welvaart brengt maar ook verlangen…

. ----- (*) Lied van Wim Kan uit zijn oudejaarsconferences…

ik heb jouw tijd genomen je nachten bevolkt met dromen dagen gevuld met bloemengeur donkere kanten van wolken bekroond met de bladgouden rand van de zon ben de melodie voor jouw woorden die in liefde tot lied zijn geboren jouw plotseling verschijnen geeft mijn leven verlangens die nooit meer zullen verdwijnen…

zo breekbaar ben ik als het licht dat kaatst op een winterblad glanzend, maar bros zodat de vorst het makkelijk, vinnig krakt zo kwetsbaar ben ik als de merelvleugels ondergesneeuwd wachtend in een tuin onder de liguster op de bekoring van de zon zo frêle zachtjes luisterend naar een lied de boventoon van vreemde vogels…

open je maar mijn bloem van stilte sprakeloos in kleur bloei je woorden in geluidloos bekoren uit het diepst van je hart heb het fluweel van je bladeren met warmte gestreeld zacht wiegt je schoonheid nog ongerept als een kind op de zoele zomerwind hemels voelt het lied als ik jouw bloeiende stilte in deze aardse solo geniet…

Zijn versie van dat zo bekende lied, Oprechte steun bij zulk massaal verdriet.…

nog klinkt het hemels lied en brandt het hellevuur ons bestaan op aarde is van korte duur tussen deze werelden balanceren is onze dagelijkse kost onwetend wat ons nog te wachten staat volgen wij slechts goede raad maar de echte waarheid wil niet komen zelfs niet in onze dromen over goed en kwaad…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

ooit waren er vogels mijn vader hoorde vernam het als hoop als een verwachten het lied door de dag ooit waren er bloemen mijn vader zag de aaiende vlinder op het hartje rusten ik zag zijn lach ooit was er mei was er verwondering om de wulp in de wei het handje in een hand gelegd nu is er leegte ondanks… dan heb ik niets…

Dit is geen nouveauté Maar wel een odyssee Waarbij ik nimfen keur Heerlijk is het bespieden Ze is geheel mijn smaak Ook Eros komt tot rust Ik zeg u brave lieden Weet dat ik straks haar schaak Hoe dierlijk is mijn lust…

Je voelt je geborgen bezit nog van nacht van maan kussen en laken Naar buiten kijken ontluikend groen,vogels en hun nestelen bespieden Er zijn van die lieden die niet aarzelen naar binnen te blikken Je gade slaan zonder blozen door -hetzelfde- venster.…

Een lei zijn hart in 't dichterwoord en eeuwig wordt zijn lied gehoord.…

Vandaag is de vogellucht een loos gerucht Hun gekrijs om spijs verbluft Zij hebben voornamen Zij onthouden gezichten Hun lawaai is vervormd tot lied Zij weten immers niet dat een immens netwerk de planeet omspant om mensen en vogels te vangen en splinters meteoriet Men herkent in de zwerm de raaf Hij verft zijn haar met bloed…

Mijn thuis als het nog bestaat in de rimpels en grijze haren waar ik uitrust Mijn lijf stram van de jaren, alles zo lang geleden, ook jij mijn lieve onbekende Mijn ziel vol tranen, herinneringen aan jouw zoete lippen om nooit te vergeten Mijn lied mijn adem, die nog zingt waar ik ophoud terug te komen…

zeg het met bloemen weef ze door je haar verklaar het met zoenen strooi ze naar elkaar laat de mensen horen wat je hart nu echt voelt schreeuw het vanaf de toren het lied voor elk bedoeld laat iedereen maar weten hoe het wel zou moeten zijn want de liefde mag nooit ontbreken in deze wereld vol van… pijn!…

je bent er niet dan ben je er weer wel niemand die je ziet ik voel het aan mijn vel vandaag ben je er nog niet straks misschien toch wel alvast zing ik dit smekend lied ik wil je kussen, kom maar snel het werd tijd, je bent gekomen je maakt me zo blij en wel want zon laat mensen dromen... ik hou zo van je warmte op mijn vel…