Alle inzendingen over verdrietig

Ze dweilt de hele dag maar door Verdrinkt in haar verdriet Verslagen vrouw in triest decor Troost bestaat er nu nog niet Achterblijven, plompverloren Niets dat haar verdriet verzacht Haar geluk ligt diepbevroren In een zwarte donkere nacht Ze moet toch verder, ondanks alles Zegt soms liegend dat het wel gaat Maar ik weet beter, mijn ma blijft…

Een druppel verdriet Ik kan het niet meer Meer niet Het voelt zo zwaar, zo zwaar, alleen. Ik wil niet meer verder zonder jou om me heen Denk niet aan jou Nee, niet aan jou Alleen maar aan hoe je was Nu weet ik hoeveel kracht je me gaf Daarom geef ik een druppel voor jou een druppel verdriet Je bent er niet meer Meer niet…

ik ben moe van het huilen ik ben moe van verdriet maar vergeten doe ik niet…

Soms voel ik me onzeker Onzeker en verward Soms voel ik me vrolijk Alsof de zon schijnt in mijn hart Soms voel ik me verdrietig Verdrietig en verscheurd Soms moet ik zo lachen Alsof die lach nooit eerder is gebeurd Soms voel ik me eenzaam Eenzaam en alleen Maar steeds vaker voel ik me gelukkig En kijk ik om de nare dingen heen…

die mijn verdriet nog ziet…

Het verdriet dat nog ergens was is nu oud en is alleen nog maar een fractie van iets dat ooit verdriet genoemd mocht worden Ik leef nu verder en laat los Ik ga op in de dingen die zich voor doen en probeer iets te schrijven dat het voorlezen waard is Ik wacht nu elke dag op jou en schenk je een lach als je er weer bent Blijf mij vervullen…

Zomaar ineens verdriet om iemand die je mist die je niet meer ziet Zomaar ineens moet ik huilen zonder aanleiding kan mij er niet achter verschuilen Zomaar ineens mis ik je nog elke keer het is nu zo anders dat doet me zeer Zomaar ineens opdat ik nooit vergeten zou daarom door dat verdriet wist ik nog hoeveel ik van je hou Zomaar…

Niemand had ooit geloofd, dat bij zo'n groot verlies, waar de vlam werd gedoofd, verdriet het vuur uitblies, licht zou worden ontstoken in de bitterzoete herinnering en de liefde nog ongebroken voor mijn lief die heenging. Verdriet beheerste mijn leven na dat tragisch ongeluk, toen jij dat jouwe hebt gegeven.…

moeder natuur bulderde vannacht van verdriet over wat de mensheid haar heeft aangedaan en achterwege liet tranen met tuiten liet ze volop stromen bleef dit langdurig uiten maar ondanks dat heeft ze toch ook altijd oog voor onze noden want ze weet dat door het uiten van verdriet en pijn vaak iets nieuws tot bloei kan komen wat tot troost…

Niemand die weet hoe het is, niemand die het meemaakt, niemand die je begrijpt, niemand die je troosten kan om het verdriet dat jij meemaakt, niemand die je helpen kan omdat ze niet weten hoe het voelt, je bent gevangen in een kooi, samen met DAT GEVOEL!…

het ijs smolt niet voor het vuur van mijn verdriet dus voetje voor voetje, breekbaar als glas laat ik achter mij, wat vroeger was mijn verdriet en pijn slechts een vage rimpeling in het troebele water van de zee waarin ik vroeger zwom maar niet verdronk...…

Als knaapje moest hij steeds zijn speelgoed delen, dat zorgde meest voor oeverloos verdriet maar voelde hij zich weleens onbespied, ging hij alleen met schep en zandvorm spelen.…

Het oud verdriet, je draagt het jaren mee, tot die stille rust als voorbijtrekkende schim je ziele kust. Geen morgen meer voor 't oud verdriet. Jouw bank blijft leeg, een hart gegrift in 't hout. Er staat: "Vergeet mij niet."…

Daar stond je weer na alle vergeten jaren ik weet het nog wel wie wij ooit waren Je blik, niets veranderd even voel ik het weer ik weet het nog precies zoals iedere keer Nog steeds ben je prachtig lief, hoe kan ik je vergeten zo mooi, alles wat jij bent heb ik altijd al geweten Al wilde ik je niet meer zien steeds speelt het toeval…

Verlicht de lasten van vermoeiden verlicht een stil verdriet Doe dingen die je nodig acht en stel geen tijdslimiet...…

Als je vele vrienden hebt verloren en jijzelf het niet meer ziet weet dan dat er iemand is die is begaan met jou verdriet. Mensen kunnen elkaar helpen neem die uitgestoken hand, vertel ze jou verdriet en zorgen steek je kop niet in het zand.…

Is veranderd in een dag van ongeloof , verdriet, en intense pijn. Ik had gehoopt om je hartje te mogen zien kloppen. Maar mijn verdriet is niet meer te stoppen. Je zit er wel. Maar het zijn de minuten die ik nu aftel. Je kan me elk moment gaan verlaten. Nee, deze pijn valt niet goed te praten.…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

Stilte en mijn verdriet vloeien ineen als je in de spiegel van de avond wenst wat ik niet kan zijn zonder scherven en gebroken dromen van een dappere liefde…

Ik leef maar voel het niet ik zing maar vorm de klanken niet ik vecht als een schim in een stralende schaduw altijd zoekend naar het geluk in mijn verdriet…

oude voeten in koude aarde mijn vader zakt in wintergrond verdriet dat niet bedaarde zon, toen je op de heide stond…

Laatst vond men in een labyrint een wanhopig, verdrietig mensenkind het was zo bang want wat duurt het lang als je nergens meer een uitweg vindt…

In de donkere nacht denken aan wat de wereld ons bracht Vreugde verdriet en pijn alsof het altijd zo zal zijn Ooit zal de vrede en rust er zijn…

Men trof eens in een labyrint Een heel verdrietig, eenzaam kind Wat was het bang Het duurt zo lang Voor wie gewoon geen uitweg vindt…

Intens geluk en verdriet sieren mijn aanwezigheid en met de dood kan ik nu niet leven.…

berusting ebt langzaam in mij sijpelt het verdriet nog na de vloed aan emoties pijn nog slechts zichtbaar voor wie bekend is met dit tij…

het verdriet dat in je ogen brandt de blijdschap waar je van straalt de schrik van de angst het rode van de liefde mijn gevoel niet te beschrijven…

jij bent dichter bij mijn dromen koestert sluimerend verdriet zachter stilte voor mijn tranen dan flanel bestaat toch niet…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

als de tranen van mijn verdriet zijn veranderd tot ellenlange parelsnoeren dan zal de luster van iedere traan mij beslist sieren als ik weer geniet…