Alle inzendingen over algemeen

hij blikt uit haar ramen neer op aanstaande zielen aards in aanbod en aanbieding verwaterd stil verdwenen zweven van liefde en leven gebogen staat toch van verlatenheid ontdaan van kloten en vagina eeuwig maagdelijk en nooit vervagende geile gedachten lost het beeld in duigen op…

wolken lagen in het water wolk te wezen in mijn ogen die de lucht bezaten gaf ik mezelf aan jou die verstrengeld mijn wezen las ik die brandde een toorts van was smolt in jouw handen als dompelaar die zelfs de donkerste wolken warmt…

De slaap wil niet komen ik tel wollige schapen en als ik uitgeteld ben komen de zwarte vogels gelukkig heb ik een kat.…

Hoe ik je zomaar vind hier op het papier hoe je zwijgt en ik jou tussen haakjes zet ( ……… )…

mijn pupillen bedruipen wanden slierten langs sporen van mijn zaad de kakkerlak die zijn weg vindt in het verkrotte pand vol slakkenmeel en jij ligt in het laatje met je gezicht nog steeds omlaag maar ik vergaar jou niet het is de aandrang onbewoonbaar als ik ben…

De dagen zijn lang de nachten zijn bang het bloed kruipt vanuit mijn hoofd omhoog De klokken luiden mijn hoofd vliegt vooruit de kerk loopt leeg ik volg een ander geluid Mijn vader heb ik begraven onder een gebroken raam mijn moeder heb ik naar de hemel gedragen Mijn dierbare broer had meer levens dan een kat maar dat mocht niet…

voor hen die struweel bezoeken takjes in het haar en hij die denkt aan de vorige waar de tijd bij stil blijft staan en morgen wanneer alleen de afdruk rest in plat gewalste laagjes gras gestaag en staand soms nog buigend als de wind er even langs heen enkel de deur nog op een kier licht scharnierend als jouw adem mij schielijk toch bezoekt…

de rand van de stad nadert, het water rammelt al aan ingewanden dit stuit op bezwaren, onoverkomelijk, genadeloos men stelt geen vragen over de houdbaarheid van eeuwig het antwoord houdt zich schuil binnen de muren van de stad volgens de overlevering ligt daar een vergiffenis begraven…

ben ’s morgens alleen maar en snuif wat orgelklanken vermomd als vermoedelijk iets van couleur locale proeft de straatschuimer het leven en dient de mensen die voorbij gaan als patatlucht in een winterstorm plooit hen ’s avonds plooit enkel het duister…

De stilte voor de storm, vlak voor de omslag, waar de veerkracht is afgenomen, waar je snakt naar verandering, nu of nooit. Keer mij om, woel mijn grond los met je kouter aan de voorkant van je ploegboom, snij met je schaar de zode van onderen los en keer met gebogen ijzeren ritser mijn zode. Laat mij vruchtbaar zijn, muze zodat mijn woorden…

de spiegel ziet mijn zee achter holle ogen tranen enkel slierten zeewier in mijn schedel ankeren verwaterd wrakhout vermolmt de herinnering aan uitgroei maar kiert naar buiten binnen rest slechts het grote geheel en ik ik at de dag die ziltig was…

er wijkt een maan af van het kleurloze behang als ik even een vleugel omarm een hap neem uit jouw gedachten gehangen in pergola’s voor het raam met de rug naar elkaar valt koud zaad in rulle aarde lossen we puzzels op in lauwe thee…

ik ruik de randen van je hemd merk dezelfde geur als vroeger van zweet en goedkope zeep kan het nu ook zien er zit een zwarte rand om je hart zo één van twee halen, drie betalen je voelt je altijd bekocht als er rotte vis in het spel is en rouw de diepte heeft van gangreen…

ja, ik heet Canard wat raar voor een Fries tja, mijn vader heet Canard en grootvader ook mijn overgrootvader niet die heette Spiekstra maar hield van eend had hij eens in la France gegeten nee, gelukkig niet à l’orange…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

de nacht glijdt langzaam langs de regenpijp omlaag over straat tot waar het water lonkt en soms ook plonst vanwege een overmoedige wandelaar al lang niet meer zo stabiel dus als tweeduizend jaar geleden en midden in het dorp staat alleen nog een dode brievenbus…

mijn blik vloog van tak naar tak, omdat ik dacht dat er een vogel zat het was echter alleen de gedachte; die spatte zomaar ergens vanaf ik kon niet anders dan het volgen; ineens leek het verloren op het water en sprong mijn blik van blad tot blad, omdat ik dacht, dat ik de gedachte zag…

Waar laat je handen als de knoopjes van haar jurk rode roosjes zijn je plukt wat aan je lip je wang je haar je benen trillen door een kniebuiging die zich staande houdt om niet te vallen voor die vrouw ze lacht en zegt dat ze moet gaan het is een blind date die op haar wacht daar sta je dan je pakt de zakdoek uit je zak er zit een knoop…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

over rotsen ligt de wankele afdaling met zicht op verhalende cipressen: hugenoten begraven zonder steen of voortvluchtig terug klimmend, de spieren verzuurd in de verte het terracotta dak de oude deur, schietgaten in de wanden laaghangend mist, rook, geur van hout de oeroude rank levert nog wijn in harsachtige herinnering: samen met kaas…

de dag begint aan het bureau ik daal af in een wit landschap wat geen landschap mag heten omdat er geen letters zijn geen bouwstenen geen vorm hier, tussen de regels, is het witter dan wit ik ben op weg naar binnen, naar de kern die zich niet in taal vangen laat maar ik adem diep in, in volle teugen keer dan terug, trek me op aan een…

daar is het licht dat steen voor steen de straat beklimt water beschijnt en druppel na druppel verdwijnt het zicht op de put elk hoofd weerspiegelt als een gerimpelde Narcissus voordat zij steels verdrinken in zichzelf en sleets gezichten omranden daar verliezen wapperende bladeren hun kleuren in handen die het venster bestieren…

tot ons aller besef is uit zicht verdwenen het strand in gedachte emmer en schep in de hand jeugd die prilheid verloor tot wasdom gekomen met twijfel als enige en algemene zekerheid we leefden als langeafstandszwemmers landloos gebleven en naar open water verwezen we hoefden geen bloemen of bezoek aan huis deuren en ramen…

dichten is een holte tot het zwart op mijn lippen het jaagt de wind tot het waait dood uit de takken slaat de boom die zich leegt van het schuddebuiken en ik ongewis van de gestaltes rijpe pruimen als verweesde kinderen en ik die de vondelingen consumeer alsof het mijn eigen vondsten waren mijn tanden zetten zich in het vlees het spat als bloed…

ik wil haar bevruchten in een land waar het licht winters aandoet in de wind mijn backpack staat al gevuld klaar in de hoek met broek en boeken voor de nacht, een geluk mijn prinses moet nog komen, zij weet van niets noch mijn overtuigingskracht baadt zichzelf in zoet en stilte de stille trom zingt gevooisd achter schermen van nacht en…

het spotje beschijnt niet meer dan het bruine gordijn zonder motief tot schijnsel op een scherm als licht op het kussen waar eens jouw hoofd heeft gelegen nergens een plek voor de voeten in schemer geamputeerd het stond hem niet zelfs geen gezicht er is oneindig gezocht naar een passende kist…

Omdat ik aldoor zou denken dat het de laatste kan zijn, maak ik geen grote reizen meer. Ik doezel dicht bij huis wat rond, te voet of op de fiets. Naar de boswachter en terug. Meer niet. Misschien betrap ik de waarheid nog, die immers niet ver verborgen ligt, alhoewel oneindig diep.…

wanden plakken aan alle kanten even glad en hard zijn we greep en grip verloren handen glijden af in gedachten zijn we links, rechts boven, onder soms alleen nog slechts versteend onszelf of zijn we zo geboren…

wijn en het lijk der liefde rond de tafel en eronder verwarde resten van gevoerde gesprekken kleven aan de wand het plafond besmeurd met oude vloeken en flarden van onbeantwoorde vragen druipt een silhouet van mislukken daar waar jij net niet stond…

het valt niet mee normaal te zijn, in deze tijd van stress en pijn, iedereen moet rennen en loopt zichzelf voorbij, ik kan hier niet aan wennen nee zo hoeft het niet van mij, ik leef mijn eigen leven, volg mijn eigen idee, niemand hoef mij die snelheid te geven, ik leef dus op mijn wijze mee, ik laat de boel lekker waaien, ik geef mijn…