Alle inzendingen over ziekte

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

de eerste steen het eerste licht de schemering het duister we vergeten snel omdat het moet zijn het nu blauwe bruine of groene ogen ontwaken sluimeren in eeuwigheid aan de horizon gloort een regenboog geurig in kleurrijkheid bereikbaar met open handen op blote voeten zoals het was…

hij staat op punten vóór de vijand tegen wie ik wel móet véchten zoals ik vaak van kenners hoor maar ik mag hem wel als hij zich koest houdt kunnen wij nog samen door één deur sindskort heb ik een deal gesloten met hem, er is een tijd van strijd maar ook weer van op adem komen begraven wij de strijdbijl voor heel even dan raak ik zelfs…

kijk ze daar nou zitten wat zijn ze klein geworden pa en moe toen wij uit huis gingen vertrokken zij naar 't platteland om de drukte te ontlopen te genieten van wat is de rust nu pa ziek is, is de toon veranderd, hij is stil en moe zenuwachtig kijk hem toch liggen in dat te grote witte bed dochters aan zijn zij komen voorzichtig…

Machteloos lig ik hier, zie en hoor de mensen om mij heen. Zij vragen wat ik wil. Ik wil zo graag nog wat zeggen, maar het gaat niet meer. Ik wil zo graag nog wat vragen, maar het wil niet meer. Ik wil zo graag nog wat vertellen, maar het kan niet meer. Ik wil zo graag nog praten, maar je verstaat het niet meer. Kon ik maar, want ik wil zo graag…

daar waar de golven zachtjes kabbelen draagt de ene hand de andere…

( pa ) leven in het voel van verlaten wuivend op een kaal heideveld zoals het dorre dopjesgras gevangen in een wirwar als van zwevend spinrag over het koude moeras een dof berkenblad in ongedurigheid cirkelend rond verarmde grond gelijk de nijverige herder die een schamele kudde drijft in eenzaamheid verstomt de staf als…

Een leven zonder pijn, dat leekt haar zo fijn. Kunnen doen wat zij wou, gewoon even vrij zijn. Kunnen lachen de hele dag, zonder te denken ik stort zo in. Maar mensen willen haar niet helpen,en sturen haar van het kastje na de muur. Met een lange duur, ze blijft maar overal heen gaan, en doet dus wat ze willen. Uiteindelijk word het teveel, en…

Een gapend gat is als de wond waar ik Omheen dans Een afgrond waar mijn hand de hemel niet plukken kan Waar dorre bloemen mijn vermoeide aangezicht ontsieren en de echo van lieflijke klanken wegsterft Ik vind ogentroost klimmend tegen blinde muren in vale herinneringen aan een zacht bemoste bedding waar ik mij te ruste…

de gang leek eindeloos zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf zo breekbaar bij het glas verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet of ons de weg was weg; geen deur die houvast bood de klink was slechts een voorwerp onder witte vingers samen glimlachten we wat omdat de stoel wat warmer was dan alle koude muren binnen…

Opzij van haar weegschaal zat ‘t meisje ineengedoken Trillend met ‘t gezicht vaal leek ‘t meisje wel gebroken In haar ogen blonk ’t zwart als viel schaduw van de ziel Had ze in feite wèl een hart ‘t voelde echter niet stabiel Zwaarder leek zij vandaag doch ze kon ’t niet geloven Niets raakte in haar maag toch ‘t gewicht naar boven…

Ik weet het wel, ik heb jou wel door jij liegt toch constant alles bij elkaar De waarheid zeggen, bedank je voor bemerk ik ‘t, dan zijn de rapen gaar In jouw wereld leeft de waarheid niet zonder die leugens voel je je eenzaam Doch als je opeens een waarheid ziet bloos je eventjes en lach jij minzaam In je leugens raak je dieper verstrikt…

In allerlei commercials worden griep- stoppers aangeprezen, echter laten we eerlijk zijn en vatbaar wezen: de verkoudheden zijn nog nooit uitgeroeid!…

Wie ben ik om uit te leggen wat separatie is Geen woorden kan ik vinden: verwaandheid? -Onschuldig zat ik in een cel te boeten voor verwardheid- Nu loop ik stil de weg naar morgen Woorden geven mijn gesteldheid weer Langzaam loop ik de weg, zoekend naar onbekende beelden.…

Die nacht, op bed met koorts dacht ik aan de reizen in jeugdigheid verzonnen zonder antwoord in jouw huis en de stilte in de nacht dwong mij te luisteren naar de vreemde signalen die mij in mijn droom vervreemdden en dit kleine huis omringden met een zwaar juk van intimiteit in mijn nachtboek volgeschreven.…

het in de schoenen geschovene valt haar slecht daar ze geen maat drieënveertig heeft geweldige leugens ontpoppen onophoudelijk in een smerig gesponnen web waarvan de daadkracht allang verlopen is hangt de uitgekauwde waarheid aan 'n zijden draadje…

op een dag vergiste de dag zich in de dag maandag scheen zondag vrijdag verdween de donder daagde dinsdag uit om van woensdag gehakt te maken zaterdag knaagde merg en been in de oersoep van tijd Dementia roerde de dagen dooreen…

Als je in een jaar met alles dat je in je hebt hebt gevochten voor je leven hoe kan het nou zo zijn dat je ondanks dat het niet anders kan zo plots bent opgegeven. Hoe kan het dat je niet meer mag niet meer kunt en niet meer ziet dat je gegrepen bent door K het oneindige verdriet dat rolt in tranen over wangen als spat op de grond uiteen…

de tijd stokt alsof er minder seconden in 'n minuut gepropt zijn is het moeilijker beklemmender waar de grens ligt om er een halszaak van te maken, of om erin te berusten neem ik nog een allerlaatste teug bekijk de zon die adembenemend mooi opkomt…

Koraalrood vloeit pijn uit diepe wonden gesneden door een bijna dodelijk lot Facetten der vermetelheid die het grootse hart koperkleurig doen voortstuwen verhinderen de aftakeling naar een noodlottig leven en verbazen vriend en vijand Door kracht en zegen, een Herculeske daad in deze Titanenstrijd zal op het scherpst van de snede…

de tafel droeg een lepel, bonen en een bord jouw handen droegen niets slechts leegte tussen vingers een verloren woord hing in je ogen ik droeg jou en wie je was gaf mijn weten opdracht in jouw nood de hand te zijn, die leven bond machteloze happen pap verdwenen in jouw weggedwaalde mond…

jij spreekt al zolang blijft de oude al zwijg ik vaker in de herfst vlucht weg voor mezelf om te genezen de herfst verkleurd mijn voeten, handen, mond en ogen ik zal dit seizoen weer overleven ink letters als een gebed op het ongemak van ziekte soms zwak, na al dat tobben kom ik steeds weer bij jou ik hang aan ’t oude of het nu gaat…

Wanneer de pure wanhoop bezit heeft genomen van het zijn, is er niets, maar dan ook niets meer, om blij over te zijn!…

Kijk naar mij, praat met mij! Niet met degene die naast mij loopt, niet met degene waarvan je denkt dat ie bij mij hoort, niet alleen met kunstenaars over schilderijen. Niet meteen met hij of zij die mijn rolstoel voortduwt maar kijk naar mij, naar de mens die ik ben, naar het kunstwerk dat ik zelf ben. Zie je niet hoe mooi ik geworden ben…

Als ik kijk in de Spiegel, stroomt poreus water aan het begin van elk falen… Zoiets bestaat niet als je goed kijkt! De gaten gevallen in mijn dagboek graven zich een tunnel naar de Aarde (Geo versus ego) Ik wentel om mijn eigen as De zwaarte houdt mij vast en voert gloeiende gesteenten aan als lava zich vloeiend tot manna…

Mijn irritatiegrens is in de loop der jaren verworden tot een grijs gebied zonder lijnen, grenzen, strepen Remmingen, die ken ik niet Een man getooid met een kort lontje explosief, niet zonder gevaar Wanneer ik ergens rustig wandel uit het niets is het weer daar Voel ik mij belaagd, zo niet begrepen opgejaagd en impulsief…

Een oma om te gaan logeren en om kinderliedjes van te leren Een oma om samen ergens naar toe te gaan eentje die voor hen altijd klaar zal staan. Om hen, als het nodig is, te verzorgen dat zou ik graag willen, al is het maar één morgen Het doet mij zo ontzettend pijn dat ik DIE oma niet kan zijn. Ik hou van hen, ontzettend veel dat is mijn…

ze rollen af en aan, langs de tijdlijn van dromen langs een ogenblik van slaap een murmeling glipt door zachte lippen als een woord dat nooit gesproken is, harteloos toch lief als een stille brief vol letterloze klanken zucht de nacht rond ademen de beelden die ze geeft dragen hun geheim veelzeggend in leegtes vol besef ontwaakt een…

Zij waagde het te vragen aan Hem Aan Hem die zij in haar hartje droeg Er was haar verteld zij zou hem eerdaags ontmoeten Zij wilde hem niet met valse liefde begroeten Matte ogen in een kaal hoofdje keken naar de monitoren Dan sprak zij boos doch zeer zacht zodat Hij het alleen kon horen Waarom potdorie moest zij hen die zij zo innig liefhad…