Alle inzendingen over ziekte

in de tijd die haar nog rest leest ze over de geraniums heen de mensen op de brug wat heb ik toch vraagt ze elke vijf minuten dezelfde vraag wat heb ik toch…

Wie of wat Hoe je het moet doen Wat ik zeg Maar niet wie ik ben…

Ik ga slapen sluit m’n ogen dan kom je na een paar seconden m’n dromen in gevlogen daar waar ik jou weer tegenkom hoor ik mijn naam ik draai me om…

zonnestralen die mij doen verwarmen alles laten groeien mensen dieren planten zonnestralen weerkaatsen de regen In een pallet van kleuren en vormen de regenboog in mooi gezicht een prachtig gegeven zonnestralen maar niet voor jou Ze hielden je binnen xp verbrandde jouw huid wij moesten toezien hoe je werd verteerd... langsaam.…

Er was haar niks vreemd, je kon over alles met haar praten, en toch kreeg men langzaamaan in de gaten, dat ze vreemd werd. Er was haar niks vreemd, maar ze is nu dermate vervreemd, dat men nergens meer met haar over kan praten, ondanks dat niets haar vreemd was!…

het is zo makkelijk om ja te zeggen, het is zo moeilijk om af te slaan, het is zo gezellig, als je een glaasje drinkt, je ‘doet’ niet mee als je nee zegt. Ach: je kunt vandaag toch wel snoepen, ik ben jarig, dat gebakje ‘ik heb op je gerekend’ joh, neem die sigaret en voor je het weet: ben je weer dat rokende, drinkende kanon van voorheen…

De dagen hebben zoveel duisters in zich. Nee, dat hebben ze niet, maar jij ziet het zo. Je merkt het licht niet meer op en zo wel dan is het te fel en doen je oren veel pijn door de buitengeluiden, soms zelfs door vogelgeroep. En je hart is een soort van pudding en je bent verward, haalt allerlei gevoelens door elkaar, wat mooi is, is nu…

Teruggeven kan ik je niets ik heb er de macht niet voor in plaats daarvan schenk ik je mijn Vriendschap Ik hoop dat ie warm genoeg is? ******* Ik wens je beterschap lieve gedichtenVriendin!…

Ik droomde in jouw droom vandaag dat het kerstfeest was we niet leefden in armoe en zonder wanhoop droomde ik verder maar toen ik wakker werd was de droom weer plots verdwenen lag je met hoge koorts ziek in bed met de poes die je de hoop had geschonken en ik bracht je thee en warme koekjes een zilveren kerstdeken waaronder…

Je vraagt me heb je pijn Maar wat zegt het jou Als ik uitleg wat ik beleef Je kunt met me meeleven Maar mijn pijn niet beleven Soms zou ik het willen overgeven Gewoon, maar voor even Zodat je voelt wat ik voel En begrijpt wat ik bedoel Als ik je vraag bevestig met ja…

gevoelig.. de carols klonken als weleer - zo sfeervol - ook in oude oren daar lichtte het geluid een warm gevoelen op, het zong allerwegen mooier toen er ogen traanden en emotie toch een uitweg vond och mama.. jouw gewonde geest vertrok geen spier mijn “ik ben hier” vatte geen vlam en in mijn warme handen trok de kilte van verdriet…

Buiten gaat de natuur haar gang Bomen worden kaal, Vogels kwetteren en fluiten Ieder seizoen haar eigen verhaal Binnen gaat de natuur haar eigen wil En ik ben bang Pijn legt me lam Zoals de vogel floot ik elke dag Het is al maanden stil…

Het eind van de pijn Start van een nieuw begin Verlossing is in zicht Nog even voorzichtig zijn Berusting omarmt het licht heel rustig de helderheid in In gedachten ben ik al daar Maar ik zit nog in het heden Het wachten valt me zwaar Heeft elke beproeving een reden? Bewustwording is een geschenk En dat mag niet worden vergeten Daarom…

Het is zo eeuwig lang geleden tijdens de schoonheid van onze jeugd liefde was er even, passie vooral strand, bos en gewone wandelpaden jouw lippen, een mond vormende perfectie we spraken over later, ooit… eens zouden we… toen…we verdwenen langzaam uit elkaars leven daarna nooit gelukkiger geweest of geworden nu ben je er niet meer, weg… ziekte…

ik staar op een blinde muur die alle licht opslorpt maar de muur heeft alles in de gaten gelukkig gaat de deur nog open zodat op zijn minst mijn gedachten kunnen ontsnappen…

Als versteend kijkt ze met starre blik voor zich uit met de plotse hardheid van gebroken ogen. Haar eens zo rechte rug zakt gebogen voorover. "Het leven," zegt ze, "kent soms geen mededogen". Bevroren voelt haar lichaam, zo koud en leeg. Ze bemerkt nog slechts het kloppen van haar hart. Haar voelen is helemaal verward nu haar ziek…

Ervaar jouw gevoelens in het lege huis met de kanker als een woeste vogel in een vogelkooi van ziek gevoelde dagen jouw uitgehongerde lijf lezend, in ziektebed, uit zelfbehoud muziek van doden, eerder gestorven dan de vrouw die je, geestgericht, liet blijven.…

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

de eerste steen het eerste licht de schemering het duister we vergeten snel omdat het moet zijn het nu blauwe bruine of groene ogen ontwaken sluimeren in eeuwigheid aan de horizon gloort een regenboog geurig in kleurrijkheid bereikbaar met open handen op blote voeten zoals het was…

hij staat op punten vóór de vijand tegen wie ik wel móet véchten zoals ik vaak van kenners hoor maar ik mag hem wel als hij zich koest houdt kunnen wij nog samen door één deur sindskort heb ik een deal gesloten met hem, er is een tijd van strijd maar ook weer van op adem komen begraven wij de strijdbijl voor heel even dan raak ik zelfs…

kijk ze daar nou zitten wat zijn ze klein geworden pa en moe toen wij uit huis gingen vertrokken zij naar 't platteland om de drukte te ontlopen te genieten van wat is de rust nu pa ziek is, is de toon veranderd, hij is stil en moe zenuwachtig kijk hem toch liggen in dat te grote witte bed dochters aan zijn zij komen voorzichtig…

Machteloos lig ik hier, zie en hoor de mensen om mij heen. Zij vragen wat ik wil. Ik wil zo graag nog wat zeggen, maar het gaat niet meer. Ik wil zo graag nog wat vragen, maar het wil niet meer. Ik wil zo graag nog wat vertellen, maar het kan niet meer. Ik wil zo graag nog praten, maar je verstaat het niet meer. Kon ik maar, want ik wil zo graag…

daar waar de golven zachtjes kabbelen draagt de ene hand de andere…

( pa ) leven in het voel van verlaten wuivend op een kaal heideveld zoals het dorre dopjesgras gevangen in een wirwar als van zwevend spinrag over het koude moeras een dof berkenblad in ongedurigheid cirkelend rond verarmde grond gelijk de nijverige herder die een schamele kudde drijft in eenzaamheid verstomt de staf als…

Een leven zonder pijn, dat leekt haar zo fijn. Kunnen doen wat zij wou, gewoon even vrij zijn. Kunnen lachen de hele dag, zonder te denken ik stort zo in. Maar mensen willen haar niet helpen,en sturen haar van het kastje na de muur. Met een lange duur, ze blijft maar overal heen gaan, en doet dus wat ze willen. Uiteindelijk word het teveel, en…

Een gapend gat is als de wond waar ik Omheen dans Een afgrond waar mijn hand de hemel niet plukken kan Waar dorre bloemen mijn vermoeide aangezicht ontsieren en de echo van lieflijke klanken wegsterft Ik vind ogentroost klimmend tegen blinde muren in vale herinneringen aan een zacht bemoste bedding waar ik mij te ruste…

de gang leek eindeloos zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf zo breekbaar bij het glas verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet of ons de weg was weg; geen deur die houvast bood de klink was slechts een voorwerp onder witte vingers samen glimlachten we wat omdat de stoel wat warmer was dan alle koude muren binnen…

Opzij van haar weegschaal zat ‘t meisje ineengedoken Trillend met ‘t gezicht vaal leek ‘t meisje wel gebroken In haar ogen blonk ’t zwart als viel schaduw van de ziel Had ze in feite wèl een hart ‘t voelde echter niet stabiel Zwaarder leek zij vandaag doch ze kon ’t niet geloven Niets raakte in haar maag toch ‘t gewicht naar boven…