Alle inzendingen over individu

mijn oom had een hele dikke boom twee schommels een erf vol kuilen en kakelende kippen witte en bruine maar ’t mooist waren zijn varkens pasgewassen zeugen, biggetjes roze die knorrend een stuk zeep verslonden oom had niet alleen een hele dikke boom maar ook hele grote handen…

langs omwegen belandde hij in een winterslaap hij reisde van buiten naar binnen en vond de weg naar de sterren hij draaide zich niet meer om…

Je bent allang oud genoeg voor een geschiedenis dat is je geschiedenis die van je kinderen van anderen je ziet ze groter worden dan de bedenkt dat ze er zijn ze waren langzaam hurkt er een figuurtje aan de startlijn stilte is het signaal wat telt is het uithoudingsvermogen wie aankomt helpt alleen de wind --------------------…

Dit is het. Daar sta ik voor. Mijn woorden zijn direct, Zinnen kort. Niets meer te zeggen. Ik ga verder, ga door!…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

Leeg..  Of is het gewoon vol  Volheid die leegheid met zich mee brengt Leeg.. Of zou ik willen dat het leeg was Die leegheid die vernieling met zich brengt Leeg.. Of maakt het ruimte Je sleept het mee naar waar jij het brengt Of is het alleen maar een vertedering Voor dat  wat de tijd brengt Waarom lijkt het altijd dan zo verdomd…

Die ogen zullen vertrouwen horen zullen naar klanken luisteren ze zullen geluiden waarnemen en doen zwervers niet meer ontheemd vervreemden.…

Wie is dat, die dat ik word? Ik ken haar niet Ik herken mij niet Waar ben ik? Wat doe ik? Wat heb ik gedaan?…

Ik zal daar staan zonder er te staan. Ik doe mijn werk zonder het te beseffen. Ik leef alléén vanuit geven. Ik besta, zonder dat.…

God, de wereld ligt in mijn handen... en ìk doe net alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Dat is het ook, dat is zo Petra, het is nu eenmaal zo: het ìs jou gegeven... en je hebt erover te waken, vanuit heel jouw elementen doe je dit eigenlijk al, zo lang zo lang zonder bang te zijn.…

het meisje met de zonnebloempitten kreeg zojuist een zaadlozing gelukkig had ze nog potgrond wat een aardse liefkozing wachtend op de zonnebloemen en de volgende lading zaad groeide het meisje belopend mee ze spinde in haar spinneweb nog een draad al de herinneringen in vakjes zie de foto's ingelijst aan de wand van al wat is en wat was…

Een leven lang horen we de echo van het refrein van onze jeugd…

Je weet niet precies wat je zoekt maar weet dat je iets kwijt bent en dat je daarom nu verstrikt zit in dit doolhof van gedachten met de brede stekelige heggen waar je soms overheen kunt kijken maar niet over heen kunt stappen zonder voortdurende pijn heel hard roept hij –stop- maar je kunt een rijdende trein niet zo maar stilzetten tenzij…

Ik heb geleerd om te vertrouwen Gevoeld wat wantrouw met je doet Geduld betracht om op te bouwen Ontdekt wat nooit eerder werd vermoed Gevonden wat lang was verborgen Gezien wat mij ooit heeft verblind Los gelaten, al mijn zorgen Ontdekt hoe belangrijk ik dit vind Ik heb geleerd te kunnen geven Zonder verwachting voor iets terug Leven…

Op het moment dat ik de deur sluit 's avonds, heb ik altijd wel iemand naast me staan die daar niet hoort. Iemand die mij zijn diensten aanbiedt zonder een woord, die doet alsof zijn neus bloedt, of die gehurkt zijn veters strikt, of iemand die langs mij heenglipt, met een hoed op, die niets met mij te maken heeft, of die met een emmer…

Op de een of andere manier draag ik alles lijk ik alles te verdragen maar kom, ga leven, ga je begeven tussen de mensen en realiseer uiteindelijk zo toch al je wensen.…

Hoeveel boeken moest ik lezen, hoeveel harten moest ik breken om het licht te zien dat vrolijk en pervers mijn ziel bevrijdt? Ik zag met eigen ogen wat mijn handen deden en hoe ik ook mijn spijt met inkt beklaag: geen hond die twee keer om een klaaglied vraagt. Ik hang vijf zomermaanden voor mijn raam. Ik verf mijn haar en leef zoveel ik…

Er bestaan mysterieuze werelden die 'normale' mensen niet kennen. Artiesten en prettig gestoorden, waanzinnig verliefden en narren. Uitvinders en dromers. Zij allen weten wat ik bedoel. Abnormale mensen zijn zij, zo oordelen de normalen, levend in een normale wereld. Waar horen autisten thuis? Ook zij zijn 'abnormaal'! Toch zijn autisten…

Het mooiste meisje van de klas, was ik niet. Of beter gezegd: 'anders mooi'. Er werd iets anders van me verwacht, dan me te schikken naar schoonheid van het uiterlijk. Ik had zo, al vroeg, bedacht dat ik schrander en slim mijn intelligentie zou inzetten... voor een weg die nieuwe schoolboeken in elkaar laat zetten. Schrander mooi is die…

De stilte trekt, op donzen voeten, een stomme schildwacht, gans alleen, door lege straten... Treurig groeten de sterren door de nevels heen. Lang was de dag en zwaar van zorgen... Mijn hart is lam; mijn hersens moe..., en dubbele zorgen brengt de morgen misschien...; mijn ogen vallen toe... En toch, - toch vindt mijn ziel geen ruste…

Er zijn mensen die niet begrijpen of verstaan waarom ik zoveel vragen stel; zij zien totaal niet in hoeveel ik dragen kan.…

Voor het eerst sinds hij hier zit neemt hij zijn handen voor zijn ogen weg neemt hij met de rand van zijn rechtermouw het vocht van zijn gladde voorhoofd af er trekt een rimpeling over en in het water buiten het licht binnen een muntje in zijn herinnering in zijn kamer met uitzicht voor het eerst sinds hij hier zit zoeken losse vormen…

roerloos gewacht op het vroege licht wie stil ligt reist ver over ongekende grenzen valt niet samen met het lijf soms wordt een droom gesmeed en de andere verbrijzeld…

ik herinner me wel de sneeuw, de Karelsbrug in Praag, hoe jij - hoe jij tot op vandaag lacht om iets dat ik niet zag, wat vlokken van mijn schouder slaat. Hoe ieder zinloos ingewikkeld sneeuwkristal op kinderkoppen achterblijft en erger: dat het ons niet daarom gaat. Maar of er een moment zal zijn waarop wij wezenlijker samen - ik weet…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

De herinnering van geluiden, van geuren, van bezinning op het betoverde bestel en het bestaan van rode bloemen. De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein. De klaagzang van de takken omarmd door de gebeurtenis, die zelfs een geur verspreidt.…

De avond komt over de kleine binnenplas. Ik peddel niet meer, licht zuchtend loopt de kano vast in de plompeblaren. Nog een kleine opmerking van de wind achter mij in het riet. De watermunt geurt me met kracht achterna van het licht aanvaren. Een fuut komt haastig nog door de ban, met watervrees zwemmend, alsof het zo weer spertijd is, weer…

in hoop verzucht verzet ik mijn schreden en inhaleer het offer dat mijn adem draagt op waarden van gekrenkt papier, het heden lijkt voortvluchtig als de tijd mijn smeken vertraagt ik zoek in de uren van droge prielen en graaf het refrein in het gras van donker aarde terwijl de einder vlucht op het teken van de ondergaande zon het kluchtig…

De wakker-waakse haan. De dichtervlucht der zwaan, De zwerfse jager: reiger. De strijdbaar-sterke tijger. En het deemoedig schaap, Hen samen leidt de knaap Eendrachtig aan één band Door 't rein en eigen land Vol jonge bloesemsneeuw, Als in de gouden eeuw. Hij mijmert, zingt en speelt. Weidend zijn zinnebeeld; Zij kennen aan die toon…

De mens is te vergelijken met een kameleon: hij past z'n kleuren aan in iedere situatie…