Alle inzendingen over verdriet

Beide handen gaan langzaam naar het opgestoken haar verdrietige blikken proberen het venster te ontwijken wanneer een spiegel een glimlach om de vele herinneringen laat zien speelt een gele roos aan een struik met de eerste druppels ochtenddauw haar handen gevouwen bidt zij in stilte om niet meer vergeten kijkt zuchtend naar het album…

Hou van me! Ik bevind mij dagelijks in een stroom, ikzelf gecreeerd. Verstoten te zijn door de hand die mij opvoedde. Tevoren wetende niet aanvaard te zullen worden door het heden van mijn bestaan. Afgescheurd door het verleden, niet begrepen door het heden. Dat is mijn levenswandel Doch gelukkig zijnde met de persoon waar ik voor…

de boodschapper heeft het gedaan met pek en veren overgoten erft hij de pijn en het verdriet... is er nog iemand die het ziet..?…

Zichtbaar wordt de pijn van mijn hart in het vallend donker en het vale licht achterblijvend na de gestorven dag die louter pijn was voor de mens die zocht die zoekt en zoeken zal naar wie hij zijn kan Opgedragen aan mijn vrienden, de bezoekers van dak- en thuislozen opvang De Open Hof aan de Spilsluizen in Groningen…

Zwanger van droomgedachten baart zij fragiele woorden op een stukje wit papier "papa, waarom kom je mij niet redden uit de brandende zee" vraagt het kind met de zilveren lippen.…

ongenaakbaar vanuit opgedrongen tunnelvisie leven zij in wild verband samen apart in die andere wereld ik taal in gebaren al schrijvend probeert mijn hart tot hun hart door te dringen en spreek woorden voorzichtig en in omlijsting bang om te kwetsen maar ze horen me niet kijken me alleen glimlachend aan maar hun ogen blijven…

Liever nu ver weg, Waar geen mensen komen, Nooit meer terugkerend, Vooral stoppen met dromen. Liever helemaal alleen, Geen gedachten meer om aan te denken, Nooit meer iemand, Die mijn leven zal krenken. Liefst helemaal niets meer, Geen licht meer in de duisternis, Geen kleuren geen beelden, Alleen maar strontlucht en gore pis. Nog…

Die verschrikkelijke hel Die zwarte wolk die bloed vergiet Die niemand anders lijkt te treffen Die niemand anders ziet Een schreeuw van wanhoop wil ik schreeuwen Maar mijn lippen blijven dicht Het is die klamme zwarte wolk Die condenseert op mijn gezicht Het alleen maar blijven staren Met je lijf zo zwaar als lood Eeuwig denkend, ruminerent…

Op haar blote voeten schreed zij in haar veilige kamer op en neer Ooit, lang terug was zij altijd blij tot op die ene dag, deze ene keer Haar gedachten landden in toen, toen de liefde haar had verblind Altijd droomde zij van zijn zoen ze had echter..haar beul bemind Na dat avondje heerlijk stappen had hij méér van haar gevraagd Bij ’t…

Eenzaamheid is als een vrucht, Jehovah God waakt erover dat die niet aan een tak groeit die te zwak is…

De schaduw van de gevallen engel Valt over mijn schaduw heen. Niets laat iets voelen tot wat het zal zijn Of mag worden in de schaduw van de zon. De nacht licht op in een maanloos landschap. De engel staat stil en wacht. Ik strek mijn handen uit in een machteloos gebaar. En voel de macht die zich verliest in wellust. De schaduw licht in kleuren…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

Ik zit gewoon al jaren achter de geraniums. Is niks mis mee. Ach soms wat saai, maar wel fijn dat ik elke dag mijn geraniums kan water geven. De bloemen zijn er weer elk jaar. Rode monnikskapjes. Ze wiegen me weer in slaap elke nacht. Want ik zie niets meer dan een ruit met daarvoor woekerende planten. Er is verder niks meer. Ik ben ook niks…

Raak mij niet met je woorden daar waar ik zo kwetsbaar ben ontneem mij niet mijn eigenwaarde als je niet kan zien wat leeft in mij laat me huilen als ik emotie toon het niet meer verbergen kan je zo laat zien de pijn van mijn ziel misschien dat je mij dan eens begrijpen zal…

Een stem riep mijn naam zag niemand staan toch wist ik welke weg te nemen terug in het verleden waar schemer nog altijd strijdt het opnieuw doorleven de schaduw weerstaan dan alles achter laten ballast weg om door te gaan die stem bracht me ook terug plots braken wolken open waardoor het zonlicht scheen toen besefte ik dat schaduw voorgoed…

De zon, ze streelt niet meer mijn ziel... De ochtendwind sluit alle deuren naar mijn gekwetste "ik". Heimwee en bitterheid wil ik verjagen. Laat ze niet met me verder gaan, zo'n metgezel hoef ik niet. Het is te veel, veel te veel om op mijn schouders mee te dragen! Neen duizend maal neen, zo kan ik niet echt verder. Ginds, is er thuis…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

haar schoot is verdord het liefdeloze zaad was te schraal om te ontkiemen zij, die zo verlangend was naar morgendauw, welke haar vruchtbaarheid zou geven onhoorbaar liep de leugen mee verstopte zich in de lentebloem, hij slingerde zich om de tere roos vertrapte de onschuld, en vulde het bed met distels en netelblad overwoekerde de liefde…

Troost voelt als een omhelzing. Troost is een warme deken om jouw eenzame schouders heen. Troost komt dan als er een gat valt, een verdriet. Troost is ook een gevoel van herkenning: je bent samen er door heengegaan. Troost komt wanneer je open staat voor warmte. Troost is een feest van begrip.…

Wanneer ging het mis met ons? Waar hebben we elkaar verloren? Misschien hebben we stilzwijgend elkaar niet meer willen horen. Weet je dan echt niet meer, hoe goed we kunnen praten? Dat onze relatie de kracht heeft, die we niet zomaar mogen verlaten. Ik weet dat we het zwaar hebben in ons bijzondere gezin en leven. Maar als we elkaar niet…

er is geen minuut die voorbij gaat zonder dat ik aan je denk geen uur dat voorbij gaat zonder ik naar je foto kijk geen dag die voorbij gaat zonder dat ik over je praat geen nacht die voorbij gaat zonder dat er tranen op mijn kussen vallen er gaan jaren voorbij maar het gemis wordt niet minder ik wil weer in je ogen kijken je stem…

Schoon, majesteitvolle Woud, Statige tempel der Godheid, Wellekom is mij 't geheim, 't Somber geheim der gewelven Die, met een wenk zijner hand, Miek de Alvermogende Bouwheer. Schoon, majesteitvolle Woud, Rustig en vredig naar buiten, Zegt ge wat binnen gebeurt Slechts wie vertrouwd is met U. Lachende omringen uw zoom Kleurige…

in de stilte van mijn zwijgen begraaf ik alle weemoed onder diepe rouw als jonge vrouw verliet je plots jouw vlugge dagen, ongevraagd vergaf je wat slechts jou had toebehoord er werd genomen en gedacht dat jij wel elke nacht de nukken van zijn wil kon dragen hoeveel pijn stond jij daar toe?…

Haar benen hield ze steeds bedekt voor haar armen gold dit evenzeer Ze voelde zich geheel niet perfect ze was een meisje zonder verweer Haar wonden toonde zij niemand voor haar littekens ging dit ook op Ze weende dikwijls in stilte want het leven gaf haar vaak een schop Haar benen staken in lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen…

Er zijn nachten waarin ik je naam eindeloos herhaal terwijl ik mijn kussen met tranen bevochtig herhaaldelijk het licht aandoe om gedichten van Perk, Bloem en Slauerhoff te herlezen terwijl ik opnieuw een fles ontkurk en wietblaadjes in mijn shag verpulver Met trillende hand inhaleer ik het zalige gif en al gauw zie ik niet meer wie ik ben…

Langs Vlaanderens wegen staan verspreid aan kant en berm waar men ze ziet, de kruisen der ontroostbaarheid getuigend van immens verdriet, van onherstelbare treurigheid; herinnerend ons, 't kind zonder verweer argeloos in speelse jeugdigheid, geveld in meedogenloos verkeer. Daar staan, waar hun kind gestorven is een vader, van onmacht de…

(klinkt de roep van de zeemeermin) De nacht dekt haar toe met het wonderlijke waarin de prins van smaragd haar hand vraagt en met fluwelen mond de ompaalde werelden van haar schuwe geest opent Haar ziel schuurt rauwe wonden op een rand van oud gesteente maar herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt…

Je eigen kind loslaten doet pijn, maar er komt een moment dat het móet! Loslaten is óók houden ván... Het is hartverscheurend, het doet pijn tot in je ziel! Vooral als het je "zorgenkind" is...auw! Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hem, hoe zal het zijn, hoe redt hij zich...!? Is bidden nog mogelijk of stiekem informeren naar? Ik kán…

hallo lief leventje macht van beide kanten speel ik het nu netjes en verdeel ik het goede zonder pijn want bij zoete dromen rol ik me in mijn lakens vast en ben ik een meneertje die er zonder tast mag zijn…

Het doet te veel pijn, Ik wil niet meer zijn. Ik wis mijn leven, Ik stop nu even. Het houdt me aan de lijn. Ik voel me zo klein. Ik wijs af wat me is gegeven, ik wil niets meer beleven. Alsof ik wegkwijn. Verdriet verdoofd door wijn. Ik wil nergens naar streven. Ik vraag je te vergeven. Was het maar allemaal gein en kon ik weg achter het…