Alle inzendingen over taal

Iets is een stoel of een gedicht. Op een stoel kan je zitten. Op een gedicht ook mits het gedicht op een stoel ligt. Een stoel is dus belangrijker, maar wat zou een stoel zijn zonder gedicht? Je gaat wel zitten en je kunt iets zien evengoed: een plant op tafel, een opwaaiend gordijn op een zomeravond, en je kunt iets horen…

men zegt dat poëzie oogverblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden in overbrugging naar dichtwerk maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid…

je laat mij wonen in je woorden als ik ontheemd mijn plek niet vind me thuisloos waan en in de wereld sta als vreemdeling de ochtend neem als sprakeloos de avond als voorgoed verdaan als blinde in het licht moet kijken dan geef je rust met al je zinnen beland ik in een veilig nest de duivel en mijn zieledeuk voor even weg…

de oude schrijver heeft niet gefaald een mensenleven schreef hij zo levendig in zijn taalgebruik zodat hij altijd zijn woorden kwijt kon de voorwerpen op zijn schrijftafel zijn de zijne geworden wat geweest is, heeft hij voortgebracht hij heeft het schrijven genomen in de lichtval van zijn moedertaal de tijd heeft zich kenbaar gemaakt…

Je vroeg mij of ik klaar was met de Goden, lieve schat waarom denk je dat ik je woordloos bemin en altijd zwijgend doorga in zuiverheid der liefde achter blauwe schemerlampen hoor ik zachte droeve stemmen van andere lijfzuchtige schimmen die voelen waarom denken aan taal taal schenken aan het denken is en in verbeelding vertrouw ik…

je danst langs nachtkoel ijs, in wervelende pirouettes, mijn donkere, verlangende ogen begeren je te volgen, dat stil smeulend, vurig, krachtig idioom, vol passie, die soepele, krachtige spieren die zich tekenen vlak onder blanke huid, onder blauwgeaderd vel, ik voel me schuldig en betrapt op schoonheid, intense schoonheid van huid, lichaam,…

vandaag doe ik mijn best oprechte poëzie te schrijven het ligt niet echt in mijn handen slechts goden bepalen of mijn verzen ten einde in lyrische zin aan uw superbe ziel zullen beklijven die zo met waarden en normen van de letterorde is begaan en zij, strofisch als gezegd, in uw edele gemoed wensen te landen ik spreek thans…

Schatje, wat schat je - dat Maria onbevlekt ontvangen is of zou haar hoofd toen ze ging solliciteren weer besmeurd zijn met duivenpoep?…

Touwen van taal ontbinden traag als gebande stem het lijf verlaat, in lucht verwaait tot klank naar keuze, hecht aan het ontluisterd oor. Spraak en schrift op goud gewogen, laten letters ‘leven’ schrijven op onverschillig dood papier, met onder regels, achter zinnen, vermoeden van beweging, richting, liefde, lust en last.…

en wit is de basis van het gedicht dat veel gebazel doorstaat maar vaak de voorliefde geeft aan het rood in adem van verlangen dansend in het driftige geel van de zon een kleurenleer ten beste een encyclopedie van grote woorden waarin het zwart de harde taal van stilte weergeeft…

Gebakken taal heeft soms een snoet als hoofdletters een rok dragen en lange lussen veters rijgen in op maat gemaakte korsetten dansen volgzinnen ademloos verliezen af en toe grip bij het walsen en keren geven platweg smoel aan lachende letters tussen soms verwrongen woorden wanneer zij zich spontaan verhangen aan een wit gekalkte…

Normaal echt allesbehalve tettezot stond ik nevens een kloeke porre die in Geel haar kiekens zichtbaar gelijk konijnen door den draod appetètlijk rond liet zingen met heel veel volk in de statie spek veur den bek op de boulevard steeds roerend naar ander plaatsie Ik in de hoedanigheid uit te wringen was die jenoffel nie te porren happig…

op tafel ligt ze inktloos, leeggeschreven haar vertrouwde vorm mijn reddingsboei wanneer in dreigende stormnacht ik vertwijfeld en stuurloos het noorden zocht gaf zij weer regel richting aan mijn hand stolde verwarde flarden tot woord afbakening brengt rust paniek op papier is overzichtelijk…

Dichten is vrijen met taal kussen en strelen van woorden gedreven door passie vooral niet te snel. Omhels en bemin je verhaal laat klanken van liefde klinken met zoete en zachte akkoorden. dichten is vrijen met voorspel…

zoals de vogel in de morgen mij uittilt boven alledag verwarmt jouw toon mijn hart meer nog dan klank en kleur de woorden die ik met je deel raken dieper dan de huid want zoveel meer dan taal zijn zij vooral muziek…

Vloeken is gebrek aan woorden. Pesten is gebrek aan begrip.…

met de kim in mijn gedachten denk ik aan een verhaal in horizontaal…

schrijven, dat is wat ik wil misschien wel over heksen of toverkollen, aardknollen en trollen, over bezemstelen vliegende schotels en kopjes zonder oor blauw gras en groene jongens inktappels in een mand blauwe tanden van de wolf die kwijlend mekkerende geiten bestempelt tot avondmaal zeven kippen en een kokhalzende haan…

Mijn hart klopt voor jou, Denk ik. Dáar huist het gevoel, Zegt men. Men meent men verbeeldt. (Ik overdenk een gevoel en ik voel een gedachte: ik vind een gedicht.) Verliefdheid zit in je buik, Vlinderlicht, en vlinders doen maar Ze denken niet. Ze vliegen hoog Op tere, veerloze vleugels, Ze zijn weerloos, en ver is hun vlucht. Ze…

Doorluchtig door de regen getemd, ben ik gelaten, maar vooral alleen, misschien wil ik het zo laten, mijn kijk geremd, door met waas beslagen ramen, zie de lege straten, scheen licht uit met kaars verlichte huizen in schemer, het donkert om mij heen met het potlood, waarmee ik schrijf, kauw ik me naar het einde, herken de smaak van zoethout…

Wanneer het in een gedicht over de muze ging, dacht ik in dat smachten, dat dit de enige liefde was. Maar tussen de zinnen door, staarden mij de muzen aan, brachten mij ontgoocheling. Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een lyrische hymne te breien. Een lofzang op een vluchtig epos, waarin…

Als ik gaandeweg anders dicht is dat verwijtbare onschuld, wachtend op het licht vol ongeduld wat mij vervuld. Ik stel mij geen vragen meer, aan de rusteloze muzen die ik dien, ik denk niet dat ze mooi of aardig zijn als ze niets meer in mij zien en weet ik ook niet wat zij willen, - trouweloze makkers, om mij in hun val te lokken…

dichten is als zielen hechten doorbreken en de muren slechten open maken wat gesloten lijkt een oog dat diep in 't leven kijkt in het dichten baart de geest een leven dat herkenbaar leest en telkens weet te raken met woorden die invoelbaar maken dichters zijn een bron van denken zo gericht op waar bestaan om gaat dat het warmte zal…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

Ik dacht, heb ik daar jaren voor geleerd, verweerde waarheid, waardoor de dichter zich bekeert, het proefde bitter in de keel, doorstak de zinnen op de tast, te lang gevast, versproken tijd, de gal verdeelt, het baatte iets, de twijfel voorbij, niets zonder immateriële averij, een zwijgend boek, waarvan het begin en einde te…

Het gevoel is met de pen te beschrijven, een vage schaduw, levensgroot naast pragmatiek en rede en op eenzame hoogte lijkt te staan, de spreuken bij de snoeverijen in te lijven, kritiek betaald met gelijke munt en op de blote borst te slaan, met een sloep vol passies, op een dichterlijke meer, in tegenstroom te bevaren, geroeid met riemen…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte naar de nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en verlangen dat ontloken woorden morgen dagen…

De woorden stromen uit mijn hoofd Maken samengevoegd leesbare zinnen Die teder de gedachte kunnen beminnen Als een ieder daar maar werkelijk in gelooft De letters zweven door mijn brein Vormen zich kortstondig tot woorden Alsof het gevoelens waren die behoorden Tot de herinnering aan een lang vergeten pijn…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

kies maar een andere weg schuil maar in mijn poëzie meer aan in de bloedcirculatie van grammatica voel de gekaderde woorden in eigentijdse bestanden woorden in geheugenspoor van hoofdstukken krioelende coupletten in trends van verhevenheid geveld in geheimschriften van steriele verlangens…