Alle inzendingen over Tijd OR slijten OR vergeten

tuin, tussen Gods vaste lichten En aardes jarelijks verjongd gelaat, Hier waar in 't spel van zon en maan De wolk-alleeën opengaan Tot al de spraakloze gedichten Der hemelse gezichten, Had ik verwacht uw dageraad: 'k Had u verwacht zoals wij beiden In dit geduld zonder verwijt En onvoorwaardelijk verblijden God wachten op zijn eigen tijd…

Die de blinden blinde smaden, Daar uw glans hun schemer dooft Waar de kroon van uw genaden Weerlicht om één sterflijk hoofd: Door de duizenden verloornen Aangebeden noch vermoed: God die enkel uw verkoornen Loven voor het hoogste goed... Door de kleurgebroken bogen Van de tranen die gij zond, Worden ziende weer mijn ogen Als in nieuwe…

Een luttel aarde, een luttel hemel Heeft ziel als haar bezit gewonnen, Een luttel aarde, een luttel hemel Tot eigen heerlijkheid gelouterd In uwer ogen spiegeling. Maar weinig zuivre gouden woorden Reeg ziel tot snoer en morgenbede, Maar weinig zuivre gouden woorden, Klinkklare sterren neergevallen Uit de gelukverstilde nacht. Groot zijn…

Wat is u of mij een naam, Werelds prijs of werelds blaam, Als de ziel de dingen weet en mint Dieper dan hun naam, mijn kind? Elk ding krijgt zijn gouden naam Eens in schoonheids vol verzaam Als al schone dingen zijn Zonneklaar en zonder schijn. Daar vervalt het schone woord Hem wie reeds de zaak behoort, Die haar diepst heeft liefgehad…

Nu kunt gij veilig slapen gaan, Nu al de heemlen openstaan: Ziel, wier verlangen elke donkre wand In ster aan ster doorzichtig brandt, En in de schoonheid van dit tijdlijk land Al minnen moet uw eeuwig lot, Daar uw verrukking uitziet tot De troon van God.…

Een kopje schuin en wijs, haar feestzaal, de straat Steeds dansend op reis, in veel vergeten ornaat Ze spreekt om te vragen, haren krijgen de wind Straal je weer met vlagen, de gedachte blijft bemind Je kon je leven niet kleuren, dus dans je telkens onrijp En de reis zal blijven zeuren, tot ik oud en wijs begrijp Een traan hoopt op…

Een oud verwassen shirt maar heel dierbaar ik trek het aan om in de tuin te werken In mijn herinnering ruik ik zijn geur en alles krijgt weer kleur Vijf maten te groot maar dat maakt niet uit even dat gevoel van zijn Dan gaat hij in de was en belandt in de kast tot hij totaal is versleten En dan wordt ook deze herinnering vergeten…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Er is maar één leven te slijten, waarop de toetsen zijn geplakt, wat ik eigen wijze bespeel anders raak ik de draad en de essentie kwijt, waaruit ik de levenszin bewoon , vertel de strekking uit een ander perspectief, zonder de tong en draak te steken met de taal die ik omarm, deel en die ik ademhaal.…

Mijn schoenen prangen bij tijd en wijle, knellen, terwijl ik er enigszins onder lijdt. Maar dan ga ik nieuwe kopen en vervolg mijn weg met herinneringen, verlangens en weer hopen...…

als een klaagzang draagt het lied weemoedig door steegjes waar dagen slijten…

De tijd laat het slijten, dat weten we beide. Voor jouw "hem" en mijn "gezin" horen wij er ook te zijn.…

uit een tijd die nimmer slijt er brandt een kaars ik zing en breng van bovenaf mijn bloemen naar hun graf…

Tijd laat komen Voorbij laat gaan. Jaren die slijten Onder onze zilverstroom. Waterloop Tijd pauzeert niet. Heeft geen tijd. Heeft geen rust Gedachten spelen door mijn hoofd Attractieve, maar dromen *Hemelrivier = Melkweg…

nodig om te slijten, niet meer te bijten lichter te worden en overbodig…

Ookal doe ik het niet bewust Het zou niet samengaan met mijn geweten Nu doet het pijn Maar dat zal slijten Met een hoop geduld En zonder verwijten Maar voor nu Zijn die tranen terecht Want zeker nu Is de pijn veel te echt…

Morgen zal ik vergeten zijn, alle woorden raken weggeregend tussen het schreeuwen van wat jonge mussen hongerig in hun wens naar wormen voor ze zelf na hun langdurig pikken ook weer worden weggevreten door een sluwe adelaar.…

slijt groeven rimpelt jaren doodt leven slaat hard tot stil…

Katten krabben het tapijt aan flarden zoals de tijd weefsels van organen slijt. De aarde tolt en lijdt onder concurrentie en nijd wat heet verstandig beleid. Tweeduizendenzes jaren krijt op het bord van de vlijt hebben geen duister bevrijd. Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…

De tijd verglijdt, dit gevoel beheerst al mijn gedachten. Ik hou het vast omdat ik weet: het slijt.…

achter een hek verhuld in mist als een sluier van ontzag ligt de toegang tot mijn wezen zwijgt mijn ziel en dwalen doden rusten herenigde geliefden waar ik alleen verlang te vrezen men zegt dat de pijn wel slijt daar zou ik echt alles voor geven de pijn verdwijnt echter nooit maar in de loop der tijd leer je er wel mee…

Geduldig wachtend tot dat het water de rotsen heeft doen slijten en de wind ze heeft doen verkruimelen. Mijn verleden is nergens begonnen, het was er altijd al Mijn einde ondenkbaar. Ik ben onmetelijk definitief Tijd, wie mij ontrafelt doet alles ineenstorten.…

Vergeet de pijn, vergeet de warmte of de koelte, vergeet de stilte en de kilte, vergeet de drukte maar vergeet niet al die tijd, hoeveel ik ongelofelijk verschrikkelijk van jou hield.…

heeft het vergeten amper doen verminderen wie gelooft mij nog als ik jou vertel dat de verleden gruwelen mij ook morgen nog zullen hinderen ik moet het blijven verhalen…

Het maanlicht vult de zuivre heemlen Met glanzende geheimenis, De luisterblauwe verten weemlen Van Die alom en nergens is. Alleen de grote zonnen hangen Als feller kaarsen in die schijn: De ziel herdenkt haar lang verlangen In niets-verlangend zalig zijn: Alsof van achter diepe slippen Haar dolend tasten eindlijk vond Met hare…

Zingen, lief, zich belijden In de naakte heimlijkheid Waar de goden zelf in schrijden Door de godenloze tijden Enkel kenbaar de gewijden Als hun hand de zegen breidt,- Zingen, lief, is zich belijden In zo naakte heimlijkheid!…

Daar ruimt de wind en vaagt de heemlen schoon. Vanavond nog zult gij verheerlijkt zijn Wanneer de winden sluimren aan uw troon, De sterren vlammen in uw baldakijn: Als tussen u en uw oneindigheid De schaduw valt, en in dat klaar gewelf Uw blank geluk dat god noch mens benijdt, Niets ziet weerspiegeld dan zijn glimlach zelf:…

De wolken spieglen in de zee. Het is geen avond en geen nacht: Geen schijn van zon of maan of ster Vloeit door het hoge koele blauw Achter het windloos vlotte zwerk: Niets glanst in hemel of op aard Dan enkel uw verklaard gezicht. Het is geen avond en geen nacht; De wolken spieglen in de…

De smalle ring, de gouden band Schendt niet de naaktheid van uw hand, Gelijk uw stralend lijf niet weet De schaduw van zijn donkre kleed: Uw stralend lichaam lijdt noch weet De schaduw van zijn donker kleed, Zoals geen lijf of stof bezwaart De ziel die door uw ogen klaart: Geen…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande ... Wat gingen wij vanavond ver, Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe hemelstraat…