Alle inzendingen over generaties

het raam is donker maar de deur staat aan in vleugjes tocht laat het huis zijn adem gaan vertelt in geur de kleur van bewoners in een subtiel onderscheid geeft zij hun geheimen prijs het ongewassen raam oogt weinig openheid en orde de deurmat is versleten door generaties voeten vegen toch bel ik aan laat het verleden staan het zo…

dwalen door vlammende verhalen uit de open haard het beuken blok net achteloos gedropt vertelt zijn laatste uur reeds danst de rook in smeulende herinneringen opent vuur de eerste jaarringen sist en knettert namen in een knisperende vonk strooit spetterend wat anekdotes rond in het verzameld werk van meer dan vijftig jaar staan generaties…

generaties hebben de funderingen gelegd waarop wij mogen bouwen geen materiaal is ons ontzegd zij geven slechts vertrouwen wij willen groot en transparant maar ruimte botst snel met traditie krijgt van eenvoud nooit de vrije hand toen zijn wij overstag gegaan in bijgebouw en serres het kleine huis is blijven staan zij is het zaad…

ik heb het huis gezien met voeten in het water maar de kelder droog ramen die veel uitzicht geven een grote tuin vol leven vloeren blinken van generaties stappen op dwars gelegde latten in lichte plekken op behang groeit de familiestamboom al zo lang de trap is sleets kreunt en steunt de tijd uit het verleden op zolder galmt…

kraters en kloven de littekens die ze vaak achterlaten Als ze op uitbarsten staan berg je dan maar probeer mogelijk de magma en lava uit de weg te gaan lukt dit niet dan wordt je misschien ooit eens opgegraven vanonder puimsteen en as zoals het lot ook eens Pompeii beschoren was Toegedekt door Moeder Aarde wil zij latere generaties…

ik heb de paleizen gezien de trappen beklommen gebrandschilderde kunst van kathedralen en bommen ze standbeelden heersen in arm en blik, tijdloos de steen die de massa onder zich schikt de zweep heeft hun geesten verstikt tijd beitelt letters in graven van generaties die gaven cultuur en muziek, kwaliteit overleefde werd kunst exclusief…

intens raakten vingers en handen elkaar sprongen vonkjes over van huid op huid en in bewegen golfden statische elektra in laden en ontladen blikken kruisten hun boodschappen in frequentieloos wit licht uit een jeugdig gezicht met een diepte van vele generaties tijd en ervaring in tal van gewoontes zonder groeven van ellende…

ik zie steeds vaker de lach die blijdschap geeft die plezier deelt met anderen niet meer de lach die een ander geeft omdat je werkt en leeft zoals generaties geleden het heerlijk zelfbewuste is de kracht die niet afhankelijk is van de macht die een ander over je heeft die nog steeds vertelt hoe jij en je ouders moeten leven…

hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder van het verleden het landschap van verzwaard papier en loden pennen ketenen gedijend op het erfgoed van generaties…

Kreeg de waarheid Van jou binnen Waar ik op beter Had gehoopt - Een paar maanden Heb ik nog, hooguit Een half jaar - Ben verbijsterd, Hersens kunnen het Niet meer aan, Ik kijk door het raam Naar buiten nu, Gewoon mijn eigen Raam, het raam In mijn huis, Mijn eigen huis, Kijk naar de appelboom Die al generaties lang…

ik zag de strijkstok in bewegen de muziek haar mooiste klanken vleugels geven zacht in liefde parels haar melodie als gift van het licht in de schoonheid van de muzikale edelstenen van het vol bezette orkest ontroerd luisterde het publiek naar de hemelse muziek die gedragen werd door generaties tranen zonder onderscheid…

hoogte geeft geluid zijn stilte terug mensen buigen in gebed generaties litanieën hebben heiligen met rozenkransen neergezet beelden gapen op pilaren ogen navelstaren en hun handen reiken naar de Heer de zon mat kleuren door het glas in lood, verlicht het bidden voor de dood stofjes dansen heel devoot in slierten rook van…

gedroomde ideeën pronken naar gehechtheid te lonken, wat bedoeld werd in deelbaarheid, proclamatie van verbeeldingen met de nog te werven dingen, in spijt te wissen en waarover maar te zwijgen, associaties mondiaal verspreid, werd misleid, in ontvlechting van een verkeken strijd een ontnuchterde visie van het beleid, kansen voor nieuwe generaties…

door nachten dicht de klei het opengaan der dagen verzonken liggen zij geluidloos zonder klagen seizoenen die hun kleur bekenden jaren die voortschrijdend zich tot eeuw bestemden zie de lagen lees de vragen voel emoties die elkaar en generaties moesten dragen ingekapseld zonder lucht want ook de laatste zucht heeft de bodem al verlaten…

ik heb de steen gelicht woorden eindelijk ontcijferd je beitelde in tijd de laatste dagen van je ongelijke strijd ik rook het bloed en las van een familietwist schuld werd zomaar zonder reden uitgewist in tradities die de norm bepalen en zich zonder vragen al generaties lang zonder kritiek blijven herhalen schuldigen vermoorden…

O, mijn lieve man de onvermoeibare vorser van het gegiste sap van zoete druiven Zijn oude dag bezoedeld door die verzonnen anekdote die de verkrachtingen verborg onder een moment van schaamteloosheid Maar de straf verraadt het toch, de eeuwige vloek vanaf de eerste schreeuw van de baby, onschuldige Kanaän, mijn jongste zoon Zijn generaties…

Nog sluimerend laat ik me de dag in trekken Buitenwereld is er nog niet veel, hoor ik Geen kwetterende vogels geen achtergrondruis alleen het lichter worden van het vierkant van het raam op het gordijn, het schijnt door mijn oogleden heen Ik voel mijn voeten Ze zijn wakker, ik draai me om, mijn benen willen nog niet het bed uit…

de klikken van verstaan de lach als uitnodiging in herkenning en ervaring de zit een heerlijke evenaring van het thuisgevoel ik zag je hand en armen in de welkom ceremonie ziel geven aan alles wat de kamer te schenken had in het surplus van ontvangende liefde voelde alles zo eigen en bekend wij hebben de voorgaande generaties…

de jaren hebben ons gevouwen langs vroeger onzichtbare lijnen die ooit als sterke baleinen ons als een front bij elkaar hebben gehouden wij presenteerden familie en kracht door generaties met straffe hand groot gebracht vrijheid en welvaart gaven aan eigen zinnen ruimte zonder bevoogding in samen beginnen we zagen dorpen verworden…

hogere golven nog dichterbij jij dacht het te bezweren probeerde met occulte riten maar je bracht water naar de zee wij hebben de vloed niet afgewacht zagen het land en de steden verdwijnen in een gigantisch pandemonium waarbij het leven in zichzelf is gestikt oplandig treurt totale verslagenheid wij zijn de roots van onze generaties…

op voorbije tochten De oude straat is nu als enige verlicht Een levensweg in alledaagsheid vervlochten Mijn schaduw komt als een tweede bij de lantaarn Draaiend snelt hij zich strekkend aan me voorbij Vervaagt en wordt opgenomen door de nacht Terwijl ik het volgende licht nader voor mij Daar komt de schaduw opnieuw naast me Het pad van generaties…

langs wijkende bomen in zachte glooiingen van het landschap loopt het eeuwenoude pad een natuurlijke oase van rust geflankeerd door het groenende leven van boom struik en blad generaties zijn langs gegaan met uitzicht op morgen huis en haard achtergelaten verdronken in zorgen anderen zijn gekomen hebben in het volgen van vroegere…

jij hebt mij de muziek gebracht die ik in je ogen zag melodieën van de steile bergwand afgrond en een verre overkant de donkere kou die schemerig herhaalt wat jij uit vroeger hebt vertaald het ritme en de kracht om eonenlang te overleven omdat het land slechts schoonheid bracht de mystiek waar generaties voor gevallen zijn diep…

Wereldbeeld aan flarden Een gure herfstdag Eenzijdig de gedateerde riten Generaties in voortdurend gevecht De verhouding verhardde Verlies van gezag De pers incluis muskieten Voorlopig de wacht aangezegd Positie die benarde Een wrange lach Bereid tot bloed vergieten Onoverbrugbare kloof in recht De oude verwarde Jongere die zag…

je ziet geschiedenis proeft bloed van heldendaden raakt aan verraden voelt zacht geluk je dag kan niet meer stuk als je de stenen leest die alles weten van leven en begraven hoe generaties hier de jaren hielden binnenshuis een thuis voor mannen die vielen en verloren gingen in de ruis van eeuwen tijden staan niet stil in een…

We leven in een arm land sinds we het terugpakten en wie blijft, moet betalen in natura, we nemen het heel persoonlijk, man na man onderwerpen we met geweld de laatste vrouw aan ons recht in haar te dringen zoals zij en de andere vreemdelingen zich zes generaties lang in ons leven drongen, zo stoten wij nu onze dolken van haat in…

ramen in een robuuste setting rijtjes steunden elkaar in tijdloze verwantschap hadden dezelfde roots en de zo eigen taal als exponenten tuinen bloeiden een duurzame zomer in klimaat bestendigheid waar de leef afdruk in geur en ruimte zijn eigen muzikaal volume had herkenbaar zijn de streek en volkseigen bijzonderheden na vele generaties…

keek om zich heen zag een wereld vol onbekenden zelfs de kleur van steen wilde zich niet meer aan haar kennen ook beweging had zijn natuurlijke souplesse verloren in een afacies samenspel brak de realiteit in slecht passende stukken uiteen ooit hadden kleur en geur in harmonische balans met de tijd het bestaan van talloze generaties…

het afval en rommelgeluid een niet te negeren refrein in de muziek van een plein in de stad waar muren vermoeid elkaar steunen en kreunen bij iedere vlaag hoe overleef ik vandaag nog spreken hun stenen koestert een hand de in eeuwen afgesleten rand waar velen het hoekje zijn omgegaan kijk ze maar aan zij kennen het leven dat generaties…

Ik herinner me nog goed hoeveel beter ik me voelde opgewassen tegen de verliederlijking die zeker in een zanger of een dichter aan een half woord al genoeg heeft; het bederf dat ons in stand houdt Je wordt gauw te oud geacht om volwassen te worden, nu de geest al generaties plaatsmaakt voor zoveel gezond verstand, dat een mens, een wonder…