Alle inzendingen over troost

vertel me maar hoe zeer het doet hoe bang je bent en hoe je denkt dat alles nooit meer goed zal komen kom maar dichtbij me ik pak je vast en hou je stevig bij me zodat je niet meer vallen kunt heel even op me leunen huil nu maar uit ik blijf vanavond bij je ga zomaar niet weer weg zolang je wilt ben ik nog hier tot je jezelf weer…

kom, dan neem ik je in mijn armen zing een wiegelied, zacht als vlas over dotterblommen en margrietjes die de zon aanbaden en hoe zomerwind golven blies in het hoge gras kom, dan neem ik je in mijn armen en lees het verhaal van een donderkopje die zich verschool tussen het riet bang voor de glasharde vissenogen tot ze weifelend het water…

laat me je troosten fluistert de wind zachtjes geloof me, ik kan een regenboog aan tranen dragen…

Ik zal je troosten naar je luisteren samen met jou zal ik ook huilen.…

mijn woorden passen niet ik zie het aan je verre blik ze werken als een lappendeken op kleine treurnis of een groot gemis maar nemen niet de koude weg van slecht bericht want troost is anders niet dan niet verlaten niet meer dan voelen van de hand die in de nacht als een vertrouwde stem de grootste angsten kan verdrijven…

Maar het kan troost geven, de gedachte, dat toch iets overeind blijft, het onverwachte, dat zelfs is gegroeid, autonoom, naar het licht van de zon, dat bloeit ondanks duisternis of zwaar weer. Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het einde van de dag.…

De dag toen jij mij inspireerde tikten mijn vingers de woorden uit jouw hart Die bewuste dag vertrouwde mijn verstand, geen wikken of wegen Hemelse Kastijding. Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt…

Was je helemaal Uit het zicht Verloren - wist Niet eens meer Dat je bestond, Niets meer dat Nog op jouw Aanwezigheid, Je bestaan, duiden Kon tot ik hier Vandaag een Kruisje vind In de berm naast Mijn fietspad, Waar een moeder Zit te huilen om Haar verloren kind, En een wildvreemde Afstapt, en zijn Arm legt om haar…

deze muziek, onze muziek, de klanken Die door Schubert geschreven zijn En door ons tot leven komen Biedt ons allen een soort van troost, Het klinkt als een chliché, maar het Is een ontdekking, het is de waarheid…

Midden in het leven wenkt de dood. De dood wenkt bij het leven! Niemand wil natuurlijk dood. Een nieuwe dood staat niemand naar het leven.…

gevoel op gang Dat al zo lang volkomen Op slot zat, zijn ik Was immers sinds hij Zich heugen kon gevoelloos, Uitgesleten door de taaie Werkelijkheid van de dag, Van alle dagen die achter Hem lagen - en de tranen Die jaren lang niet komen Wilden laten zichzelf nu Zo maar gaan, met dank Aan die wonderlijke Vertegenwoordiger in troost…

jouw knuffel heb ik neergezet tegen de vallende avond je missen doe ik iedere dag terstond kijk ik naar boven weet waar jij je bevindt veilig in de kinderhemel mijn innig geliefd beeldschoon kind op de rug van een schitterende kinderengel zweef jij door het heelal oneindig ver jij koestert de warme zonnestralen…

zo'n ontroerend afscheid van jouw geliefde bewaar dit dankbaar in je hart jij wilde hem/haar niet afstaan het leven is mooi maar soms ook heel hard onderweg naar jouw vertrouwde omgeving kijk je even om naar de met bloemen overladen kist verwerkend wat jij nu al enorm mist vervul de wensen die nog achter zijn gebleven…

gevlucht uit een wereld van grote woorden snikkende omarming een ‘wat vréselijk!’ dat teveel aandacht vraagt hier ben jij koude billen op de stenen stoep naast mij droog in het portiek we kijken naar de belletjes op straat en wachten op de zon misschien een regenboog…

Het toetsenbord is mij tot troost Erachter word ik werkelijk Ik heb er vaak geminnekoosd Soms werd ik er zelfs kerkelijk Ook ving het menigmaal een traan Wanneer ik blij was of bezeerd Het is de zin van mijn bestaan Aan taal en print gerelateerd Mijn laptop, steun en toeverlaat Die telkens mij een schouder biedt Die zich door mij beroeren…

dichten is gedachten rijgen beschrijven wat je denkt en voelt van de inhoud kippenvel krijgen nu 't geluksgevoel bekoelt troosten is met weinig woorden steunen, luisteren, meelevend zijn begrijpen al hetgeen je hoorde over onzekerheid en pijn troostend dichten is niet verhelen dat je om die ander geeft het verdriet samen wilt delen…

heimwee kan frustrerend zijn pijlen van verdriet doorboort het hart overledenen groot verlies geen wederzien op aarde dikke smart het waren schitterende mensen eervol/trouw blijf bij ons roepen de omstanders dit gevecht is heftig doch alleen voor jou kijk naar het beeldschoon zonnestraaltje in jouw nabijheid koester dit…

als ik het even niet meer zie klim ik op een laddertje stof de zwarte wolken af die rondgaan in mijn hoofd ik ontdek nieuwe zachtheid vind bloemen onder 't stof veertjes van troost stuur ik naar wat oud verdriet al heb ik hoogtevrees ik klim die ladder op .…

Zoals wolken hun regen loosden aan de dorstige grond En je een kind troost met iets in zijn mond, of met een liedje.…

Zacht wieg je het kind in slaap Troost in geborgen armen Het huilen is gestopt Zacht strelen je woorden Troost in warme handen Zacht troost ik je mam Je zoekt mijn bescherming Ik geef je mijn armen Zacht droog ik je tranen Je handen geef je aan mij Zacht kus ik je mam Je mag nu bij mij schuilen De zorg van jou is nu van mij Zacht lig…

Vele soorten angst Kende ik al in Mijn leven Maar doodsangst, Wat is dat - Ik voel wat Het zijn kan Als ik in dat Gat kijk, In de diepte Waar niets meer Is en waarin ik Onzichtbaar klein Verdwenen ben…

Zoals alle mensen samen onze mensheid vormen, vormen alle levende katten een onsterfelijke kattenziel. Sinds mijn wijze kater dood is, groet ik alle onbekende poezen, omdat elke eigenzinnige poes de kater voorstelt die ik mis.…

Het verlangen van mijn hart, brengt herinnering naar boven. Uit die tijd van toen... zolang al weer geleden. Twee handen liefdevol gevouwen om mijn gezicht. Twee lippen zo dichtbij, altijd klaar voor een zoen. Ik doe maar vast mijn ogen dicht. Je hield altijd van mij. Mijn hart vertelt het mij. Elke dag kreeg ik een andere naam, welke…

Distichon 48 Troost? ---------------------- Het was. Het is toenmalig. Troost blijft armzalig talig.…

Je hebt vrienden Die je steunen en niet steunen Die je laten lachen en niet laten lachen Die je troosten en niet troosten Jij steunt mij als ´t moet laat mij lachen als ´t moet troost mij als ´t moet Vriendinnen zijn vriendinnen die jou nooit snel kwijt willen en jij hun niet snel kwijt wil Dat zijn voor mijn echte vriendinnen anders…

enige troost mij niet troosten....…

enige troost mij niet troosten......…

Zoveel beelden In mijn geheugen Bewaard Die mij tot Op vandaag het Voortgaan nog Bemoeilijken Beelden vol Boosheid, pijn, Verdriet die de Vrije stroom van Gedachten in mij Blokkeren - Wellicht is het Verstandig al deze Slechte herinneringen Nader te ontleden Om te zien wat Ze echt waard zijn - Of ze het waard…

Plaatsen die we ooit hebben bezocht worden in onze ziel verankerd. Mensen waarmee we ons verbonden voelen blijven ademen in onze herinnering. Mensen waaien waarnaar de wind het wil. Omdat momenten tijdloos zijn. Onmogelijkheden mogelijk. Ruimte grenzenloos. Stilte stil.…

Men zegt tot troost: "de tijd heelt alle wonden". Toch weet ik niet hoe ik verder moet gaan. Ik heb nog nergens rust of troost gevonden. Toen jij wegging is de tijd stil blijven staan.…