Alle inzendingen over vloei

Niet alleen de sneeuw vlucht stiekem naar beneden mijn gedachten vloeien mee Even geen ellende geen verderf Alleen witte eenvoud Een veilig laagje bedekt de zorgen Bergt ze even op Even langer Voor altijd Witte eenvoud waakt Vergeet me niet...…

Ik laat mijn woorden uit me vloeien rangschik stil en kijk verbaasd, hoe kunnen zinnen zo gaan groeien diep van binnen zonder haast.…

door muren vol weemoed barst ooit het geluk verscheurt jouw angst zichzelf aan flarden tot aan de grens van verdriet en vreugd waar tranen vloeien door elkaar heen zichzelf verweven in armen van troost mijn liefde gegeven die muren sloopt…

Gedachten vloeien uit mij, vallen in een plas met bloed. Mijn gezicht glimlacht. Maar evenmensen lachen niet meer terug..…

ik wil je plaatsen in een map je weet wel zo een met drie flappen of kies je die met elastiekjes één op elke hoek en daarop gaat een etiket je kent ze nog met donkerblauwe rand en je moet likken zelfklevend is voor later pak je vulpen nu maar die altijd lekt en het vloei kies je vak zelf ik buis toch…

Als in dromen verloren kinderen verschijnen -levensecht mooi- vertellen zij hun dromen en als tranen voor hen zijn laat ze vloeien! want weer verschijnen zij nu in tranen -loslaten doen handen niet het hart. en Tranen willen zeggen ‘ma, pa huil maar even als ik de pijn verzacht.’…

Bloemen groeien De wind blaast De tranen vloeien Ik sta er hulpeloos naast Jouw hart en het mijne een knuffel, zo zacht ik zie jou misschien verdwijnen Maar ik weet dat je daar op me wacht Jouw hand houd ik vast tot in de eeuwigheid het zal blijven als het was voor altijd in mijn hart…

zij fladderen om me heen pril van de lente maar ik kan ze niet vangen in vorm en kleur is ieder uniek dus achter elkaar lopen ze niet ik puzzel niet meer heb ze vrij laten gaan ze dartelen achter me aan vliegen tot een wolkje bijeen als de eerste rust in het licht vloeien zij samen tot dit gedicht…

tranen vloeien niemand ziet wangen blijven droog ze staat daar maar aan de oever van de rivier aan haar voeten kringelen rimpels in het water ooit gooide zij een kiezelsteen ze schreef haar boek zo vol van leven nu staart ze naar de rimpels in het water haar hand blijft leeg…

Gisteren, vroeger en nog levens ver wil ik je weer ontmoeten verlangen onstilbaar, meer en meer ik wacht zo'n duizend jaar, echt waar je zal me vinden en herkennen mijn ogen, hart, totale wezen zien rivieren vloeien samen, onvermijdelijk het tijdstip volgend dat het juiste is.…

Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

De zwaartekracht van de tijd; uit de bodemloze zandloper vloeien de herinneringen weg de namen onder haar vingers de ruimte tussen de stenen en wie ze niet meer is.…

gestaag getik van lijn tegen vlaggemast wind brengt flarden van gesprekken weerkaatsing van zon op zee van jong op oud vreugdekreten vloeien over in een enkele schreeuw van een meeuw dansend boven alles uit in ongeordende patronen heen en weer terug herhaling en vernieuwing in balans…

ik loop over spijkers ben toch niet gek mijn bloed is rood maar met dope sterft het snel de stollingsdood heb ook gesneden van boven naar beneden maar aderen vloeien traag de dood blijft vaag in warm water ik ben nog niet ontsnapt uit het leven in dit stomme bad heb perspectief jij bent toch mijn lief…

na de jaren dat het dun overal van en tussen liep opnieuw wat klonters vaste materie om zomaar beet te nemen na het vloeien eindelijk de de droogte, en stof om nog wat te bedekken wat zo gepolijst bleef zorgen voor schuivers ik neem m'n vlindernetje en ga op zoek naar wat de mazen vingen…

vrees niet kleintje daal vredig neer uit het portaal der liefde kom bruisend aan in het licht des levens vloei maar uit jouw pure liefdevolle lichaam in gloed van dageraad kraai maar je eerste geluidjes in de fonkelende morgendauw je eerste levensdrift zo rustig ademend…

Woorden vloeien op papier zinnen groeien gedachten die open bloeien deel nemen opnieuw jezelf kunnen zijn jouw leven weer zin geven toekomst, dromen verleden loslaten leven, laten stromen jouw lach is weer gekomen…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Veel tranen vloeien, luid gekrijs, en schreeuwen, schelden, slaan. O, bitt're smart en tegenheen; O, diepe val en mens en kind; Vlucht, vlucht toch veilig heen!…

de zee bestaan in zwijgen tijd om te verliezen het water trekt zich terug in gesmoord verlangen het verlaten eindeloze hervertelling waart rond in gedachtestromen de snippers oude en oudere vloeien vertraagd heen en weer het verlies wandelt over het water tijd om te gaan…

Langzaam aangelopen, snel weer weggegaan Nog één blik aangeworpen, nog één keer een laatste traan Nu ben je hier opgesloten, hier in mijn ziel, een eigen cel De tranen gestopt met vloeien maar de pijn die blijft nog wel Hoewel ik nu niet meer kan huilen, dit wil niet zeggen dat ik haar niet mis Ik kan je vertellen, ik kan je zweren…

Zonnestralen dansen, over je zachte huid, regendruppels vloeien, zonder enig geluid. Je ogen kijken naar omhoog, zonder af te dwalen, verwarmen mijn verloren hart, weten het aan te halen. Intens voel ik de liefde, het kloppen van onze harten, dit wil ik blijven vasthouden, maar de tijd, die speelt ons parten.…

talloos zijn in nachten mijn gewichtloze gedachten zwevend in het duister hoor ik het gefluister als het dan verstomt is er de slaap die komt dan droom ik weer van jou mijn bed is warm, maar ik voel kou tranen vloeien op het laken als ik probeer je aan te raken een lege plek, zo kil mijn hart dat bonkt, wordt stil…

Als ik mijn handen leg Rondom jouw droef gezicht Als ik je ogen zie En jouw pijn de mijne wordt Als ik je verdriet omhels En zacht jouw tranen kus Als je lichaam zich ontspant En ik de angst eruit voel vloeien Als je me stilletjes laat weten Het leven weer even aan te kunnen…

De woorden vloeien niet meer. Gedachten vinden niets meer en zijn dor en uitgedroogt als vergeten vruchten die naar eenzame dromen smaken. Mijn zwijgende ogen zoeken niet meer waar mijn gezicht ontwaakt met het stof dat herinneringen lelijk maakt. Ze heeft het einde gebaard en is vertrokken waar ze overal een stenen stilte achterlaat.…

Een bekentenis Met een betekenis Waar de eer Soms uitstraalt In blijheid en droefenis In meervoud Door zoutwater aangemaakt Daar mijn ogen Deze tranen laten vloeien Waar het gevoel raakt Niet van afkomst Maar mee erkent Een glimlach, een traan Uiting met inhoud Een vorm sentiment… © MaWaStyle…

Ik ben een druppel op weg naar de oceaan, langs bochtige beekjes vervolg ik mijn bestaan vloei langs rivieren vervolg mijn weg eindpunt van het leven waar verdamping mij doet overstijgen word ik gevangen in een wolk overzie de beekjes, rivieren tot oceanen in hunkering van mijn aardse leven…

Licht in mij als de sneeuw buiten in deze donkere avond vloeien in elkaar over De kracht van de golven in mij in het verlangen naar jou als vrouw in je volle kracht te meten met mijn machtige smachten De golven die op het strand beuken het zilver zonlicht besmeuren In mij naast elkaar in vervloeiing in mijn zijn in en zonder jouw…

takken wuiven trager bladeren groenen donkerder dan het speelse lentelicht met energie beladen strekken zij zich spreidend uit haar bast voelt warm aan mijn huid in ontspannen vloeien krachten door mijn lijf fluister dat ik altijd bij haar blijf kijk op en zie een wonderlijk gebeuren de kruin herneemt zijn voorjaarskleuren…

De haat liet daar tranen vloeien in nieuwe banen waartoe ik zou groeien.…