Alle inzendingen over overlijden

een stukje god heeft zich geopenbaard in zwarte handen een warme lach met witte tanden hij kwam over het water in onafhankelijkheid smeedde broederschap uit apartheid tot gelijk hij bond wat ooit gescheiden was gaf mensen weer hun eigen trots op de rots van kaap de goede hoop…

Gekleurd en blank of zwart/wit zijn leven als een film voorbij Gevangen, maar uiteindelijk vrij Robbeneiland brak hem niet van prisoner tot president vrijheidsstrijder die u was, blijft, bent Na zevenentwintig jaar 4 muren, geen wrok en geen haat bij zo'n leider had de wereld baat Hij streed zijn strijd, werd presi- dent en vocht voor…

zo wat van die dagen loop je gewoon door het bos en je denkt het is nu herfst en al bijna winter morgen loop je daar misschien weer maar op een dag ben je er opeens niet meer en daar denk je dan aan terwijl je daar nog loopt in die mooie herfst zou ook zomer kunnen zijn zo in leven als je steeds bent…

Verder. Een ruis in het gewone. Geen adem in open lucht. Lopen maar toch stil staan. Voor realiteit op de vlucht. Wel willen, maar niet kunnen. Wie ontwaakt ons? Welke redder? Stilte… Besef… en dan Verder.…

woorden vallen langzaam in de ochtend het is november een maand om niemand te vergeten ik zie haar in de open buik van het verleden we fietsen de dag tegemoet langs weiden die dauw dragen leven en ademen het licht zonder aarzelen het sneeuwt vlinders En vlokjes Langs twintig lente Seizoenen ook dit jaar ga ik stil voorbij…

Gestadig schrijdt de tijd. Zij jaagt voorbij door storm en regen langs 's Heren en langs stille wegen langs geboorte een verjaardag een examen langs diepe eenzaamheid en hemels samenzijn op weg naar de onontkoombare staat van de ultieme stilte van de dood. Niemand houdt haar tegen en dat terwijl ze niet bestaat. Het is van alle…

Een middag in La Place bij V&D Een man, een leestafel en wat lectuur Hij zit er net als ik alweer een uur Met appeltaart en met een kopje thee Een middag in La Place bij V&D November is het, buiten is het guur Ik schrijf een briefje dat ik niet verstuur Het wordt toch te persoonlijk, te privé Een roze draakje spettert enkele vonken Een…

Als het lichaam niet meer wil En pijn een vijand wordt Na een schitterend leven Dan is de dood je beste vriend Die je je rust kan geven Je laatste draad wordt doorgeknipt Een markant persoon verdwijnt Een man vol vuur met lust in het leven Nu dun en broos en opgegeven Doch dapper tot het eind Doodgaan is een heel proces Vol rouw en stil…

De atomaire deeltjes waaruit wij bestaan hebben altijd al, eonen lang, geleefd. Ze namen deel aan de big bang. Ze nemen deel aan vandaag. Ze zullen deelnemen aan de toekomst. Als deel van nog ongeboren kinderen. Eeuwige zwervers zijn onze genen. Wij mensen zijn niets, alles en altijd. Waarom dan zo angstig zijn mijn ego? Waarom dan bang zijn…

Doodgaan doet ieder mens wel een paar keer op een dag, sterven is doodgaan bij het gevoel en stilstaan bij het liefdesverdriet wat je hebt, overgaan doet elk mens maar één keer bij het verlaten van het lichaam en de aarde.…

haar laatste adem hangt nog in de kamer de tafel wankelt van verdriet boven wacht het veel te grote bed het kussensloop drinkt gulzig van zijn tranen de geur van eenzaamheid verspreidt zich door het huis dat is opgehouden thuis te heten…

voor de spiegel oefent hij het nieuwe woord dat sinds gisteren bij hem hoort weduwnaar zachtjes mompelt hij "ik voel me naar" morgen maar opnieuw proberen…

Dwalen door het huis raken aan je kleding die ik snel de deur uit deed in een vlaag van zelfbehoud. Maar weinig legde ik opzij. Je kunstzijden blousehemd donker met fijn rode bloemetjes dat hangt om de valet alsof jij zo zult komen. In de kast je lichtgrijze pak van al wel lang geleden waarmee ik je zou kleden als je weer voor me stond…

Waar ook je lief of vriend is omgekomen, je wilt dat er iets moois wordt neergezet. Een monument - hoe klein ook - dat jou redt en waar je regelmatig weg kunt dromen. Steeds vaker zien we langs ons wegennet (vaak in een bocht met akelige bomen) de plaats waar iemand wreed werd weggenomen: waxinelichtjes bij een nat portret... Al eeuwen…

Onze woorden zijn het zwijgen opgelegd De mond snoert de adem die van het missen alles heeft gezegd Fragiele beelden resoneren wegstervende noten die ons verleden componeren Ik neem je mee en laat je gaan In tijdloze liefde heb ik je aan de dood afgestaan…

en nu de stenen een stille stem dragen vertragen mijn handen het licht het leidt me naar iets wat ik nog niet weet het verdriet in mijn mond wordt moeilijker dan elke waarheid ook in het huis of een open oog het blijft oneindig lief te hebben de stenen spreken dat wil ik geloven binnen bereik…

Ons leven ging zo vanzelf gleed zo in golven voorbij. Hoeveel moeite we niet deden om die golven te bedwingen mijn duizend maal pardon tot op de draad versleten. Zoveel strijd als we streden om elkaar niet te verslaan in de worsteling tot beminnen als ons geluk werd toegedekt door laagjes van verdriet. Zomaar voorbij als een…

Trouwe, grauwe dood, schaduw van het leven, die 'k purperzacht zie beven om zonnegoud en rood. Gij legt om vurige lijnen een donkerkoel gevloei; gij zijt de vrucht van elke bloei, de kroon der pijnen. Zacht voel ik u als nacht, als aarde die zal dekken, een moeder die me in sluimer lacht en niet mag wekken.…

Zijn licht ging uit ons licht na 60 jaar ging uit ik gilde het uit ik krijste in de stilte ik huilde om de leegte Mijn man was dood ik voelde hevige nood mijn maatje was gegaan ik was volledig ontdaan wat lag er nog in 't verschiet dan droefenis, gemis, verdriet Maar ik behield wel mijn dromen we zouden samen blijven wonen Nu ben…

Er is een oma dood gegaan. Mijn oma wel te verstaan. Sinds geruime tijd was zij aan het dementeren en je wist die band tussen ons zou niet wederkeren. Er is een oma dood gegaan. Mijn oma wel te verstaan. Ik ben bij haar nog menigmaal geweest. Wij aten chocola en dronken thee. Dan zwaaide zij mij uit bij het vertrek van het tehuis. Er…

Waarom heb je ons verlaten? Waarom kan ik niet meer met je praten? Waarom bleef je hart plots stilstaan? Waarom is het met jouw leven plots gedaan? Waarom was je maar 27? Zo jong! Waarom was het geen bonma of bonpa? Waarom moet ik nu zeggen slaap zacht, tot ziens? Waarom rust in vrede... Waarom heb je niet aan ons gedacht? Waarom, is er…

dwarrelt sneeuw als hij aan de voet van de duinen uitademt op het vlakke laken rust maanlicht dwarrelt sneeuw die milde nacht…

Het treurlicht strekt zich uit over de dieptes van het verdriet, gesloten ogen onthullen een verborgen hartenleed, handen bedekken het gezicht van een overleden droom. Herinneringen verdrinken in een oeverloze tranenzee, littekens stromen langs de wangen van het verleden, in gedachten weerklinkt zachtjes je naam te weten dat je nog steeds…

De patriarch ligt opgebaard, eeuwenoud, omringd door een liefde die hij, dood, blijft gebieden: dochters van God, om zijn wil ongetrouwd en toegewijd aan zijn leeglopend lichaam. Hij rust voldaan, een volstrekte tiran, onverschillig om wie zijn afgestamd, hem haastig groeten en weggaan, alsof die oogleden kijken, een koude blik die overziet…

Opa ik wilde dat U er nog was, Mijn hand vasthield en mij een mooi verhaal voorlas. De wereld is zo kil nu, U maakt het al een tijd niet meer mee. Soms denk ik, kon ik U maar zien en horen. Veel zou U storen, daarvan ben ik overtuigd. Al wat er gebeurt hier is iets wat U niet toejuicht. Er is zoveel veranderd wat U niet meer kan ervaren…

De ochtendzon verwarmt Het licht gloeit Goudomrand geschilderd De dag begint Als een bloem naar het licht Badend in warmte Drinkend van dauw Reik je naar de wind Een moment van rust Intense kleur Heldere geur Het is stil…

Als sterven niet verlost Van het lijden dat jij leed Mijn maag ineenkrimpt Van de gedachten aan jouw pijn Tranen, stromen, gillend, roep ik Kom terug en zeg Dat het goed is zo Omdat je er hebt mogen zijn…

de avond veronrust mij als de avond valt weet ik dat we een keer dood gaan hoewel het nu slechts de slaap is, die mij overvalt dan droom ik tenminste nog mijn leven nu is het donker, zo donker laat ik wakker blijven en niet slapen nooit worden opgenomen in dit heelal wil ik, geef me liever een eeuwig leven maar ja ik brand…

Een knuffel en een zoen in de lucht gegeven Een hartje met veel liefde in de lucht geschreven Lieve woorden elke avond Gefluisterd in de wind Omdat jij lieve schat Niet meer bij mij bent…

en dan is het stil de kamer leeg staan tafel en stoelen zinloos zwijgen de mensen de klok het bed de vogels in de tuin liggen de honden neer dan is het stil de kamer leeg geen adem meer…