Alle inzendingen over eenzaamheid

Wees niet bang Ik ben niet ver Al is de afstand lang En groot Wees gerust Ik zal je vinden Met mijn charme aan je binden Redden in geval van nood Loslaten en je weer ontvangen Ik kus je lippen, streel je wangen Wrijf je handen warm en zacht Geloof in mij En de belofte Die ik tot jou doe Vannacht…

20 jaar geleden nog 300 nachtjes 10 jaar geleden nog 100 nachtjes Al 6000 nachten verder Hoeveel nachtjes slapen God Hoeveel nog? Wanneer hoef ik niet meer alleen te zijn. Hoeveel nachtjes nog? Ik ben zo moe God Ik ben zo moe...…

eens droomde ik een droom in een droom kaal ruig woest en leeg de ruimte ik legde mij neer en droomde daar over mijn eigen wereld nooit zorgen over eten en drinken een beschermend dak niet nodig immer achtergrondige muziek ik zou volmaakt gelukkig zijn maar een donkere wolk deed mij beseffen dat deze droom in een gedroomde droom intens…

nog een douche ruiken aan de handdoek licht uit gewone kloffie aan even een bak koffie het laatste shagje brief neerleggen de deur uit sleutel in de brievenbus gestript het pad af dat was het dan…

Doeschka is dood zo ineens Ze vond d’r bazin hier niet schrijft haar in memoriam schrijver Je kunt het ook zonder stellen De ultieme eenzaamheid van je leven zien, ondergaan, verteren Zoals iedereen misschien Een aantal vrienden van me die zeker wel Net als ik nu In zwaar levensweer niet alleen wel eenzaam…

Knoopje voor knoopje open ik trillend haar gordijnen Vuurvliegjes schiet zij met strelende nagels in mijn dijen Zij heeft duizenden namen en terecht Een drinkplaats waar ooit elke man zijn dorst heeft gelest Het is leeg in haar raam, slechts de nacht en een hijgende zee Ze bekleedt me met schuimkoppen, langzaam golf ik met haar mee Zij heet:…

Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend Nog voel ‘k een tranenvloed mijn ziel doorstromen Ik moest u wel beminnen in mijn dromen Om zo de oceaan van wee te tomen Opdat ‘k een wijle met u zou vereend Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend En heb u met een schreiend oog genomen Luid snikkende tusschen de esschenboomen Zodra mijn wel van weemoed…

Water, water Stromend voel water ik langs mijn gezicht Je wijst mij de weg naar het onbekende Water, ware vriend Water,water Luister naar mijn stem…

Hoe smartelijk klonken onze stemmen toen wij een ander voorbijgingen zonder herkennen ketenen van woestijnen elkander omarmend als sidderend zand in geel koperen stralen - sprakeloze stommen troosteloze rijen van ongedeelde vreugde waren zij geen stommen - sprakeloos zouden zij aldra verstommen…

Als de rouw zo vaak heeft aangeklopt is 't moeilijk de deur gesloten te houden soms staat mijn deur gewoon op een kier in de hoop dat de rouw voorbij gaat of zonder kloppen even zijn werk doet Want verdriet, pijn, angst, verslagenheid ze doen bij leven en bij dood hun werk en soms zo vaak, maar ook dat went zoals het hele leven wennen…

vergeten wangen schouders een verlaten rug alleen wie wil nog terug naar verlangen als armen zijn wat ze niet zijn en de pijn van het alleen zijn niet vervagen wat wacht nog in de nacht als de tijd sneller gaat dan een hart openstaat voor nog meer dan het antwoord geeft zichzelf als het zonlicht het water de…

mijn leven is een sleur geworden, ik sla op zoek naar meer en voller geluk een weg in zonder de bekende borden en nu, nu is alles stuk de weg terug lijkt donker en kapot ik zoek naar iets wat ik maar niet kan vinden eenzaam lopend naar nergens en ik voel me rot wie oh wie kan me vertellen hoe ik de weg kan vinden wie oh wie kan me zeggen waar…

hij was in eenzaamheid geboren ongewild en onbemind zo stierf hij ook met een zucht van verlichting…

[…] Hij: zie mij hier, bovenop neerkijkend Koor: wij zien hem hoe hij overwonnen heeft maar zijn licht is dof schenkt ons vandaag geen vreugde Hij: mijn zucht naar roem bracht mij hier hoog maar ik heb nagelaten, nagelaten! Koor: in zijn eerjacht Midas aanrakingen ontnam hij levenden alle lucht Hij: deze bittere smaak de eenzaamheid…

Vandaag stond mijn wereld stil Ik raasde door door door maar Bewoog niet Niemand die het deelde Nog geen seconde stond de wereld Stil Niet van ‘zeg wat ik moet doen, ik ben er om je te helpen’ Niet van ‘Ik zal er altijd voor je zijn’ Zij gingen gewoon Dan ineens dat moment van Helderheid Verdriet, dat is gewoon hetzelfde als eenzaamheid…

Ik wil sterk zijn, Maar het lukt me niet.. Ik wil niet huilen, Maar het lukt me niet.. Ik wil van kleine dingen kunnen genieten, Maar het lukt me niet.. Ik wil vrolijk zijn, Maar het lukt me niet.. Ik wil iemand écht in mijn hart laten kijken, Maar het lukt me niet.. Ik voel me zo apart, In m'n hoofd is alles zwart. Ik voel me…

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

Ik kan de wereld wel aan maar de wereld mij niet!…

hij was drummer geweest, in zijn lang vervlogen jeugd toen hij elk weekend wel in iemands armen lag feestend, vrijend. tot hij haar zag…zijn zwarte huid tintelde van verlangen - hij kon het nog voelen - zijn liefde maakte hem haar man, later vader, en uiteindelijk opa en toch… ze ging van hem weg nam zijn liefde mee, na al die fijne jaren…

Te laat verlaten. Met haar handen in mijn haar nog, kleverig als pasta. Akkoord na akkoord, aangeslagen. En terwijl ze wegsluipt, mijn hart als opbrengst welhaast onzichtbaar onder haar trui verborgen, sis ik haar zachtjes na: ‘verlaat me niet.’ Het is te laat.…

Wie mij wenen hoort of klagen, Vraag mij niet waarom. Voog'len zingen in de hagen Vinden alles wat zij vragen; Maar mijn smart is stom. Volg mij niet, als het hart, in duister Sombre beelden kweekt; Eng'len dalen dan vol luister, Brengen mij met zoet gefluister, Wat mijn ziel ontbreekt. Laat mij eenzaam zijn in 't leven Eenzaam met mijn…

het is graven met versleten materieel dof en bemodderd maar scherp als de rechter van het leven…

Verscholen tussen gesteenten uit een middeleeuws verleden ligt een nauwe doorgang, een kloof van schimmigheid Het zonlicht probeert haar zonnestralen te doorklieven op het stenen plavei van vergeten eenzaamheid Langzaam verteren de stralen in het duister De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet Een gedaante schuifelt zich een…

Hier zit ik dan weer, helemaal alleen. Iedereen heeft iemand en ik ben weer een buitenbeen. Waarom doet iedereen mij zoveel verdriet. Ze noemen me lelijk, raar en een miet. Nooit doe ik eens iets goeds of maak ik iemand blij. Ze zijn alleen maar aan het zeuren op mij. De andere jongens zijn allemaal zo stoer. En ik kan geen ene moer. En…

Ik heb niets meer om handen hoofd gebogen, handen op m'n rug zo loop ik naar mijn einde bewogen kijk ik op 't begin terug!…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…

Het is geen ramp dat ik mij aan het verleden vastklamp ik omarm de gedachten van toen ik verwarm me aan de schaduw van jouw zoen het is geen ramp dat ik onvoorstelbaar veel aan je denk ik ben nooit meer eenzaam door de schaduw van je lichaam jouw schaduw volgt mij in het vage licht van mijn lamp maar ook in het volle licht van de zon…

Het wordt stil in mijn kloppende kamers alle kaarsen zijn gedoofd konden we samen opnieuw beginnen paardenbloemen zijn heuvels beklimmen als het kind dat armen gespreid, vogel van binnen blindelings zeilt op de wind ooit, onder bloesembomen bliezen we zaden als bellen omhoog ik dacht, en denk dat nu nog soms misschien besta je niet…

Het speelt mij parten dat ik mij laat tarten ik mis het inzicht terwijl ik mij erop richt ben ik soms te begaan om op eigen benen te staan ik laat alles nu maar gaan als je toch niet weet waar je moet staan dan is er alleen een open weg waarop ik mijn gedachten leg het wordt een reis in een dimensie die ik niet ken en ook niet zie nu…

Spelen met gevoelens is geestelijk oorlogvoeren als de balans wordt opgemaakt zijn er alleen verliezers wijs naar de aarde aanschouw de hemel besef de oneindigheid aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd…