Netgedichten

netgedicht (nr. 41.814):

Weer paardenbloemen zijn

Het wordt stil in mijn kloppende kamers
alle kaarsen zijn gedoofd

konden we samen opnieuw beginnen
paardenbloemen zijn
heuvels beklimmen als het kind dat
armen gespreid, vogel van binnen
blindelings zeilt op de wind

ooit, onder bloesembomen
bliezen we zaden als bellen omhoog

ik dacht, en denk dat nu nog soms
misschien besta je niet
in deze tijd op deze plek
en ben je slechts
een grenslijn langs mijn dromen

blijf bij me, ik zal op je wachten.