Alle inzendingen over jaargetijden

Daar, waar ’k over IJssel zie terwijl ik met mijn blik veerkrachtig 't water oversteek zijn het al de uiterwaarden die hier dravende in kuddes fascineren Natuur, haar eb en vloed bij hoog en lage waterstanden ontplooit het land langs dijken kleiend tot het zand knedend met haar handen Nu dit seizoen het groen laat krimpen…

Ik veeg dor loof aan; daartussen blinkt de dood op in een vlinderwiek. Bij vliegtuiggeraas waaien gele blaadjes weg, tikken fijn en rap. Doornroosjes ballet klinkt door het huis: ik krijg trek in sterke koffie.…

nóg zindert zomer door mijn lijf wat niet de herfst verhindert zich al te laten horen met sporen van verkleuring met gras vertrapt door zomergasten met pas ontdekte paden een paddenstoel geeft smoel aan zachte plekjes in het bos waar mos wacht op de warme deken van gevallen blad opdat we zullen weten dat oktober transformeert en…

het is weer tijd voor laagjes die trek ik aan en uit ik begin met een paar meer die ik langzaam afleg eerst een warme spijkerbroek met een wollen trui na de middag in de zon kleed ik mij met katoen gouden dagen van de herfst een koesterend omarmen…

oktober is de ommekeer van mijn gemoed en zoveel meer er drupt een traantje in mijn thee ik sta onthand en kijk gedwee naar dwarrelend blad het valt niet mee oktober is een harde noot en nauwelijks te kraken doch barstensvol melancholie dat neerdaalt op de daken oktober is de ommekeer van mijn gemoed en dat doet zeer…

Speer van de horizon die de zee en de lucht doorboort ochtendzoenen op mijn borsten als opkomende zonnen door alle wateren zul jij komen alle oerwouden op alle wegen in elke droom die ik me niet meer herinner je handen die zichzelf onteigenen en je lichaam dat zich stort in de gewonde herfst Ochtendstralen verwarmen de kamer als gouden eekhoorntjes…

Droomde dat ik op een warme herfstdag naakt wegdreef op een sterk beschermend blad twee nachten of zij mij als kind bezat rond haar gelaat voltrok zich een glimlach als een geboortemoeder droeg zij mij zachtjes wiegend in veilige armen geheel met liefde wist te verwarmen oorspronkelijk bloeit zij alleen in mei besefte wel dat het een droom…

(mijn vertaling van 'Herbsttag' van Rilke uit 1902) Heer, het is tijd. De zomer was heel groot. Leg uw schaduw op de zonne-uren en laat de wind los over de vloeren Zeg dat de laatste vruchten vol moeten zijn geef ze nog twee zuidelijke dagen drijf ze naar vervolmaking en jaag de laatste zoetheid in de zware wijn Wie nu geen huis heeft…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

Nu het najaar zich vernauwt tot in de zandloper van de kilte en verbale duisternis, rukt de kettingwind aan de lage tonen van de maanden als een roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen en hun muziek spint draden in een zilver mozaïek tot de stilte zich weer boven ons sluit. En onder de glazen stolp van de maan…

we hebben het warme zomerse rijpen en plukken nagenoeg achter ons gelaten we mochten de zon in druiven vastgrijpen opdat zij in hout en met veel geduld al gistend tot een nobele drank kan geraken en op een zeker moment het glas naar eigen geaardheid toont en vult zo laten de bomen hun blaren gaan nadat de stam iets is uitgedijd een ring…

Hij tuurt naar langzame takken in de wind het blad kleurt aarzelend geel en denkt, al weer een nieuw seizoen. Bij de buren openbaart de herfst zich rood in appelbomen. 't Lokt hem naar buiten de fris ijle lucht verspreidt een spoor van kruidige geuren zo spreekt de herfst van tijdelijkheid ook in zijn leven. Melancholie overvalt hem…

P.S. November, november en het is pas september…

'k Aanschouw luisterrijke bladerpracht tinten in roodkoper, geel en goud gedecoreerd met asparagusgroen begin van de avond voor sterrennacht. Heel sereen het spiegelend water schaduwstammen in blauw zilverschijn nu genieten van dit indrukwekkend moois want morgen is een dag voor later.…

ik loop onrustig rond door m'n woonkamer het wordt steeds donkerder en het regent en het regent ik zou een lamp aan kunnen doen net als al die lampen die aangaan de avond valt in scherven van licht maar ik ga zitten in het donker en luister naar het ruisen van de regenbladeren…

't Was zo'n mooie zomer een zomer met zon zoals zomers horen te zijn Herfst sluipt in de dagen de zon heeft haar afspraak met de nazomer gemist Ik fiets tussen regenvlagen door van thuis naar werk en weer terug Zou zo graag nog wat zon zien en haar warmte voelen in mijn rug…

Weer buitlen wij de donkre dagen binnen Als winter alle licht verholen houdt, Nu herfst haar wanden heft van louter goud, Die schragen 't donkrend welfsel en de tinnen Des tempels, waar z'haar nachtdienst gaat beginnen, Waarop, daar elk de luchter brandend houdt, Door duizend duizenden wordt neer-geschouwd, Die sidderende tuigen van hun minnen…

De bui die als een mitrailleur over het terras raasde Zaten we daarna in een pijnlijke zon die nog even herinnerde aan zomer Donderdag was nog tropisch en nu waren we al blij met dit Inmiddels droogden stoelen en tafels wat op en verschenen de kranten met het vreselijke weer daar praten we dan over en verdrijven de tijd terwijl…

de herfst doe z'n intrede zeg maar gerust: de storm en de regen rauzen over een landje vol heimwee naar dat mooie weer van afgelopen maanden onder de rode luifel van Bos zitten we nog op het terras maar al in onze regenjassen huiverend voor de maanden die nu worden aangekondigd kijken we naar voorbij jagende wolken en naar fietsers…

Bijna op de grens van zomer en herfst waarbij gesloten- dan weer open schoeisel, alleen een zucht, gaat vervangen slechts om kou te verdrijven Opgebouwde warmte in ons lichaam nestelt zich alvast: de deur van onze huizen inmiddels alweer vaker dicht Een zacht briesje wordt alweer wat steviger Ze lachen nog, de bomen grijnzen zich kaal…

Ogen liggen verscholen, diep in een ovaal van liefde en handen priemen frontaal in de nacht onder koude dekens die wenken Met vereende kracht sijpelt verlatenheid uit een loden last Als kadavers liggen zij daar, herinneringen aaneengeregen door de tijd Ik hoor een adem kuchen, scherp dissonant in het schrapen van een rauwe keel Ligt…

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

Als het daglicht zich verlaagd in de na-avond tot de duisternis van de nacht legt het zich rustend erbij neer om lekker verkwikt en geheel uitgeslapen haar geopende ogen te branden aan wat ons allen lief is: een ZONnige zomer!…

Ik weet niet of ik van de zomer hou. Ik krijg het altijd zo benauwd van al die zon en al die mensen. Ik kan me betere dingen wensen dan volle wegen, steden, strand. En al het jongs dat hand in hand of anderszins hun pril geluk wil tonen. Het is of zomer, zon en zij mij honen: ‘Voorbij, voorgoed voorbij voor jou!’ Ik weet niet of ik…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks…

Voor Simone Begin zomer en de zee een opengebroken kweepeer de lucht als een kind z'n ballon hoog boven het water Onder de parasols als gestreept snoepgoed mieren van mensen en de gulle lach van de baai heeft gouden tanden Kind met het gele emmertje en de vergeten vlecht je mond is zowaar een klokje de kleine huig de kleine klepel…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…

De zon is verschenen! De aarde straalt - Zij heeft een verdwenen Geluk in mijn ogen gehaald. Ik ben alles vergeten Wat ik zoeven wist - Ach: wat is 't dat we weten? Wat is 't! wat is 't! Wat is 't dat we willen, Dan de kranke aarde in 't…

De lentehemel is eenzaam als de kalme zee. Op slome golven drijft de enige zwaluw mee, die bij afgaand tij de avond trotseert. Want een hemel is zo kalm, als hij elk geruis ontbeert. De vroege avond houdt de adem in schijnbaar. Tot de nacht verblindt, in de kleur van glanzend haar.…

En het gebeurde opnieuw - de wind waaide het gras loste zijn zaad en zaaide over de vlakte torende hoog stof in wolken dat voortbewoog en even later langzaam daalde tussen het zand - tot het zich herhaalde en het weer gebeurde, de wind waaide en het gras zij zaad loste en zaaide. -------------------------------- uit: 'Spinrag van…