Alle inzendingen over verdriet

Als jij in mijn wereld zou zijn Een dagje luisteren in mijn brein En zien welk leed mij gevormd heeft Zou je merken dat je alleen leeft? Zou je schrikken om hoe erg het is? Zou je zien hoe verschrikkelijk ik je mis? Dan zou je eindelijk weten wie ik echt ben Dan zou je kanten zien die ík zelfs niet ken Ik zou bang zijn, omdat je me ziet Omdat…

Het is fijn om te weten Dat ik niet altijd alleen hoef te zijn Het is gewoon een goed gevoel Want samen zijn we niet zo klein Met alle problemen Toen alles verkeerd ging op één dag Jij sloeg een arm om me heen En troostte me, met je woorden en een lach Zonder jou was ik nu een hoopje ellende Of een gebroken droom in een leeg hoofd…

Wie wil er in hemelsnaam nou sterven van verdriet? Theo Treurnis is mijn naam en nee, ik wil dat niet.…

Het doek valt toekomst verknald tranen drijven jou weg ver uit mijn leven wat je kon wou je me maar niet geven.... inmiddels vanuit een hoek trek ik nog enkel aan een doek ...tot het valt..... Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug…

Oude tijden herleven In beginsel beschreven Onontkoombaar heden Geraakt en geleden Gegaan en gezondigd Wist niet wat we konden Wat wij doorgaans deden Wilde het niet weten Het afscheid genomen Gezien en ook geroemd Grinnikend genoten Gewend door pijn groter Gelaten en bedroefd Maakt heden gesloten…

Distichon 47 Nu is na ----------------------- Ontstaan, bestaan, vergaan, levenslang nabestaan. Distichon 48 Troost? ---------------------- Het was. Het is toenmalig. Troost blijft armzalig talig.…

Zij wilde voor hem graag een puzzel zijn. Hij hield wel van een beetje puzzelen op zijn knieën, maar niet altoos. Wonderschone gelegde puzzels was zij vaak voor hem. Een elf met roze vleugeltjes of een boerinnetje die een koe molk. Nu dacht hij haar zo te krijgen. Dan wilde ze dat net juist niet meer en wierp ze haar voor zijn voeten in honderdduizend…

Langzaam sterft het Wad een stille dood waar het eerst slagvelden overwon van het wassende water ligt het sluisje er verslagen bij waar eerst vissersboten aanmeerden drijft nu een leeg flesje bier toch kom ik iedere keer terug naar mijn Wad en kom ik tot conclusie dat ik hier mijn jeugd verloor…

Een klein steentje in mijn schoen, Heel vervelend, wat te doen, Laat me m’n tijd toch niet verdoen ...kleine steentjes in mijn schoen Er ligt een steen, zwaar op m’n maag ‘k hou niet van klagen, zeg het niet graag, maar ik krijg zo’n pijn vandaag help me met keien in mijn maag grote bergen in mijn hoofd, een scherpe klif, m’n ziel verdoofd…

X. Dus blind en bloot van alle rêen, Dat gij uzelf, wel eer zo vrij, Steekt in dees malle slavernij? Wat gaat mijn domme ogen aan, Haar eigen Meester te verraen; Een weg te banen, ten verderf; Te maken dat ik levend sterf? Door u, helaas! werd ik gewaar, Wat holle golven van gevaar, Wat baren van verdriet en wee Daar bruisen…

Ontploffing van emoties door verlies van datgene wat dierbaar is Verloren in diepe oceanen waar de romantiek het donkerst is maar ook het meest intens Door geweten betast Door gevoel aangeraakt Voel de drukkende massa die ons illusies voorhoudt Immer beklemd zal ons het dromen niet geleerd worden Omringd door de grootste illusie…

Nadat ik wel degelijk brood had genoemd en eieren en Sinterklazen, noemde ik een woord, dat hij niet zag, zodat het in een stilte lag. Kleine vis, dacht ik, hij ziet je niet, wees blij, dat ik je vallen liet. Kleine vogel, dacht ik, zing een lied. (de vogel stierf, de stilte niet) Kleine stem, verlangde ik, Kleine god, verkondig iets ..…

Ik ben zoals de dodenbloemen op jouw graf ik zwijg wanneer er stilte heerst waai mee met de melodie van de herfstwind als er ergernis is laat ik mijn kleuren vallen ik verlies mijn hart mijn meeldraden trillen in leegte mijn kromme stengel bedroefd zijn lengte in bekentenissen die zich verlaten zoals de dodenbloemen op jouw…

Nu blinkt de straat van zilver en van goud, Waar 't zwartgelakt plaveisel hel beschijnen De winkellichten. Ver alree verkwijnen De speelse knapenkreten. Star en koud Nu staan de huizen. Achter de gordijnen, Spreken de mensen, warm en welvertrouwd, Hun liefdewoorden - Sterloos donker rouwt De regenhemel boven huizenlijnen. Zo vol die huizen…

Als ik in de spiegel kijk Bedenk ik een beeld waar ik niet op lijk Ik wil iemand anders zijn Waarom doe ik mezelf hiermee zoveel pijn Iedereen is toch goed zoals hij is Of heb ik dat mis Wil ik dat veranderen Alleen door anderen Dan bekijk ik mezelf eens goed En bedenk dat veranderen niet moet Ik moet tevreden zijn met mezelf Dan komt de…

Donkere woeste wolken razen over haar heen ze voelt zich plots weer zo intens klein en alleen ze wil wegkruipen, zich verstoppen voor deze angstaanjagende razernij ze wil hier aan voorbij maar weet, ook dit hoort bij het leven dus blijft zij met al haar verworven kracht dapper en fier, rechtop staan zij laat deze waterval van woesternij…

Er was eens een appelboompje, helemaal alleen het stond niet in aarde, maar het stond in steen. Het stond midden op de stoep Omringd door hondenpoep! Het appelboompje was verdrietig, liet zijn blaadjes los.. en toen was het boompje nog een keer de klos. De gemeente haalde het boompje weg en hakte het boompje stuk. Maar toen had het appelboompje…

Wat niet te zien is, mijn verbijstering, mijn ongeloof. Wat niet te zien is, mijn wankelend vertrouwen. Voeg daar nog bij, eventjes niks om op te bouwen, et voila! zo ziet mijn binnenkant er nu dus uit. Maar dat is iets wat niet te zien is.…

laatst hoorde ik iemand zachtjes huilen in de achtertuin toch ging het door merg en been de klank van verdriet hoe zacht ook geuit het raakte mij en dat verdriet maakte mij klein…

Als ik kon toveren, ja als ik kon toveren Dan toverde ik je weer terug op je tuin Nu is het daar niet meer dan een hoopje puin Als ik kon toveren dan was kanker niet meer dan griep Waar je hooguit een dag of tien mee liep Als ik kon toveren bleef iedereen leven En werd je na honderd jaar tot de engelenstatus verheven Maarja toveren daar geloven…

heb ik jouw ogen gezien ze lieten sterren stralen, in het kleine kind dat lichtgebogen lieve lachjes bood boven dode jaren leefde dat, als zachte troost en warme handen zelfs nu ik je zo verloren ben, groet goud in witte bloemen, eeuwig waar hun naam zich noemt jij en zij bloeien in een ander uur, maar immer mooier dan de eerste dag…

Van verdriet is dat ik verdrink En dat om mijn eerstgeborene kind Een klein kereltje o zo fijn God wat was ik blij jouw moeder te mogen zijn Dit alles is mij na 26 jaar ontnomen Alleen omdat zij in je leven is gekomen Zij is het die bepaalt hoe alles moet En jij? Jij vindt alles maar goed Wat zou ik graag mijn kereltje sterk zien Dit is…

Ik wil je niet verliezen als de dood zelfs niet als de eeuwigheid het toelaat want dan ben je altijd weg dan ben ik je altijd kwijt. Nee ik vermijd dat liever wil liever genieten van je terugkomst als je bij me weg bent geweest en me zoekt in de dagen die je eenzaam telde. Ja, dat is mooier dan de dagen tellen de dagen tellen maakt alles…

“ Wat de Aarde breekt, zal de Hemel binden” Op de drempel van zijn laatste adem verlaat hij onhoorbaar bloed en tempel en spelen sterren met de oneindige nacht Het leven wordt een onbuigzaam spel voor haar en drukt zijn stempel intens op de blauwdruk van haar wezen Zij reikt eindeloos naar hem en bidt voor hem naar niemandsland als…

Mijn vader is, ineens, schuin tegenover mij gaan zitten in de trein. Ik geloof niet dat hij weet dat hij mijn vader is: die neus, die bruinzwarte ogen, dat baardje en die bril. De vrouw naast hem lijkt in niets op mijn moeder. Het meest nog treft mij nu die blik, en die manier van kijken. Zijn vrouw laat, als zij dan onze coupé verlaten…

Lieve lieveling, ik koester je met heel mijn hart meer dan je misschien beseft zoveel meer voel ik voor jou Alles wil ik voor je zijn Jouw engel en jouw muze Vrouw van je dromen Ik wil dat jij gelukkig bent Maar in de werkelijkheid Kan ik soms niet zijn Hoe ik zou willen zijn Vanwege stille tranen Wonden van lang geleden Littekens…

Ik zie een meisje, ze heeft verdriet. Ik wil haar helpen, maar spiegels praten niet.…

Melancholie... ze wordt groter. Herinneringen sterker...soms! Onzichtbaar heimwee glijdt, klimt door mijn nachtelijk duister. Tranen stromen als douwdruppels naar ruimstes kil gevuld met bitterheid tot in de kelders van mijn ziel! Alsof tijd onbestaand is dwaal ik in gedachten, door de sterren-loze nacht. Maar in mijn dromen klein of groot…

Duizenden woorden van alledag. En niet één die het slechte nieuws verzachten mag.…