Vreemde
Ik heb je laatst zien lopen, 
zomaar op straat. 
Wat je te vertellen had 
kon mij niet schelen 
of hoe het met je gaat. 
Het enige wat ik nog aan je zag, 
was hoe je in de afgelopen jaren 
zo ontzettend veranderd was. 
Het duurde zelfs enkele seconden 
voor ik zag dat jij het was. 
Achteraf vond ik het zo raar
dat ik je eerst niet had herkend. 
Wat is er nou precies tussen ons gebeurd
dat je nu een vreemde bent. 
Jarenlang was ik bang 
wat er zou gebeuren, 
hoe ik me zou moeten verstoppen, 
als ik je weer een keer tegenkwam. 
Want het laatste waar ik nu zin in heb, 
wat ik niet zou willen, 
Is dat je na jaren van geen contact
heel vrolijk een gesprek zou beginnen. 
Dus om je maar vast voor te zijn 
denk ik dat ik je maar gewoon negeer. 
En hoe slecht dit ook voelt 
aardig zijn tegen jou 
lukt me niet meer. 
Dus als je me nu weer ziet lopen 
zal het lijken alsof ik niet weet wie je bent. 
Ik troost me maar met de gedachte 
dat jij mij nog veel slechter kent.
Geplaatst in de categorie: verdriet

Geef je reactie op deze inzending:
in het geval het over je vader gaat, ken ik het gevoel