Levensverdriet
Toen ik mij voelde alsof
eindelijk hethoogtepunt
in mijn leven bereikt was,
tenminste ik op weg ernaar toe was,
viel ik in de diepte!
All mijn waarden gingen verloren,
mijn ogen gevuld met tranen,
mijn leven een hoop van puin,
mijn hart doet oneindig pijn,
want ik ben alleen onder een boel mensen
die van mij houden,
en die ik niet verdiend heb.
Ook al strelen zij mij, geen zoen
kan mij helpen, geen nog zo lieve
glimlach, nee hoor, ik ben alleen,
gevangen in mijn eigen ellende.
De toekomst schijnt zo duister,
zo onbereikbaar.
Of ben soms ik het,
die onbereikbaar is?
Wat moet ik nog alles verzinnen,
om mij zelfs te beminnen?
Geplaatst in de categorie: verdriet