Alle inzendingen over eenzaamheid

Veel zei hij niet zijn blik tuurde in eenzaamheid richting het raam Hij kwam niet meer buiten omdat alles troebel werd voor zijn ogen even vermoeiend werd het lopen Voetstappen dempen in het huis van kamerbreed tapijt achter een gesloten deur…

Gelaten zit hij daar met handen in zijn schoot werkeloos en stil zegt woorden die in niets verloren gaan niet meer worden gehoord. Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door…

het is jaren geleden dat ze me vertelde van de duisternis die in haar huisde de littekens ziet alleen zij ´s morgens in de spiegel de angst die ze kende bestaat nog steeds al is het nu meer een volgzaam beest….therapie daar geloofde ze niet in en de jaren gaan nu bij haar tellen dus dat heeft ook nauwelijks nog zin haar leven zou er niet…

vaarwel zegt mijn gevoel dat nog stoeit met mijn hart zoals een glimlach lacht in gratie van mijn gevoel zo heel verward jij fluisterde een droom en lachte om de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen…

Ik voel me eenzaam en alleen en wil geen mensen om me heen.. Laat mij maar even gaan. Even de stilte om me heen. Dan kan ik het weer aan. Ik wil weer verder gaan. En genieten van het leven. Dat zal me weer vreugde geven. Ik hoop dat me dat is gegund, En dat je zo weer verder kunt.…

het is de avond, het is de eenzaamheid, het is het leven, het is de leeftijd.. waardoor ik me momenteel zo verloren voel.…

voorzichtig steek ik mijn voelhorens uit open mijn oren voor een ongehoord geluid het is de schreeuw om aandacht die klinkt en waar menig individu in verdrinkt, in verzinkt de eenzaamheid is te triest, ongeschreven blijven kleine mensjes toch maar leven totdat iemand zegt dat ze iemand zijn het rijmt niet meer, maar ik ben het er wel mee…

Stilte om me heen Alleen Het zou een stilte kunnen zijn die vredig is die zacht aanvoelt die prettig is een stilte die omarmt als een warme deken een stilte die troost biedt een stilte waarin ik oplos ik, één met de stilte Maar zo is het niet Het is een stilte die me aangaapt die me neerdrukt die om mee heen ligt als een muur een…

Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer. Ik heb geen zin meer. Terwijl het leven aan mij voorbij raast, Terwijl oude bekenden de muziek iets harder zetten, Terwijl de lucht in mijn longen blaast. Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer.…

Een vrouw verpakt in stilte, als cellofaan om de lendenen. Als droogbloemen in een vaas al vacuüm gezogen. “Droog je ogen.” Hét bewijs dat engelen bestaan, op lepels in tomatensoep. Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

's avonds in bed sirenes loeien de een naar eerste hulp de ander in de boeien als je jezelf met Den Haag hebt verbonden gaat het als vanzelf groeien want de wolven hebben je gevonden En dan op de dag zonder eind zonder licht of donker iedereen hetzelfde is de dag dat je gevoel verkwijnt in een helder geflonker weet dan dat ik je mis…

Ik zag een lichtje in de verte en dacht daar moet ik heen Alsof dat ene lichtje alleen voor mij maar volop scheen Ik was verdwaald, verloren de weg was eindeloos Ik was alleen met mezelf, alleen en zo vreselijk hopeloos Maar was ik wel alleen? Ik zette stappen in de richting van het lichtje, wist daar moet ik heen Voet voor voet over een kronkelig…

Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnendraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots ze kreeg er nog een prijs voor de senator kwam er voor over helemaal uit Parijs…

Met je afgetrapte gympen aan en je veel te korte broek lijk je te zijn weggelopen uit een heel oud jongensboek Je zegt nooit veel, eigenlijk niets maakt nooit een praatje met de buren je lijkt wel mensenschuw geworden en blijft maar in de verte turen Ze zeggen dat je ooit professor was al is dat nergens aan te zien je lijkt een schooier…

je naam verloren in de stilte van ogenblikken verlangen van vergeten letters vol gesleten verdriet vergeten namen in mijn hart zonder woorden wat zou ik je liefhebben als je me liet…

Rode aanslag op het glas, dat zo eenzaam op de aanrecht staat, wenkt als juffrouw het verlangen naar een nodeloze dronkenschap. Been aan been met de wereld die zo moeiteloos haar hoofd wegdraaide na die ene laatste slok.…

Als iemand binnen komt naar buiten treedt uit zijn beslotenheid dan worden liefde en verdriet een tweevoud dan ben je met tweeën alleen en niemand die onze eenzaamheid delen wil in de naam van de vader en de zoon in alle eeuwen der eeuwen laat ons beiden bidden wat een geluk…

Niets meer te zeggen Of uit te leggen Alles is al eens gezegd Soms gelogen, soms oprecht Soms in woede of verdriet Soms om anders Soms om niet Blijf bij mij En ga niet weg Laten we samen ongelukkig zijn Waar moeten we anders heen Ja, samen ongelukkig Dat is beter dan alleen…

Stil in het prille licht van een spoedig afmerende herfst lig ik verankerd aan een bonkige kade alleen de nachten passeren hier als dolende regendruppels ze baren een vage grens tussen waken en slapen verwarmd door een zwarte mantel wentel ik me in het vederlichte van de eenzaamheid omheind door een vaag blikveld kleuren kruipen kort…

beelden flitsen voorbij een gezicht op de voorgrond kijkt naar zich zelf en lacht de ogen worden gesloten even om het beeld vast te houden en koesteren het blije gevoel uit langvervlogen tijden ik kijk weer naar buiten alles gaat door in grote snelheid en onverschilligheid maar ik ik lach nog steeds…

Er zijn uren Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar. Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan…

onder de waarheid onwaar onecht een illusie van gevoel die dacht waar te zijn wat blijft is en was de realiteit zoals zij boven huilt een meisje zo klein zo bang…

De tafel staat voor ons tweeën gedekt Hoewel jij al maanden verdwenen bent Jou vergeten heeft geen enig effect Elke mogelijke omkering went Je foto’s hangen op dezelfde plek als je ze laatst thuis hebt aangetroffen De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek, Maar alleen ik mag de kaders stoffen Je kamer onaangetast gelaten Alsof je hier al…

Een boot deint aan de kademuur. Het water kabbelt...rustig! Meeuwen scharrelen op het bijna lege dek. Een dakloze verkleumde man wacht rustig af... Straks, later misschien lukt het hem...een slaapplaats te scoren, al is het voor één nacht. De boot...hij deint nog steeds. De man... hij wacht...hoopvol!…

Ik zie een meisje, stil en alleen. Ik zie een meisje dat zich afvraagt “waar moet ik heen”. Ik zie een meisje hopeloos alleen. Dat meisje, dat bij haar familie verdween. Niet omdat ze het slecht had, niet omdat ze dingen vergat. Pijn vanbinnen, niet van buiten. Tot ze haar deuren sloot. Voor haar vrienden een scheldwoord, voor haar…

De deurbel klinkt indigo zonder echo, of een verlangen in het licht van gevoelens drijven wolken wollig op klanken van melodieuze heimwee kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die jou is toevertrouwd en naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen tijdens zielszware voetstappen op een in inkt verlaten…

Ruis in de taal, hoor wat je hoort, in mijn verhaal ligt heimwee besloten. Open je blik, kijk mij niet aan, je weet dat ik snik, tranen in jou vergoten Voel mijn huid, klam en trillend, van het geluid aan jou ontsproten Proef je de smaak van hevig verlangen? Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig…

Heeft u nog wel tijd Voor uw vitaliteit. Heeft u uw energie Volledig onder de knie Of lijdt die aan slijt. Is het juist niet de levenslust, Waar geluk altijd op rust?…

Betoverend schoon leek haar lach als ze opgeruimd de wereld inkeek In haar hart hing halfstok een vlag uiterlijk een blos en innerlijk bleek Vrolijk lachend, zowat heel de dag in die zo heerlijk warme zomerzon Ze weende waar niemand haar zag ’s nachts in bed, in haar nachtpon ’s Morgens, weer als bij toverslag ging ze giechelend op naar…

Broos...zo broos, breekbaar als ragfijn kristal. leven zonder echte verbondenheid! Geleefd wel, hier, daar! Grote stiltes, ze bevolken mijn dagen, grijs, somber. Nergens een bewegwijzering om langs de wegen nog te gaan! De ijle lucht van onmacht raakt koude harten niet, verwarmt geen ogentaal. De schreeuw, mijn schreeuw geworpen in de immense…