Alle inzendingen over verdriet

dag kruimeltje, welkom bij mij Ik ben je mama je papa is aan mij zij dag Kruimeltje welkom in mijn buikje om te zorgen dat je veilig ligt slaapt mama met een kruikje vaarwel kruimeltje Je was welkom in mijn schoot maar helaas je hartje klopte niet helaas kruimeltje, je was dood vaarwel kruimeltje ga maar bij de sterren staan misschien…

Lieve god daar boven de wolken zijn twee kindjes lief en klein ik dacht dat ze bij mij kwamen en dat leek me toch zo fijn maar helaas het mocht niet zo zijn ze zijn nu bij u nog steeds zo lief en klein wilt u mij beloven geef ze vleugels mooi en fijn mijn twee kruimeltjes lief en klein…

Waarom hoor jij me niet, als ik vol heimwee om je roep? Waarom zie jij me niet, daar waar ik voor je sta? Waarom zoen jij me niet, zoals toentertijd? Het woord waarom klinkt luid, neen neen, het galmt hard en machteloos door mijn dagen. Waarom hou je niet meer van mij, gewoon om wie ik ben? Ik was je lief, je beste maat. Ik vraag me af…

met geleende woorden breekt het hart open akkoorden die trillen van emotie peilen de diepte van het verdriet zo wreed geen mens kan bevroeden hoe de pijn snerpt de onverdraagzame woede, het eenzame gevoel van onmacht een donkere spelonk waar het gif van de dood het leven wil breken o, worden mijn zuchten opgevangen in een stevige…

In de wanorde der vlegels verstoren zij de regels. Ondanks 'n helpende hand en bezwerende gesprekken, worden zij begeleid naar confronterende vertrekken. En gedwongen met gekluisterde handen, worden zij deelgenoot van ontluisterde banden. En ondanks hun plichten en rechten, is er 'n weifeling tussen zwichten of vechten. Met tegenover zich '…

nog zie ik aan de wand een verschoten beeld van het meisje met de rode zomerjurk was ik weer kind ik sloot mijn ogen duizendmaal telde de treden die steeds luider kraakten oorverdovend dan stil alleen de zwijgende boom die met koude handen wonden groef ijzig, zoals het laatste licht door mijn vingers glipte ik voelde…

Als de zon in je leven plots door de schemer wordt overschaduwd woorden ontbreken alles wat waarde had je nu is ontnomen. Het waarom, de vraag is geworden toekomst voorgoed is vervlogen vindt dan de kracht het leven te leven, zolang het je nog wordt gegeven.…

2 jaar …alleen 2 jaar….verdriet 2 jaar….pijn 2 jaar….ongeloof 2 jaar….onwerkelijkheid 2 jaar….verslagenheid 2 jaar….geen woorden 2 jaar….waarom zo zullen er nog vele jaren volgen en gaat m'n leven door al weet ik niet waarvoor 'k weet zeker dat het nooit went nu jij er niet meer bent 'k doe maar alsof en speel toneel maar diep…

Elke ochtend kwamen tranen na alweer zo’n nacht vol pijn Zij wilde zich gelukkig wanen en nimmer meer eenzaam zijn Elke morgen in ’t spiegelglas zag zij wat ze nooit wilde zien ‘t Meisje dat altijd alleen was dat meisje van ruim zeventien Elke ochtend in ’t vensterglas zag zij, wat zij liever niet zag Een droef meisje met haar tas ’t…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, zij erven het kruis van eeuwige rouw waar schrale grond de stroom bedekt die mondt in sterven…

Vergeten, weglopen van je spiegelbeeld, de tunnel uit, de echo voorbij, geen rozen uit de orgelpijpen, gespleten hemellicht, tot duisternis resteert, slapen in het donker van de vergetelheid,  terwijl het licht je geheugen langzaam verstikt, en zelfs het ochtendgloren berust.…

Ik dichtte met jou in de onrustige nachten, een rijmende dichtregel om en om, we lagen beiden in de steriele kamer van een psychiatrisch hospitaal, later belde je me op vanuit je stamkroeg in het zwaar-christelijke Barneveld, of ik zin had om te komen, maar mijn vader stak daar een stokje voor, dacht dat je de duivel was, die mij wilde tergen…

Dichtbij is nog het beeld van gisteren maar straks zal het herinnering worden. Het verdriet vervagen pijn minder voelbaar samen met aanvaarden het in je hart bewaren. Als morgen de zon weer zal gaan schijnen komt een lach terug in de schaduw van tranen.…

buiten trilt de dag nog na, er loopt een meisje, tussen alle anderen ze wuift haar haren zachter door het open raam binnen slaapt vermoeidheid, rond de steeds verlegen naam van kleine kinderogen morgen mogen we weer leven morgen mag ik alles geven, aan mijn doorgedraaide lach en buitelt door de nieuwe dag het weven van haar vrije…

Ik moet lachen, ik moet huilen. Ik wil sterven van verdriet Ik wil niet lachen, ik wil huilen. maar huilen kan ik niet dan maar lachen en niet huilen, maar pijn is wat je ziet niet meer lachen, niet meer huilen. ik ben gestorven van verdriet…

Moeder waarom kan ik niet bij je borsten komen? Omdat ze achter de tralies voor je zitten. Ik wil zo graag bij je borsten. Dat kan niet mijn kind want mijn borsten zitten voor jou achter de tralies. Voor lange tijd. Het leven is een lijdensweg. Voor hoe lange tijd? Voor levenstijd.…

Verdriet Zelf zou ik willen dichten over een verdriet van mijn onbekende broer ergens diep ver weg begraven oostwaarts, slordig, haastig, zonder herinnering Als ik eraan denk breek ik in tweeën Ik vertrouw het je toe Het doet pijn. Gruwelijke pijn als een naald in mijn vlees onverdoofd Er op aanspreken kan ik niemand Niemand van…

Sta je tranen toe Laat je verdriet zien Voel de pijn door je heen gaan Het mag komen Voor deze keer staat ze het ook toe En het voelt goed Ze voelt het branden, warm worden, nat worden Totdat ze eruit komt Dan komt het gevoel van onmacht en wanhoop Hoe kan ze dat laten zien? Ze wil pijn hebben Lichamelijk de pijn ook zien Ze is uitgeput…

Zo vaak teleurgesteld telkens trap je er weer in gebruik toch eens je hoofd is wat je daarna denkt Door de liefde verblind het wordt heftiger en heftiger al je twijfels duw je opzij en je krijgt een waas in je hoofd je wordt vaak in de watten gelegd soms vind je het niet kloppen Je wordt gerustgesteld en over je haar gestreeld Al je…

Soms staat de tijd even stil bij kleine of grote dingen net hoe je het zien wil we kunnen de tijd niet dwingen woorden blijven op de plek alsof ze niet zijn uitgesproken opgesloten tussen muur of hek als vuurwerk dat niet is ontstoken gedachten blijven peinzend staan in momenten van stil staren als wij elkaar niet meer verstaan en ons…

Zachtjes word je in haar schoot gewiegd, jij klein en nietig ongeboren kind. Wat was er toch dat je beving, nog zo onschuldig en zo broos, wat maakte dat je haar verkoos? Je wist heel goed dat dit niet kon nog voor je aan je reis begon. Heel stil, toch innig, verbindt ze zich met jou en ondanks alles fluistert ze zachte woordjes: "Weet…

nu koude voeten geen thuis meer vinden onder tafel, zonder zon verkast de warmte zich tot in de borders van mijn tuin tussen wederik en Zeeuwse knoopjes knoopt de dag zich op in regenloze vruchten schaars gekleed door lege zuchten sterft magnolia in mei ik schenk water tussen tenen waar nog hoopvol groeien heerst; het helpt de vlinders…

Levendig dartelde zij rond onder de warme zomerzon Wat zij van het leven vond bleek op ’t donkere perron Vrolijk op deze mooie dag lachte zij met vriendinnen Edoch hoe zij het leven zag wist zij alleen..van binnen Monter straalde zij steeds bij de meisjes van de stad Levenslustig leek..zij reeds als zij de hangplek betrad Opgewekt…

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…

Zelfs de tijd heeft haast niemand neemt nog moeite gepraat wordt er niet meer gaat nu alleen via mobiel of pc vrienden zijn vreemden geworden wie niet mee kan komen met de stroom word afgereserveerd ik mis de tijd waar vrienden, vrienden waren soms dreig ik het gevecht tegen de tijd te verliezen maar dan kijk ik naar jou…

Door mijn psychische toestand kan ik indrukken van buitenaf niet goed verwerken, ik heb zogezegd geen zeef waardoor het wegglijdt, dus schrijf ik uit noodzaak de onverwerkte indrukken weg. Dat noemt men ook wel schrijverschap. Zelf ervaar ik het als een handicap en brouw ik ermee wat ik kan. Vooral mensen die me in de steek laten, kunnen…

liefde is net als een zee, het kent eb, het kent vloed en er zijn ook golven ik ben verdronken door een golf die niet bestond en nu lig ik op het strand te wachten op de volgende…

(tanka) er was een vlinder in mijn bloemen bloeide hoop maar ze vloog voorbij toen de zon vergeten was haar vleugels te verwarmen…

Dat geweldige toen we elkaar eindelijk hadden, met elkaar knokten voor later en geluk. En jawel het leven pakte ons soms flink bij de kladden maar tussen jou en mij kon het niet stuk. En nu, nu zit jij daar en ik hier voor me uit te staren met geen enkel idee hoe het leven te leven. Mijn hart en ziel zijn niet meer te bedaren, geen zin meer…

Schommelend wiegend en deinend dans ik mezelf op weg naar vandaag waar groene maan onderging komt zonnekind haar lief - gele liedje brengen zij schildert een hemel van blauwe korenbloemen nog voor haar gesprokkelde letters tot woorden worden al wat zij zo aan-raakt verandert uiteindelijk in goud…