Alle inzendingen over liefde

Niemand heeft ons ooit gevraagd, of we geboren wilden worden. Niemand zal ons straks vertellen, dat we van harte moeten gaan. Antwoorden hebben we niet nodig, want we leven altijd innig samen, binnen onze levende natuur. Hartelijkheid tonen. Begrip opbrengen. Vrede brengen. Liefde geven. Dienen. Léven is wat ons te doen staat, en…

ik zag de diepte in je blik als jij verheerlijkt zat te kijken nog net niet hemels maar het begon er sterk op te lijken de focus gericht op verte die in het bereiken van de horizon alle mogelijkheden bood om nog langer te kunnen kijken waar aarde rondde maakte lucht een oplichtend contact gaf verticaal weer zicht aan eindeloze…

Haar ogen zijdelings die zwart in hun verdoken blauw het git herhalen: schicht der herkenning. Onmiskenbaar maar dun en onzegbaar ziet het waar het voor zwicht. En dan verdwijnt het weer in haar gezicht. Geen traan sist weg met zoute bitterheid. Ongelovig ziet het hoe het haar belijdt: zij is geloof waarin het dol verkeert, verstrengelt lust…

Bovenal beaam: jijzelf bent stapelgek. Bemin de klanken eerder dan de zin. Bevrijd op tijd van kwijl en nijd je bek. Zie elk eind als van iets ergers het begin. Verzaak bezit, jij zit daar zelve in. Breng warmte daar waar nu een ander rilt. Geef nooit een ja als jij er niets van wilt. Breng je lijf niet in verlegenheid. Spreek uit wat je in…

In de vergeten warmte van de hand, in ’t strelen van gebrek aan tastbaarheid, in ’t grijze vlak waar het is aanbeland, klinkt luide slechts de slagzin van de tijd. Elk ogenblik wordt galm van eeuwigheid, signaal dat rot in rot meer rot verzendt. Het hoefde niets want niets was het bekend, maar in het zwart verscheen fataal de lach. De hemel…

EIGENBELANG Geluk en liefde vinden. Niets willen verliezen. Jezelf verdedigen. Zelf blijven leven. Liefst onsterfelijk. Levenslang. SAMENHANG Samen de aarde beschermen. Jezelf in anderen herkennen. Dieren als onze gelijken zien. Eenzaamheid bestrijden. Samen blijven leven. Levenslang. Eigenbelang en samenhang, voeren nog een blinde…

Alle mormels spelen wereldorgel en wormen maken olijk slijk van vlees. De geluiden van rot in de mergel gorgelen vreugde maar angst maakt hen hees: de aarde verrot en de mens viert zijn vrees. Haar git strijkt áán de helse duisternis zij is de lont in de gevangenis. De tijd is bom, de uren tellen snel. Het brandt van toekomst die verlopen…

Ontrafelt het niet de draden van haar lust dan laat het haar in haar omwikkeld vrij van al het zware dat er in hem rust. Aurora’s luister die dan daagt erbij wordt straalgeruis, een suizen aan zijn zij: het spreekt haar uit met inkt van haar besluit en rondom ’t git een werveling breekt uit. Zijn nevels slierten lont doorheen het licht: wat…

Terwijl het wachten wacht, draait de aarde in de aarde, schuift de hemel in de hemel, zien de sterren toch de waarde in van vachten in het zwart en in de nacht spreekt het haar toe met: “Jij, beminde, die de aarde tot haar kern herleiden kan, die jou en mij tot niets verleiden wil, wil dit nog doen: mij van mij ontdoen.” Fier het schuift zijn…

Nodig heeft het niet haar lief te hebben in de roes van haar afwezigheid. Het wordt een zee die niet wil ebben, strandt bevroren in een karst van de tijd, bevrijd van licht en zonder helderheid. Het staat vernietigd in haar zwarte vuur, het kent geen waar meer, wat of om welk uur, want niets vangt er nog als gebeuren aan. Haar voelen is moment…

Je leerde me de trucs je toverde met woorden heksensabbat lag aan jouw voeten nu kom ik jouw verzieken met mijn formule: als een python slinger ik rond de strakke panty van het duizelingwekkende zwart achter het zwart waar je de grot van Heimdall de Witte verbergt de donkere geopende Oergrot waar ik eeuwig in en uit kan nu jaren…

Ik ben een huis vol goede wil, je bent welkom: sticht vrede met mij.…

’t Zal hen uit de buiken rotten, al het zaad, het zal uit hen bloeden, de ontzetting, zolang de angst in hen het voelen haat. Maar iedereen wordt het, haar vondeling, die niet bestond, maar toch begon, de ring die ’t wijzen naar een ander zelf besluit met de spiegel die het tot hen ontsluit. ’t Kleven en beven dat lippen nog doen, wordt snakken…

onvoorwaardelijk is slechts de liefde die je krijgt van een moeder…

In het grote woordeloze niets van haar, de oceanen kolkend blauw in d’ ogen, de gebaren maken alle leugens waar, waarheid tot gebaar van onvermogen. Want haar voelen kent geen mededogen, is hete gloed die het van het ontdoet, en ’t vuur verhevigt tot een blauwe vloed. En in oneindig zwart gaat schel dan aan het ene git dat het verblinden moet…

Deze wereld is de wereld niet voor hen: zij beven niet in vreze vol met nijd zij heeft aan het voor haar een gouden pen het schrijft hen uit de leugens van de tijd. In ’t welven van verschoven eeuwigheid wordt zoeken zelf gevonden en het is drievoudig git door ieders duisternis. Haar klare stem is van beklemming vrij, een golven dat tot straal…

Verlossend duister komt altijd te laat maar dat falen is geen fout van haar. Haar git is niet wat er in licht vergaat: het schijnsel kleurt te blauw haar hels gebaar, het zwart is daar, er is genoeg in haar. Calculaties vergelden elk moment, data, ingelezen, rij na rij per cent, en uitgerekend zo de mens vergaat. Het heeft geen spijt, het deugde…

Gedurende de nacht groeit de hoop, dat straks het licht zal schijnen. Gedurende de dag leeft de angst, dat ooit de zon zal ondergaan. Tussen dagen en nachten, twijfelen mensen, terwijl ze zeker kunnen weten. dat dagen en nachten, onlosmakelijk verbonden zijn. Bij twijfel kunnen mensen kiezen. Gelukkig wil de meerderheid, verbonden blijven…

De steden die de heren beheren, zijn steden die de heren verteren, en de dames die de heren vereren gaan als letters met elkaar verzweren: het krast en het kraakt in ’t vuur der heren. Het heeft hun wereld al verbeurd verklaard: hun tijd zit strop, het is in haar bedaard. Zijn lijf is licht, kent enkel haar gewicht, haar duister is met laaiend…

Het wou haar vatten in een klankgedicht, haar naam vercijferd tot een toverspreuk: ontkenning van gemis en van zijn plicht, bazeltaal met intellectuele jeuk, perverse onderstroom, dat maakt het leuk. Het voelt haar nu, het helse dat ze is: der minne eenvoud heet gewoon LAIS. In het licht laat zij zich nooit bekijken, in het duister waar gevoel…

je ogen zijn zacht en warm als een kolenvuur in rood blauwe gloed na een onverwachte tik verschuift de massa en vonkt er wit en sneller licht waarbij jouw gezicht het zonnetje krijgt waar jij zomers altijd voor zwicht een lieve scene voor de open haard waar zonder woorden zoveel liefde door de schoorsteen gaat pas als behaaglijkheid…

Het is weer donker dus het stoot zich om. Glasbreuk bewijst de naaktheid van voeten. ’t Is weer wakker en het weet niet waarom: wie vindt er nog lering in het moeten? Is ’t niet genoeg? Wie moet er nog boeten? ’t Wordt met wroeging bij de keel gewrongen. In hun dromen is er ingedrongen en eist er liefde op die niemand kent. Angst begreep hen…

Met haar hese stem leest ze voor in de schemer- uren vol liefde.…

Niets zal nooit hun zoenen evenaren, zij hebben dat bereikt waar ruimte tijd en tijd weer ruimte wordt. Hun gebaren in de stilstand stremmen zonder spijt om hun bewegen, vroeger bron van nijd. Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord wordt glas: het ziet wat komt, wat is, en wat er was. Het jaagt zich uit de verzen die het maakt en 't leeft…

Ik luister goed Naar de fluistering Uit de diepte Die helpen mij Richting te geven Op de weg Die ik te gaan heb…

Jou daar te zien bedienen in zwart met strakke haren ik dacht die man lijkt erg op jou Je herkent me niet! zei jij uitdagend Of is uw schoonheid mevrouw, soms te mooi voor mij? Ik was een meisje, maar jij leidde me als een dame gewikkeld in een handdoek uit een duur hotel naar je bed en na afloop dronken we warme chocola Zou het…

Korter kunnen dagen niet worden. Langer kunnen nachten niet zijn. De liefde heeft op ons gewacht. Onze stem wordt nu gehoord. Méér kansen dan vandaag de dag, werden ons eerder nooit geboden. Het coronavirus leert ons kiezen. Volop leeft vandaag de hoop. Het is aardedonker nu. Het is nieuwe maan. Het is nog winter. Het was wonderlijk…

Het legt het eigen rot aan banden, schat de tijd rijp voor schoon schip en spoelt het slijk. Het drukt het mormel van ’t humane plat en legt het aan ’t infuus van haar gelijk: haar gebeuren is doorvoeld, maakt het rijk en laat ervaren al wat verscholen is onder nijdige slijm, onder de ergernis die aan de echte stem geen klank meer laat. ‘Versuiker…

Elk ogenblik in de geschiedenis wordt één met wat het heden overkomt. Zijn woord was voor haar lijf gevangenis. Het schrijft wat het voelt, haar stilte is mond, zijn tong is siddering in haar gekromd. Het heeft de kroon met doornen afgedaan en zwart zijn hoofd bloedt uit in haar bestaan. ’t Malen der motoren heeft het afgezet het zweeft en glijdt…

Liggen in jou laat me liggen in jou in jouw lichaam liggen zo lang we willen, zo lang we dat willen Niet los, niet uit elkaar als ik daaraan denk val ik in mijn eigen armen in stukken, bang halverwege de nacht in bed mijn hand uit te strekken en voor altijd wakker te worden zonder jou, zonder jouw ogen en mond…