Alle inzendingen over algemeen

wat is de volgende stap, tot welke zee wendt de vloed zich in afwachting van opstand en berusting tot nader tegenbericht, met blikken van; ‘wat nu weer?’ vragenrondes, workshops, dialoogsessies, dagsluiting nu het nog kan zonder gezichtsverlies, bergen in beweging of diepten zonder vaste grond en schimmen die niet verzaken, vlekken…

Iedereen heeft zijn bagage van het leven, de één heeft wat meer dan de ander meegekregen. Iedereen heeft een rugzak die hij of zij meedraagt, de ene is licht de andere is zwaar. Maar een verleden hebben we allemaal, het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Slechte ervaringen horen er ook bij, het maakt ons tot wie we zijn. Het leven…

schepen die op de Elbe varen dragen de kop in de golf het zwarte schip dat laag op het water ligt het hele ruim bevracht meeberekend maar opgegaan schijnbaar van het doel ontslagen op de wijde baan het murmelend spoor dat luisterend aan boord meeloopt van het begin gebogen maar aan het eind weer gesloten boten schuiven langs…

Stad met rafelrandjes Een tram rijdt door het gras En de zee, de zee, altijd dichtbij Nostalgische panden Duinen en strand Lopend naar zee Steeds weer die zee Stad van verhalen Talrijke talen Aan zee begon de herfst vandaag Den Haag…

11000 jaar geleden vingen we al zalm las ik in een bericht en vooral dat 'al' wie toen zalm ving zou niet verbaasd zijn over die tijd die er nog niet was wel over ons die niet weten wat zalm vangen is terwijl je uitkeek over de veenmoerassen en daar doorheen ploeterde met dezelfde koude vingers waarmee je nu iets uit het…

Ogen schaduwen gebroken tijd terwijl de stilte kil de klanken van het woord omvat gedachten vallen in vergeten slechts dat ene blijft in monotoon herhalen klinken wentelt leven tollend steeds benauwder grauwt het hartritme in nood kanker galmt het vonnis en dan denk je ik ga dood tot vanuit de diepste angst een kracht oprijst…

Door schimmen van optimisme omringd en de triestheid van gele tegels ik mis de schijn van nieuw en fris en de rust van duidelijke regels weer even beleef ik de schoonheid van de na-oorlog nog voor het dromen werd bedrogen eerst een plaat, dan klak naar beneden de naald danst er zachtjes op en de muziek kraakt door het stof van de radio-versterker…

Alles is een gedicht de stoelpoot, de bank (zo eentje waar je op gaat zitten, of even lekker op gaat pitten) mooier wordt het natuurlijk als je de bloeiende heide beschrijft of watervallen die zich naar beneden storten in een maagdelijk fjord je ziet het, het gaat helemaal vanzelf wie zei ook weer "wie schrijft, die blijft" je glimlach…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

Ets van Beuer. Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee. En door de ruimte ruiht een bange beê Tot hem, de heerser, aan wiens voeten daar Een mensenhoofd geveld ligt, met gestaar Van brekende ogen in een macht…

Het leven gaat om wat we geven en wat we kunnen ontvangen en de tijd die we erin steken Niks komt uit het niets, niks komt vanzelf Een belangrijk deel van ons leven is hoeveel we kunnen incasseren Hoeveel kunnen we hebben en wat we er van leren, het leven is één grote les We hebben allemaal tegenslagen in het leven, het is maar hoe je er mee omgaat…

fraai van kleur fabelachtig het dessin de das is schitterend de strop zoals vernoemd de das daarentegen verschrikkelijk jus uit mondhoek gedropen net als - van vele scheerbeurten de after shave of balm vermengd met zweet van angst of warmte alle kinnesap van maanden lijkt wel daar verknoopt mij – liefhebben van de das doet…

Zwijg , zei ik terwijl ik driftig op zoek was naar zijn gelaten woorden ik had ze ergens op stapel gezet om niet te vergeten geloof maar dat ik het ze naar mijn zin zal maken maar nu, nu lig ik overhoop hij schopt de herrie in mijn hoofd treffend hoe de stilte valt schrik niet, roept hij mij nog na ik vang en bewaar zijn kalmte…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

vertrouwd, teder, zachtaardig beantwoordt hij mijn vragen zonder verbazing; terughoudend voorzichtig met zijn poëzie kleedt hij mij in zijden georgette wikkelt mijn verlangen in een jas van zacht soepele kasjmier hier is alleen het mooiste goed geen moeite om mij mee te delen dat het goed is wat ik doe ik ben zijn open boek hij prijst…

Er ligt iets op het strand Het is dood zeggen ze Dat is niet waar Het leeft Het beweegt van links naar rechts Men pakt een hand Er wordt om gevochten Er wordt aan getrokken Het wordt in schoenen geschoven Tot het versleten is En wegspoelt in de branding…

luchten zijn geklaard alle lijnen getrokken ieders schuld verhaald nu waarde is gewogen en de schemer naar waarheid ingevuld kan het helderwit nog breken het gras zijn duinen nog waaien zijn wildgroei beteugelen graniet tot gruis verweren mocht het volmaakte zijn treden nog struikelen op schreden nog keren…

in alle rust slaat hij de deuren open, laat het weer zachtjes binnenkomen zit verstild aan het erfgoed van de dichter van beeld en kleur om alledaagse zaken te verwerken een luchtige plaats te geven…

De libel draait cirkels boven het moeras hoogteverschil valt weg een waterval dieren zien sterven ik kan het niet aanzien mijn adem stokt er zoeft iets weg een kring te water gelaten…

Rozenkrans Tederheid Gevallen ziel Ontmoetingen Wachten Langs de straat Mensen die spreken in de bus Wees paraat Bliksem Tussen mensen Regen die stroomt Even de stilte Dan gedroomd Dat alles goed is Dat het leven een reis is Met de bestemming ongewis…

je kunt slapende waken je vervelen en bier drinken een vogel leren vliegen een orkaan temmen en insnoeren in je week geworden ziel, je mag gerust liefhebben en op je bek gaan, vergeet niet te reizen naar de uithoeken waar niemand komt, de kroegen en kale vlaktes, de weelderige tuinen met vijvers, de plekken die je dacht ergens van te herkennen…

zeer laat op mijn levensavond ben ik mij vaag ervan bewust dat er misschien een dichter in mij woont toch volhard ik in een bepaalde toestand van bescheidenheid en rust de vormen van mijn grenzen zijn nog vaag help mij Erato bij mijn wankele schreden en stimuleer mijn fantasie behoed mijn karakter voor arrogantie…

zoveel moeders en zoveel vaders zoveel meisjes en zoveel jongens zijn gestorven aan een gebroken hart ik denk aan hen en hoe ze luisterden naar nog een laatste liedje in de kerken brand je dan een kaarsje steeds verwonderd over licht dat valt gebroken hart ik denk aan ons gebroken hart…

zonder over de verklaring uit te weiden lijken in het bos alle wegen op elkaar toch wijkt hier de tekst af met versregels die geen blad vullen blijf bij de les, hou het kort. Gewoon vertrek, ga, volg op de voet besta niet langer, volg de lijnen spiegel het blad, zo staat het geschreven daarom verdwalen we ook nooit met waarschijnlijk…

Elke minuut dat je je druk maakt om je verleden, gaat van je toekomst af Elke dag dat je je druk maakt over je problemen is een dag die je verknalt Elk moment dat je depressief bent is een verspilling van je tijd Elke dag die we niet lachen is een dag dat we niet optimaal leven Het verleden is verleden tijd, het is voorbij, het is geweest Laat…

wanneer is het mooi geweest is de bomenrij volgroeid het landschap doorsneden met witregels als groeven in aarde zonder voetnoot tot punt achter de einder is dit een droom, een weg evenwijdig aan de grens van levensvatbaar, laten we vuur achter, verwaait de rook in een speldenknop zoals het altijd was geweest…

Soms zie je door de bomen het bos niet meer Je heb zo veel problemen dat je geen uitweg meer ziet Je armen en benen zijn vast geketend je wilt vooruit maar het lukt je niet Je ziet geen hand meer voor ogen... je bent omringd door duisternis Je voert een zoektocht naar het licht... Hoe donker het ook is kijk maar het lichtpuntje in de verte Voor…

Hoe ik roer in koud zweet en weet dat ik geen druppels weg veeg als mijn hoofd hangt ik buig beschrijf het witte vel dat dagen wacht op onvoltooide woorden buitenzinnen lees ik wat er staat ...…

Sommige mensen in het leven hebben een goed hart Het probleem van een goed hart er wordt vaak op getrapt... Sommige mensen staan altijd voor je klaar als er wat is dan bel je maar aan Maar dat is zeldzaam... Sommige mensen zullen je steunen in moeilijke tijden Terwijl een ander niet weet hoe snel ze moet verdwijnen Dit soort mensen daar heb…

het heeft niet zo mogen zijn kostbare tijd verstreek, gestaag voor een appel en een ei het mocht gewoon niet zo zijn mijn dromen dreven af, traag steeds verder weg van mij hier en nu werd daar en toen ik weet niet eens meer wat ik wilde doen…