Alle inzendingen over literatuur

voor vierentwintig woorden moet ik weer een nieuwe van Dale kopen kattebak wordt kattenbak paardebloem nu paardenbloem geschrapt werden helaas algeer en haspelwerk voetbalsupporters die de scheids willen pesten zijn gewaarschuwd : hondelul wordt hondenlul…

ik zie ze kijken achterom de vlekjes van hun schone handen wassen ze hebben iets bezeerd verdringen dat maar weten zich bedrogen door eigen ogen…

ik keek naar mijn schoenen ze staarden terug nietszeggend gingen hun gang ik schaamde me en volgde stap voor stap tot de klap me duizelen deed ik stond voor paal die voelde ik toen ik weer helder keek…

zinnen zijn me weer ontschoten er is iets uit mijn brein ontsproten dat ik eventjes niet vat tussenregels witten kleuren vragen laten meningen vervagen en de tekst vlakt af ik schreef een speelbal voor de wind een gedachte nog die niemand vindt…

De ogen van het spraakwaterkind kijken angstig onder haar huid vandaan. Verborgen gedachten zoeken mededogen maar in werkelijkheid ligt zij ingetogen in badwater te woelen weggegooid van hartstocht beroofd van woorden berooid. Haar pantser van woorden waar men zich aan raakt is door haar niet bezield haar lichaam voelt naakt ook…

Van lucht kan ik niet leven Leven doe ik dan niet Geef mij toch wat te eten Wat brood in het schiet Want lucht dat eet ik niet Schrijven is mijn leven Mijn leven en bestaan Niets anders kan ik geven Ik hou van deze baan Dat zal me goed af gaan De woorden zijn zo even Geschreven door mijn pen Je moet het mij vergeven Daar ik niets anders…

het was een groot probleem drie nachten heftig copuleren voordat de maan op een bevruchting scheen in stilte werd geluid geboren de stemmen zijn geschoren voor de bevalling van het woord persen met een rood gezicht het ingehouden schreeuwen vraagt om verlossing van gewicht hier is dan het gedicht u mag het nu gestalte geven door het…

Babbelende kabbelende zee; krijsende rijzende meeuw geschater geschetter, geklater gekletter, en ik, ik stroom mee……

Onze lichtjaren werden zwaar beproefd ogen dichter bij gemis. Tijdens een nostalgische omhelzing aan het liefdesfront verloren wij zoete woorden in bittere valkuilen. Het begin eindigde met wat nu is moedeloos aanvaarde droefenis.…

(Lourmarin 23-05-2005) een sober graf voor een schrijver die wist dat de dood slechts een punt is achter het leven tussen de stenen een briefje in het duits van een bewonderaar die verslag doet van een ontdekking naar aanleiding van des schrijvers werk... hij schrijft dat hij in de winter van zijn leven de warmte heeft ontdekt…

Ik zie mijn leraar nog staan Kauwend op zijn eigen woorden Uitleg over het geestelijke bestaan Met ieder woord, de zin vermoorden Broeder tot het uiterste gedreven Celibaat bekleed en ingericht Zo is mijn godsdienstleraar mij bijgebleven Ons begeleidend als een gebroken dwaallicht Jezus is heilig en een hemelse zoon Droeg het leed van heel…

Pfeiffer en Zwagerman vinden het maar Sinterklaasgedichten Want een dichter moet het volk verheffen en verlichten Daarom komen veel poëten met een hoop vervelend gelul En allerlei onbegrijpelijke, saaie flauwekul Zulke gedichten vind ik ergerlijk en raar Daarom zeg ik: GEEF MIJ VAN WISSEN MAAR…

(bij een literaire kennismaking met Noorse auteurs) 'voor een volk getekend door lange winters die niet onopgemerkt aan hen zijn voorbijgegaan' in de verhalen van Noorse schrijvers proef ik melancholie zwaartekracht maar ook wreedheid huivering en pijn soms iets van tederheid en dan opeens als je het niet verwacht…

Zonder huid gefileerd tot op het bot zoekt liefde in duistere gangen naar een aanvaardbaar gemis. En het is wat het is: verbonden tot een geheel torst de dunne huid teveel in toe komende tijd. Verdwalend in onherkende woorden omhul ik mij gekleed in eenzaamheid.…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

Aangestoken door wild enthousiasme worden vreugdevuren ontstoken. Verlicht door haar gedreven motivatie, word je ook gevangen in haar gloed. In het licht van onuitput'lijke inspiratie worden onbelichte gevoelens aangesproken. Rivieren klateren krachtig omlaag, produceren een niet te stoppen woordenvloed Het water vordert gestaag tot…

Een storm van laaiend licht stond voor Zijn aangezicht toen Hij het machtwoord sprak toen Hij sprak er zij licht. De ruimte ging bestaan en in de ruimte sprak Hij de sterren en de maan al wat Hem niet beviel dat liet Hij weer vergaan. Ik hou van gras en vogels van vissen - van eb en vloed zei Hij - de aarde is goed Ik rust hier wat…

Over de huizen - de kramen op de wind over de rivier sneeuwt ijl het carillon De Geuzen zyn in de Bommlerwaard gevallen zy hebben my ontnomen met syn allen een hupsche Schans .. Naar de horizon tuimelen de klanken de zwarte kartelige rand der strenge Veluwe over de groene golven van de Zuiderzee De Geuzen zyn .. Over de terpen van…

Vandaag schrijf ik mijn duizendste sonnet: ik kan het niet, en zal het ook niet kunnen, zo stelt het rariteitenkabinet dat 's lands subsidiegelden goed moet runnen. De literaire opperste sovjet verzocht ik mij een werkbeursje te gunnen. Ook dit jaar zei het Fondsbestuur weer 'Njet', omdat mijn werk zo afsteekt bij het hunne. Ik had er…

Ik heb eind’lijk de rust weer gevonden de inkt te laten vloeien de woorden te laten stoeien in hun zoektocht naar verbintenis. Had ik eens de rol van dichter nu een ambitieuze debutant ik word overmand met inspiratie en vraag je om een kans Geloof in iedere creatie luister naar de cadans vergeef mij dat ik me heb vergist…

ik zag je lopen met een stok die voor jou de weg verkende herkende je eerst niet het grijze haar dat je al vroeg tot oud bestemde paste de puzzel in elkaar je houding is nog trots als je vertelt hoe de oude rots in al zijn voegen kraakte langzaam onder water raakte hij is niet meer de branding heeft hem overleefd, jij bent beland…

Muziek. Poëzie. Ritme. Heelal. Schepper. God. Leven. Liefde. Routine. weer Poëzie. weer God. werkwoorden, werkuren, werkelozen, werklustigen... Adem. In ademen. Uit ademen. Proces. Levensproces - Poëzieproces.…

Ik creëer een woord. Ik creëer een zin. Ik creëer een heel mooie strofe. Ik ben creatief - dat is positief. Ben ik een dichter, soms? - Ik ben - literatuurconstructiesmaker.…

ik lees de wind die stormt in de regen die vlaagt met hagel als ondeugend kind ik wil stilte zien in dwarrelende sneeuw zachte vlokken die mij rust geven misschien ik ben haar moe in eeuwigdurend langs gaan wil weer vertrouwde lucht de veranderingen langzaam laat me mezelf nu zijn bedaar, ga liggen en rust uit je wispelturigheid…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten wllen het anders maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen…

ik heb een steen gevonden, wrijf zacht het stof van alledag er langzaamaan vanaf ontmoet in kleur seizoenen en zie het groen in vele tinten bloemen de oogst voelt warm in de hand door zon gerijpt, een vrucht waarin het leven overblijft ik heb de tijd geschraapt van al je vreemde vormen de herinnering geraapt uit overleefde stormen…

Het dak bedekt met pannen van gedichten daaronder spatten letters op papier de rijmen stroomden langs de ramen de deur van het gedicht staat op een kier De brievenbus nog bomvol dichterswoorden gelezen als het moet, op het toilet maar nu gestopt met denken en verzinnen geplaatst in vakje "leesverlet" De kelder vol met hersenkraaksels…

Ik ging het kille duister in en zocht je beeld. Ik vond je negatief, maar in het witte licht Dat wreed en koud door je gelaat gericht Was, werd weer geen oude wond geheeld. Je ging. Niet omziend en niet weer voor mij gezwicht. Toch bleef ons beider leven ongedeeld: Nog krijg ik boodschappen gemaild, Bouwstenen voor een nieuw gedicht. En…

ik zie leven in de bomen hoor het fluisteren in de mist in de sneeuw dansen mijn dromen ik zwaai naar vorst in een winters vergezicht wat heb ik toch met stenen die ik warm in mijn hand geraapt zijn ze verdwenen van waar ze zijn beland ben ik uit rots gehouwen leef ik in dat verband mag men op mij bouwen of heb ik dat in eigen hand…

ik heb ze weer als rots gezien de stukken steen die in mijn handen wegen ze delen plaats en tijd met mij geraapt om leven meer gewicht te geven ik ben slechts passant hun voorland is het zand de ongeziene korrels vol herinnering want eeuwigheid breekt rotsen tot woestijnen ik raakte ze, zij wisten mijn emoties te verkleinen…