Alle inzendingen over eenzaamheid

zonder idealen , in koude harde wereld schreeuwt een kind in de straten, maar niemand die hem hoort. iedereen loopt hem voorbij, niemand heeft hem in de gaten, en er is niemand die zich aan hem stoort.…

eenzaamheid, ik voel het in mijn hart, zonder spijt maar enigszins verward, voel ik dat jij niets met mij kan delen ik heb jouw liefde nodig kan het jou iets schelen? slapeloze nachten altijd op jou wachten, hopeloos verliefd kan het jou iets schelen? eenzaamheid, ik voel het in de lucht het is nu tijd dat ik voor je vlucht…

Terwijl ze met het kastje speelt kreunt ze, licht voorovergebogen ‘natuurlijk heb ik rode ogen van al dat staren naar dat beeld !’ ze had hem graag een klap bedeeld ooit was zij wel zozeer bevlogen nu leeft ze dankzij mededogen terwijl ze zich hier dood verveelt maar doodgaan kan soms heel lang duren ze kijkt naar beelden op TV het moet…

o Schaemle liefde-vlam, die brandt gelijk een lampe in winter-land door lamme neevlen henen, - daar ieder weet zijn weg, en spoedt waar liefde een eigen lamp hem voedt... - geduld'ge brand, allene; al weet ik éne, in winter-nacht, wie géne zéekre lampe wacht; die doolt door de…

Ik ben gestorven zonder het te weten want anders had ik me toch wel verzet en als een starre wacht voor 't raam gezet zit ik dit bodemloos bestaan te meten. Ik heb maar een verlangen - te vergeten maar op mijn ademtocht de nerf gewet groeit er aan ijsvarens een rauw bouquet en buiten ligt een toegevroren Lethe en ik blijf wachten - meet…

“hoge muren, open deuren” Al die jaren blind gevaren Op gevoel en wat ik weet Veel gezien, beleefd, zonder te denken Verwarring, angst , verdriet Niet wetende wat het met me deed Zoekend naar mezelf Schreeuwend in de diepte Niemand die mijn kreten begreep Denkende mezelf in toom te houden Tot het mij mijn keel dichtkneep Gevoelloos…

“hoge muren, open deuren” Al die jaren blind gevaren Op gevoel en wat ik weet Veel gezien, beleefd, zonder te denken Verwarring, angst , verdriet Niet wetende wat het met me deed Zoekend naar mezelf Schreeuwend in de diepte Niemand die mijn kreten begreep Denkende mezelf in toom te houden Tot het mij mijn keel dichtkneep Gevoelloos…

Geleerd van het ijs dat hardheid breekt en je wint er enkel de angst mee dat smelten te veel wit van de oogbol omhoog starend verlossing doet smeken…

Enkel de gedachte aan haar lichaam om me heen Houdt mij op de been Ik ben alleen.…

Als het beeld langzaam vervaagt nacht wordt omarmt door de slaap. Waar ik in mijn dromen de echo uit het verleden nog hoor klinken het steeds verder gaat verdwijnen. De ochtend mij wekt uit dromen dan voel ik dat mijn hart zich vult met dankbaarheid voor het leven.…

Ze was niet mooi, veel te zwaar dat tienermeisje van al zeker elf Met puistjes en halsstarrig haar lelijk, dat vond zij nochtans zelf Ze was niet rank en veel te saai met benen die er lomp uitzagen ’t Was knokken met de bierkaai zonder ‘t perspectief op slagen Ze was niet leuk, met die ogen waar immer traan achter stond Haar leven, zuiver…

Als kind was er altijd iemand anders leuker om mee te spelen. Als puber was er altijd iemand anders leuker om mee te stappen. Als vriend is er altijd iemand anders leuker om mee te praten. Als man is er altijd iemand anders leuker om wat mee te beginnen. Als collega is er altijd iemand anders die zijn werk beter doet. Ik zou zo graag…

een vlinder zwerft in haar nachten terwijl ze droomt verdorven gedachten zacht ondanks woorden van een vlinder in de nacht blijft haar huid zacht raak haar aan streel en zoen doe doe wat je moet doen haar hart blijft zacht zo zacht als het lila van de nacht van de ochtend toen jij op stond vergeten was waarom je haar woorden…

Als vorm van stilte is de nacht beleefd voor de mens die in zijn dromen leeft de illusie wordt graag stevig ingelijfd als amateur die slechts uit armoe schrijft de nacht van stilte blijft als droom alleen door eenzaamheid die nooit verdween.…

ze stond voor de overgang ze zag de trein voorbij razen achter de bomen van haar leven die ze zelf had neergelaten feestgedruis gezang bereikten haar te laat…

Mijn scherm leeg niks meer bevatten tijd genoeg om na te denken. Wat bedoel ik geen wonder verbaasde ogen omringen me. Wensen dromen ideen een gouden horizon onbereikbaar ideaal de lat te hoog. Onuitgesproken vaak gezegd vragend om meer is dit alles? Tegen beter weten vechtend vloekend toom ik in zo kansloos. Lege idealen…

Ruimt eens op dat kastje van verleden Trekt open die laden met hartzeer Veegt het weg uit alle hoekjes Het is voorbij het is niet meer Gedragen verdriet is goed Altijd weer wellende tranen niet Dempt deze met mooie herinneringen Leeft nu in het heden niet zoals je het liet Recycle het kastje…

Oude vieze grijze man besluit zijn geluk in een afvalbak te zoeken. Met zijn handen, graaiend tussen gruwel en gifgroen, weet hij daar, in mum van tijd, een natte kartonnen beker met lipstick uit de hopen vuil te vissen. Hij droomt zichzelf een vrouw.…

ze was een mooie vrouw maar grenzend aan het ordinaire terwijl ze toch zo graag een dame was geweest met intellectuele kwaliteiten en hoogstaande moraal ze zuchtte wanhopig links ze zuchtte mismoedig rechts om maar begrip te vinden maar al wat ze bereikte was dat men dan dacht nou die lust er wel wat van ze ging dus maar naar…

Menig te druk en in zijn eigen droom gevangen. Sirene met zwaard die in oren zingt op rotsen. Het karkas van mijn schip gebarsten en met koffie en witte wijn volgelopen. Daar was zij het die, met een lichte geur van eucalyptus, de groep naar de eenzaamheid bracht en volstrekt ongepast de leegheid tot volheid maakte. Een schipper,…

Ik zat toen heel stil te werken, de boeken waren als zerken voor me, ik wist wel wat elk graf in zich had. Mijn lijf zat daar in een kamer, boomtakken voor het raam er heenkropen en weer vervelend, met groene bladen al gelend. Mijn ogen zagen verwonderd naar 't buitenlicht maar zonder 't zelf te weten wat of hun licht oppervlak…

Vergeten… Behandel me nou niet als een kind, als ik af en toe naar woorden moet zoeken, vaak dingen herhaal en herhaal en herhaal… of soms alleen de weg niet vind… Ik weet ook wel dat ik soms iets vergeet, het gas uit te doen, mijn jas of mijn schoenen, `s nachts zomaar opsta, geen notie van tijd… of hoe je met mes en vork eet... dat…

hij ging zijn weg tastend met woorden naar mensen terug luisteren leert hij leefde alleen in volle vrede…

Vaak ben ik alleen Zonder iemand om me heen Dan zijn ze weer in het ziekenhuis Ik ken het van top tot teen Het is intussen bijna thuis Maar dat zijn verkeerde gedachten het zou veel beter zijn als we veel meer lachten Dan zou alles veel vrolijker zijn Nu huil ik bijna alleen maar Eigenlijk is dat heel raar Je moet doorgaan en niet…

Teruggeworpen op mezelf, alleen met mijn verdriet, hoop ik dat het nooit ochtend wordt want leven wil ik niet... Wanneer niemand om je geeft verliest het leven glans maar als het soms dan toch gebeurt, geef ik het weer een kans en word ik weer teleurgesteld denk ik : “de laatste keer !...” maar het is sterker dan ik zelf en ik sterf…

weelderige lokken ruisende rokken benevelende geuren lippen in adembenemende kleuren jij liet mij staan maar toch liep ik achter jou aan…

De lucht is dik, verstikt mijn adem. Een mistgordijn blokkeert mijn blik het vergezicht wordt mij onttrokken, de ander is er niet, slechts ik.…

Zij zoekt dagelijks ouwe koeien haalt haar gram niet meer per ons laat elke maand verzen loeien verstopt zich graag in dansend dons zwijgt nooit over het verleden haalt de hekel uit het stof wil privacy met voeten treden verbergt nagels in haar mof wanneer zal zij eindelijk zwijgen over al het leed haar aangedaan zal zij dan terstond neigen…

de voordeur half uit het hengsel klappert droefgeestig heen en weer binnen hangt een lichte kamfergeur en een vleugje lavendel, van ,,heur'' op zolder waar de planken kraken staan wat dozen onder stof en er ligt zo maar in de kijk een bundeltje brieven terwijl ik erover strijk knapt het rose strikje de enveloppen droog en vergeeld zijn…

Diep in gedachten verzonken draagt hij zich naar de overkant waar hij, hangend aan de rand meewarig het hoofd schudt en hij zijn modderbenen onhandig stut Door vergroeiing tot versteend lijden, leeft hij met verknoeiing aan beiden zijden van het bestaan en tracht hij zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen…