Alle inzendingen over liefde

Nodig heeft het niet haar lief te hebben in de roes van haar afwezigheid. Het wordt een zee die niet wil ebben, strandt bevroren in een karst van de tijd, bevrijd van licht en zonder helderheid. Het staat vernietigd in haar zwarte vuur, het kent geen waar meer, wat of om welk uur, want niets vangt er nog als gebeuren aan. Haar voelen is moment…

Je leerde me de trucs je toverde met woorden heksensabbat lag aan jouw voeten nu kom ik jouw verzieken met mijn formule: als een python slinger ik rond de strakke panty van het duizelingwekkende zwart achter het zwart waar je de grot van Heimdall de Witte verbergt de donkere geopende Oergrot waar ik eeuwig in en uit kan nu jaren…

Ik ben een huis vol goede wil, je bent welkom: sticht vrede met mij.…

’t Zal hen uit de buiken rotten, al het zaad, het zal uit hen bloeden, de ontzetting, zolang de angst in hen het voelen haat. Maar iedereen wordt het, haar vondeling, die niet bestond, maar toch begon, de ring die ’t wijzen naar een ander zelf besluit met de spiegel die het tot hen ontsluit. ’t Kleven en beven dat lippen nog doen, wordt snakken…

onvoorwaardelijk is slechts de liefde die je krijgt van een moeder…

In het grote woordeloze niets van haar, de oceanen kolkend blauw in d’ ogen, de gebaren maken alle leugens waar, waarheid tot gebaar van onvermogen. Want haar voelen kent geen mededogen, is hete gloed die het van het ontdoet, en ’t vuur verhevigt tot een blauwe vloed. En in oneindig zwart gaat schel dan aan het ene git dat het verblinden moet…

Deze wereld is de wereld niet voor hen: zij beven niet in vreze vol met nijd zij heeft aan het voor haar een gouden pen het schrijft hen uit de leugens van de tijd. In ’t welven van verschoven eeuwigheid wordt zoeken zelf gevonden en het is drievoudig git door ieders duisternis. Haar klare stem is van beklemming vrij, een golven dat tot straal…

Verlossend duister komt altijd te laat maar dat falen is geen fout van haar. Haar git is niet wat er in licht vergaat: het schijnsel kleurt te blauw haar hels gebaar, het zwart is daar, er is genoeg in haar. Calculaties vergelden elk moment, data, ingelezen, rij na rij per cent, en uitgerekend zo de mens vergaat. Het heeft geen spijt, het deugde…

Gedurende de nacht groeit de hoop, dat straks het licht zal schijnen. Gedurende de dag leeft de angst, dat ooit de zon zal ondergaan. Tussen dagen en nachten, twijfelen mensen, terwijl ze zeker kunnen weten. dat dagen en nachten, onlosmakelijk verbonden zijn. Bij twijfel kunnen mensen kiezen. Gelukkig wil de meerderheid, verbonden blijven…

De steden die de heren beheren, zijn steden die de heren verteren, en de dames die de heren vereren gaan als letters met elkaar verzweren: het krast en het kraakt in ’t vuur der heren. Het heeft hun wereld al verbeurd verklaard: hun tijd zit strop, het is in haar bedaard. Zijn lijf is licht, kent enkel haar gewicht, haar duister is met laaiend…

Het wou haar vatten in een klankgedicht, haar naam vercijferd tot een toverspreuk: ontkenning van gemis en van zijn plicht, bazeltaal met intellectuele jeuk, perverse onderstroom, dat maakt het leuk. Het voelt haar nu, het helse dat ze is: der minne eenvoud heet gewoon LAIS. In het licht laat zij zich nooit bekijken, in het duister waar gevoel…

je ogen zijn zacht en warm als een kolenvuur in rood blauwe gloed na een onverwachte tik verschuift de massa en vonkt er wit en sneller licht waarbij jouw gezicht het zonnetje krijgt waar jij zomers altijd voor zwicht een lieve scene voor de open haard waar zonder woorden zoveel liefde door de schoorsteen gaat pas als behaaglijkheid…

Het is weer donker dus het stoot zich om. Glasbreuk bewijst de naaktheid van voeten. ’t Is weer wakker en het weet niet waarom: wie vindt er nog lering in het moeten? Is ’t niet genoeg? Wie moet er nog boeten? ’t Wordt met wroeging bij de keel gewrongen. In hun dromen is er ingedrongen en eist er liefde op die niemand kent. Angst begreep hen…

Met haar hese stem leest ze voor in de schemer- uren vol liefde.…

Niets zal nooit hun zoenen evenaren, zij hebben dat bereikt waar ruimte tijd en tijd weer ruimte wordt. Hun gebaren in de stilstand stremmen zonder spijt om hun bewegen, vroeger bron van nijd. Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord wordt glas: het ziet wat komt, wat is, en wat er was. Het jaagt zich uit de verzen die het maakt en 't leeft…

Ik luister goed Naar de fluistering Uit de diepte Die helpen mij Richting te geven Op de weg Die ik te gaan heb…

Jou daar te zien bedienen in zwart met strakke haren ik dacht die man lijkt erg op jou Je herkent me niet! zei jij uitdagend Of is uw schoonheid mevrouw, soms te mooi voor mij? Ik was een meisje, maar jij leidde me als een dame gewikkeld in een handdoek uit een duur hotel naar je bed en na afloop dronken we warme chocola Zou het…

Korter kunnen dagen niet worden. Langer kunnen nachten niet zijn. De liefde heeft op ons gewacht. Onze stem wordt nu gehoord. Méér kansen dan vandaag de dag, werden ons eerder nooit geboden. Het coronavirus leert ons kiezen. Volop leeft vandaag de hoop. Het is aardedonker nu. Het is nieuwe maan. Het is nog winter. Het was wonderlijk…

Het legt het eigen rot aan banden, schat de tijd rijp voor schoon schip en spoelt het slijk. Het drukt het mormel van ’t humane plat en legt het aan ’t infuus van haar gelijk: haar gebeuren is doorvoeld, maakt het rijk en laat ervaren al wat verscholen is onder nijdige slijm, onder de ergernis die aan de echte stem geen klank meer laat. ‘Versuiker…

Elk ogenblik in de geschiedenis wordt één met wat het heden overkomt. Zijn woord was voor haar lijf gevangenis. Het schrijft wat het voelt, haar stilte is mond, zijn tong is siddering in haar gekromd. Het heeft de kroon met doornen afgedaan en zwart zijn hoofd bloedt uit in haar bestaan. ’t Malen der motoren heeft het afgezet het zweeft en glijdt…

Liggen in jou laat me liggen in jou in jouw lichaam liggen zo lang we willen, zo lang we dat willen Niet los, niet uit elkaar als ik daaraan denk val ik in mijn eigen armen in stukken, bang halverwege de nacht in bed mijn hand uit te strekken en voor altijd wakker te worden zonder jou, zonder jouw ogen en mond…

Zijn adem wordt haar adem zonder kus. Zijn lichaam wordt haar lichaam bij haar zucht. Het wordt in haar een niets, een lege lus van tijd in tijd en het verschuift in lucht, vermengt de zon met git tot wolkenvlucht: “laat ons in elkaar verweven zweven, laat ons in elkaar elkaar beleven. Jouw adem met mijn adem in een lus, jij zucht, ik word uit…

Als een baken boven zwarte meren staat in zijn oogwenk pal de scheve klok die geen stonde nog de hel wil weren uit de krappe vrede van zijn dichtershok. Die elke schreeuw van pijn verguist tot tok, die maalt met tijd de leugens van zijn vrouw en breekt en braakt en voert zijn eed van trouw. Het bouwt gestaag zijn geile kathedraal, en mengt zijn…

Als een vogel vliegend door de zon een schaduw in een vleugelslag voorbij, zo vluchtig was jouw blik voor mij op die dag toen onze liefde begon. Onze ogen die bij rond zien elkaar vonden die elkaar onbewust even passeerden, toen snel terugkeerden en elkaar fixeerden naar elkaar staarden van waar we stonden. Een bliksemflits die uit het…

De vrede is de vrede die in haar berust, en daar, aan randen van zichzelf zichzelf herkent, ontroering brengt, gebaar is, als van liefde. Zij vormt daarmee gewelf waar ieder schuilen kan, en ook zij zelf. Zij heeft in ons verdriet verdriet vergaard en pijn met pijn als harde steen verzwaard. Het heeft zichzelf in haar bestaan herkend en zijn…

Geen christenhond zal haar nog schamen ooit geen moslimrat haar met schuld belagen want nu verschuift niet meer van toen naar nooit, want het zal met schrijven taal verslagen. Zij zal geen rouw meer hoeven dragen, zij is als git in het, als hel in haar. ‘Zie’, zegt het, ‘hoe sterk ik het verbouw: elk woord van het wordt recht en vast en echt…

Je bent me vertrouwd, ik kan zien hoe jij je voelt – toch weet ik het niet.…

Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad als weerschijn die de ganse nacht optilt, een rode sluier die in ’t wit vergaat Aurora die het wildste hart verstilt. Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt, als licht dat wreed door tijd en ruimte gaat en liefde is nu, ver van ieders haat, hoe zij ontbreken, in en aan elkaar: verzegeld wordt het…

ik heb de bloemen in je voetsporen zien groeien zij markeerden in bloeien het pad van wij nog vaagjes naastgelegen wat wilde vegen verwaaid en ongebaand in een naamloos tegenstreven waren ooit een stel uit chaos en obstakels verbinding was er wel maar nooit iets van een door ons gedragen perspectief wij waren vrij de wereld…

Waarom doe je dat vroeg je terwijl je mijn intimiteit aanschouwelijk maakte. Wat vervolgde was als een scene uit een oude liefdesfilm we bedreven de liefde zonder ons naar de tijd te schikken tijdens de ochtend was er regen en de vraag van jouw hart aan mijn hand.…