Alle inzendingen over overig

Als ik niet meer kan lopen help me als je kan Als ik niet meer zelf kan eten voer mij dan Als ik niet meer kan praten praat dan honderduit tegen mij Als ik in mijzelf gevangen zit maak mij vrolijk en vrij Als ik niet meer wil laat mij niet verloren staan Als ik dodelijk vermoeid stilval laat mij dan maar gaan.…

In de lege stad ben ik een levend standbeeld – ik voel me half dood.…

‘Voor wie graaf jij een kuil?’ ‘Voor een ander.’ ‘Pas op hè, dat je er zelf niet in valt.’ De grafdelver grinnikt: ‘Je gelooft het niet maar het is me inderdaad bijna een keer gebeurd, ik graaf altijd voor een ander maar niet getreurd ooit zal een ander er eentje voor mij graven.’…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…

het geluid van iemand die hoog van de toren blaast zal ver dragen maar zij die er vlak bij staan vaak minder raken…

Hebbes, de hond pakt de stok, maar komt niet terug: de eb heeft hem beet.…

hij zet zich op een al te tere tak en voelt dat hij heel diep buigt niet wetend dat hij ondanks zijn zang geen vleugels van een vogel heeft…

Kaarsvissen glimmen in de maan, en in het licht – waarmee ze branden.…

Het is eb, ochtend- mist rondom mijn zintuigen – een cirkel stilte.…

Wakker worden en weer helemaal jezelf zijn – zo nieuw als de dag!…

Gooi een visnet op: de knopen vallen open – als een zwerm spreeuwen.…

Na het springen leer ik tussen tranen en lach met vaste partners de stille passen Soms huil ik om later steeds weer om vroeger en de herhaling ervan alsof het over moet Dansend denk ik ook aan het fijne dat niet mogelijk is en waar ik van verlost ben ofschoon ik het mis wat ik rijm als ik rust – door een oude kier sluipt fantasie…

Ik ben oud, ik maal niet om onsterfelijkheid – ik wil weer jong zijn!…

O God o God dit kan toch niet zoveel ellende wat er in uw naam geschiedde en nog steeds geschiedt de christen hindoe boeddhist of islamiet ze snappen de inhoud van uw boodschap blijkbaar niet kan uw Zoon niet nog eens nederdalen zodat Hij weer wat zonden die nog steeds onder de mensheid leven op z’n schouders kan nemen en ophalen…

ik zie ze vliegen samen vormen ze vrijheid victorie ganzen laten zich horen lijken te lachen kijk ons ze eens samen dragen en ze hoeven niet eens te liegen victorie vrijheid hoog in de lucht wat jullie beneden altijd zullen blijven najagen…

Tussen het tastbare verleden weeg ik af wat ik kan opruimen, weeg ik af wat ik kan Al deze vertrouwde spullen kleinigheden, een grote koffer voor een grote reis, met een kopie van mijn paspoort van toen Voor ik de dozen open, draai ik het opschrift naar me toe Ja, ik weet het nog Het is er nog, stofvrij Keukengerei en serviesgoed…

Dementie: mama bezoeken valt wel eens mee – maar altijd tegen.…

Vader hangt er nog: een mooie jongeman in opzichtige kleren die van zich liet horen op hoge hakken net getrouwd, niet streng de man van plichten die ik heb gekend, in werkkleren bezig met belangrijke zaken toegeeflijk kijkend naar mama die zich tooit in ongemak, 's ochtends op hun koperen bruiloft beiden de wissels voorbij en verder…

Heeft God misschien een vergissing begaan? Kijkt hij die wij beter zouden zijn, mij niet voor niets zo liefdevol aan? Zou ik niet daar en hij hier moeten staan? En net zo vol begrip genegenheid zonder ooit een teken van enig chagrijn tevreden en gelukkig met m’n eigen moeten zijn? Hebben wij niet opgelet misschien iets gemist? Heeft…

Mensen zijn raadsels, zelfs wanneer ze vrienden zijn – is dat niet zeker.…

Een beroep duurt en duurt een leven in wel en wee zo'n 100.000 uren van doen wat mogelijk is alsof het je niet kan schelen dat je wensen onmogelijk zijn zodat je doet wat mogelijk is alsof het allemaal al voorbij is en je geniet van elke toegift afwisselend naar lucht happend in de vloed en droogstaand in de eb temidden van het sissende…

Mijn gaap in de tuin ademt frisse lucht, ik hoest – een vlieg uit mijn mond.…

Met handen en voeten spreken ...met mijn vuisten, met regen, en woedende storm in paswoorden dicht ik wie ik ben ...met armslagen en gestamp, zonder na te denken wie ik ben, wie als jij met mij vecht ...wanneer het stormt in ons bloed en ook jij je dansend vrij huilt ...mijn ziel verbonden met jouw hart de hemel gevonden in elkaars hand…

Soms mis ik mijzelf, zoals ik me heb gekend – zoals ik wil zijn.…

de heksen en spoken vliegen door de donkere lucht ze komen ruzie stoken zijn niet bang van een griezelig gerucht ze schetteren en schreeuwen ook de vleermuizen komen eraan gelijk een bende hongerige spreeuwen zitten ze achter de bezem van de heksen aan de zwarte spinnen in hun spinnenwebben kruipen onrustig en zoeken naar vliegen en insecten…

We varen zomaar te ver en raken verstrikt – in lotusbloemen.…

Mijn oude ogen zien wazig, ze verlossen – me van oordelen!…

Zijn er heiligen? Misschien, ze verbergen zich – zoals de eenhoorns.…

Ik las gedichten totdat het te donker werd – nu voel ik de wind.…

tegenwoordig hoef je alleen maar te te overwegen zijn we voor of tegen schreeuw dat gestoord anoniem maar uit en ga je mening verder bepalen via sociale mediakanalen liefst vloekend tierend en ongezien weet wat in het midden ligt wat niet brullend wordt verspreid dat wat verdwijnt uit het zicht waar het vroeger altijd lag: de waarheid…