Alle inzendingen over spijt

wat had ik graag chansons geschreven over het leed van 't dagelijks leven met het chagrijn van alle dag dat ik eenvoudig overzag kon ik simpel uit de voeten zoals dat in elk chanson zou moeten... wat had ik graag chansons geschreven…

Het hek hangt scheef in de scharnieren struiken steken door het verdorde hout, daar achter staan wat oude populieren nu nog vechtend voor hun lijfsbehoud. Wat dreef mij om te zien wat er nog was van dat kleine paleisje wat eens daar stond, opzij,met prachtige bloemen een terras, werkelijk een dierbaar stukje grond. Waarom moest dit alles…

Indianenjungle met ketchupsaus Zo ziet het er hier van binnen uit Na jouw slachting in mijn vlindertuin. Sinds wanneer ben ik vatbaar Voor een volstrekte vreemde, word ik in slapeloze staat opgeslokt door leemte? Het is alsof ik willoos ben geworden, Kansloos om ooit nog één mens te zijn. Van alles wat ik tot nu toe was, Blijkt dat ik…

Helemaal alleen Waar moet ik heen Ik ben je kwijt En ik verwijt Mijzelf er om Wat was ik super stom Je stond voor me klaar Maar ik wist niet waar Nu is het te laat Je bent nu kwaad Ik ben alleen Niet met jou om me heen Wat was ik dom Ik wil dat jij weer kom!…

Ik kuste de wreef, toen de fijne enkel: haar schoot geurde wild als zo menig uur. Maar zij trok het hemd weer over haar schenkel en keerde zich zwijgende af, naar de muur.…

Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik gooi Woorden Toe en hoe Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik bak Stenen Scherven Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik doe Letters Niet…

slaap maar sust het kind zeeblauwe ogen golven in zilverzachte haren rond haar gezicht sterrenstralen kussen mijn ogen dicht in toverlicht slaap ik veilig in haar armen en droom alles licht…

Ik keek stiekem door het sleutelgat zag een volslagen vreemdeling daar waar ik had moeten staan ik ben maar weggegaan had ik dat maar nooit gedaan.…

Hij bekijkt de foto met het luie timmermansoog. Zijn lichaam werpt een lange schaduw over het portret. Met de handen betast hij het landschap van haar gelaat. Ik weet niet wie ze is toch ken ik haar van een leven dat ik niet leefde. Ik verpakte het in schuurpapier. De diepte van de stille nacht knaagt aan mijn onvoltooide leven.…

spijt beweegt en verplaatst zich niet spijt laat zich beter omschrijven als vastgezet verdriet…

Voor ik Frans sprak zag ik heel ver hier vandaan op een tegel in het raam een tekst onbegrijpelijk wel krachtig “”””””””””””””””” Soches En Savons Sachies Belle Se Nu Pas Jent “”””””””””””””””” maar nu zo vele jaren later nog steeds niet echt het Frans machtig gaat de schel en versta ik de tekst wel…

‘Gevloden zijn de dromen eens bemind, Verdord de wondre bloemen der gedachten, De lach der dagen en de lust der nachten Zij zijn verwaaid als klanken op de wind. Ik vraag niet meer, mij kan geen vreugd meer wachten Mijn lijf is wond, mijn ogen zijn verblind, - Ik dwaal nu tot mijn leed de vrede vindt Wiens teêre streling alles zal verzachten…

Te impulsief handelen is zelden goed Brengt chaos in menig gemoed. Wonden kwellen me dag en nacht 'k Veracht mijn handelingen zo ondoordacht. Ach, ik mag er wel uit leren Met gevoelens mag je niet spelen. Woorden en daden wikken en wegen Constant wil ik dat overwegen. Een gemeend sorry om wat mis liep Alles anders, dat verlang ik intens…

(Spijt?) Als sneeuw voor altijd die zon verliest soms ook mijn hart Natuurlijk niet van alle elementen Slechts van de medemens die kracht denkt te kunnen elimineren tot en met de allerlaatste vezel in onvolbrachte missie…

al bij het penetreren was niet te miskennen sprake van verzet waar anders kon gegleden stond ik nu voor de opdracht hem echt naar binnen te moeten duwen waardoor onmiskenbaar onmiddellijk aliënatie optrad want onwelkom in zulke private zone gaat niet in je kouwe kleren zitten toen ze de code evenwel pikte ontspande mijn lijf…

Voor excuses is het nooit te laat, voor sorry zeggen eveneens, toch is de mens niet in staat gebleken, op de knieën te gaan om gewoon te zeggen, “het spijt me” wat je is aangedaan, nee, daar moeten eerst jaren overheen gaan, vooraleer men zeggen kan, ik zat wel zo vreselijk fout, niet dan? Maar voor excuses is blijkbaar een stadium…

Er kwam een kaart. Er kwam een heel verhaal. Het heette brokken maken, maar eeuwig vrienden was ook mooi geweest. Ik schreef terug Nooit eerder met zo weinig woorden, om niet te zeggen geen. Ik schreef een o. Een bel van zeep. Het cijfer niets. Dat was niet lief, maar wel een schone titel voor een brief. --------------------------…

Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen... Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen. O…

'k Voel wat ik voel voor de val zich inzet 'k Liep de tegels d' een na de ander Mij vleiend op het gras onder de druiven Verloor mijn gedicht geleidelijk glans Hoe effectief toch is ware genegenheid Als liefde plotseling uit de lucht komt vallen? Met gesloten ogen slingert het gewelf met enorme lichtflits een lichtstraal naar beneden…

zij was zijn hele lieve pop haar pop nog in haar hand hij had zijn drive speelgoedauto´s, nu gesloopt total loss door contact met een kindervriend hij kon het leven niet meer aan nooit meer rust, angst en spijt in hoofd en geest gekozen dood, nu voor altijd, hij is een kindervriend geweest…

Het spijt me, ik kan alleen met hart en ziel leven... het spijt me, als ik teveel geef wat jij niet hetzelfde beleeft... het spijt me, voor mijn diepe liefde en verdriet, het is Alles, wat ik zien liet; het is mijn liefde.…

Achteraf kreeg ik toch nog spijt Voor het verlenen van respijt. Door het uitstel te schorsen Hoefde ik geen tijd te vermorsen Het was einde bedenktijd. Geef verantwoord respijt Anders ben je straks alles kwijt.…

Vergeven is ook energie weggeven, die je angstvallig, zelfs gewoontegetrouw als vanzelfsprekend, bijna, maar vooral boosaardig vasthield, tot een breekpunt van inzicht en mededogen; zie je, dat je jezelf bijna al die tijd, had voorgelogen.…

Haar hoofd woog aan mijn borst, het haar viel al bezijden, Een glimlach was haar mond, die schromend bleef en teer... Wee mij! toen zonk dit beeld; de dageraad was véér, Die 'k had nabij gedroomd sliep vèr van mij gescheiden. 't Hart zei: ‘verbórgen brood geurt zoeter en mondt méér.’ Ik rees van 't slaaploos bed, de liefde zou mij leiden.…

Het veld was modder. Ik meed de wegen. Regen waste het avondlicht schoon. Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog om de verte tegen te spreken. Ik had zoveel jeugd bij te benen, angst stuwde op in mijn bloed, kreeg snelheid, werd overmoed. De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van…

Hoe zult gij hier kunnen rusten? Al de onnut gespaarde lusten Stromen nog met zacht geruis Door uw ongerepte leden, Die nu met hun heerlijkheden Zijn besloten in dees kluis. Altijd hebt gij u onthouden Aan onmachtigen; ach, de oude Koning, die gij bijstand bood, Had geen kracht meer in zijn lenden Om op jeugds reeds lang ontwende Wijs…

Ik weet dat een kans vaak het leven van een eendagsvlieg leeft en uit de eeuwigheid niet meer terug te halen is als de duisternis van de dag je gegroet heeft. Op mijn kalende hoofd zie ik de spijt dat ik voorbij heb laten gaan die ene gelegenheid om je te laten verstaan wat bij mij na al die tijd als een dans van vuurvliegjes boven een stille…

Je mag het weten Ik ben je niet vergeten Ik heb je laten gaan Maar ik kan niet stil blijven staan De wereld is als een lopende band Je kan niet stoppen Je moet verder gaan Je kan niet blijven waar je bent Kon ik maar terug in de tijd Dan was alles anders Dan was ik blijven staan Samen met jou…

Mijn vroegere hoofd. Ik was zondig. En vroeger had ik nog een hoofd. Nu glijden mijn vingers de laatste jaren over iets anders op mijn hals. Ik heb geen gedachten meer in mijn hoofd. Dat is een verschrikkelijke straf. Hoewel ik iedereen weer liefheb. Een bed is door de voorzienigheid aan mij geschonken. Omdat mijn hoofd er niet meer is maar…

Geen vergeving kon hij vinden voor hem zelf. Zij was buiten de drang en de dwang en niet achter de stang. Niet achter zijn stangen. Hij zocht haar maar kon haar niet meer vinden. Achter stang in de vergetelheid. Zonder gezicht en zonder naam meer in de wereld. Alleen voelde hij zich beklemd achter stangen. Hij kwam niet meer achter stang…