Alle inzendingen over emoties

Geluk is als een tere bloem Met kleur-en-pracht en bij-gezoem Die dagenlang bekoring brengt Maar dan opeens, alsof verzengd Dof, droog en slap gebogen staat Haar blaadjes eenzaam vallen laat Om snel tot humus te vergaan Te wachten op een nieuwe maan Te wachten op een nieuw seizoen En alles dan weer overdoen Eerst maar die winter…

stilte daar waar het ooit begon afgebakend door natuurgeluiden daar waar je als ongeboren vrucht ooit zwom doorbroken door je eerste geboortekreet te uiten stilte het is voorgoed passé want elk mens weet dat het zo zal zijn die oerstilte maak je nooit weer mee ze zal ons nooit weer als toen behagen en heel diep in onze ziel doet…

zij scherpte haar woorden met opgekropte emoties bijtend veegde ze de vloer met hun argumenten aan zij konden haar verbale uitbarsting niet goed verdragen weg was het overleg dat nog redelijkheden droeg maar hier ging in korte spanne tijds het hek van de dam zij draaiden zich om vluchtten uit wolken pure agressie liepen…

ik hoop een manier te vinden als ik groter en sterker word om te zeggen wat ik denk en denken kan wat ik voel ik kan het beter doen als jij denkt dat ik het kan maar vergeet niet het mij weer te laten zien ik doe mijn best hoef niet gerepareerd help me en leer me accepteer me en koester mij…

Er komt een man met een kind langs voor thee, een praatje, hoe gaat het met jullie , gaat het beter. Dagen, ze kennen soms nog een botte behandeling spinazie eten we al , kennen de ovenschotel met ei en ook de voorzichtigheid 't examen van de intentie. Kijk , in de richting van de hoofden van de anti-zee voel je de impact ervan, de wereldwijde…

Geschreven op het ritme van de muziek, en geïnspireerd door de tekst, van 'Waves', gezongen door Mr Probz, zie link. Mijn hoofd gaat kopje onder Ik zoek maar voel geen grond, Voel geen grond, en ik zink diep ‘k zie de lichten vlak boven het water Maar jij bent -- verder weg dan ooit Ik zink steeds dieper, steeds dieper weg Traan volgt…

Daar lig ik verslagen door woorden, zinnen in lengte van uren, dagen ik zou ze toch beminnen elk woord nee elke letter toch lig ik hier met de pen ter hand jouw afdruk nog in mijn hart ideaal was het allemaal tot ik struikelde over de laatste lettergreep het blijkt dat ik er uiteindelijk niets van begreep.…

zoveel kiezen moeten het maakt mij boos zoals het mij aanraken mij ook vreselijk kan zijn zeg dus wat u zegt eenvoudig en duidelijk ik begrijp alleen precies wat ik hoor als ik de juiste woorden niet vinden kan om jou te antwoorden kijk dan wat ik doe al die woorden staan mij in de weg ik leer het beste door steeds weer…

ik neem waar en ook niet zover van mijn eigen ziel het weinig scheppende gebaar van de natuur bij de achilleshiel kleuren zouden moeten fonkelen, de lucht kan ruiken naar ontluiken en lammetjes stelen toch genoegen? doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver…

ik wil de zee weer voelen het zand aanraken zeven met mijn handen ik wil met de meeuwen in een duinpan of in het helmgras landen ik wil luisteren naar de stem het praten van de wind ik wil weten waar ik de nooit gevonden schelpen vind - ik wil het ongewis van toen ik wist niet wat me nog te wachten stond ik wil een inhaalslag…

tranen liepen langs de ramen naar benee en ik dacht waar zitten ze daarboven nu toch zo mee en later toen mijn ogen waren gevuld met tranen van verdriet scheen de zon door m’n ramen en begreep mij niet…

Het knoestig gerucht van takken binnen de hoge spiegel, in de korte zon de schaarse, grintloze stappen de parketvloer het kille stof het potlood de dag die hij vol potloodstrepen trekt ---------------------- uit: 'Uithoek', 1991.…

Dit is mijn onrust en dit van mijn dagen de foltering en het invretend zuur; dit is de harde kwaal die op de duur mij sloopt omdat het hart 't niet kan verdragen. Dit van mijn moed het hopeloos versagen - dwars op mijn smalle weg de blinde muur - dit van mijn nachten kwellend uur op uur, waarin ik om harts zekerheid blijf vragen. Als straks…

De storm in mijn hoofd slaat gaten in mijn dag. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik eerlijk ben als ik lach.…

ik zie de dingen niet hetzelfde als jij wat ik een bos zie zie jij een boom als ik de wind hoor lucht krachtig waaiend hoor jij een briesje dat zacht voorbij trekt anders dan de jouwe is mijn geur en smaak zoals ook het licht mij donker kan zijn…

het is moeilijk ja als ik wil spelen om stil te zitten zonder te bewegen als ik opgewonden raak houd ik mijzelf bezig met springen en draaien ook al word ik duizelig overal spelen zij mijn handen en vingers het is wat ik nodig heb om schuil te vinden aan het einde van de dag als ik moe ben zal ik net als jij gewoon de ogen sluiten…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

alles altijd hetzelfde mijn eten en speelgoed is voor mij niet saai ik vind het leuk zoals op tenen draaiend steeds het ritme ook rond en rondgaand mij tot kalmte brengt luister ik geluiden die ik niet horen wil dan met beide handen bedek ik mijn oren als wij praten moeten wees dan niet verrast als ik jou niet kijk zoals jij…

nee ik heb geen steen in een rivier verlegd op aarde en ik ga dat ook niet doen want wat is daarvan nou de waarde goed hij stroomt dan wel iets anders dan voorheen en dat slechts door het simpel verleggen van die ene steen het blijft een prachtige gedachte die ik altijd zal blijven achten maar ik besef al denkend terstond dat die rivier…

knusjes keuvelen aan een houten tafel over je passages op een ordinaire dag je woorden vlot en met een glimlach een sterke koffie met een warme wafel spiegels reflecteren in de zon je zonnebril met lichtbruin vensterglas belichten fel mijn verbaasde grimas op een terrasje waar het ooit allemaal begon ik zag je mond zo elegant bewegen je…

Spreken we te weinig of op een ongewone manier over alle soorten bomen in het regenwoud of alhier, zeg gerust over alle bossen als een soort kathedraal unieke groene huizen toegankelijk voor ons allemaal. Hoe gedragen we ons tussen de bomen en banken hebben we allemaal dat ene gevoel van thuiskomen. Voelen we vredigheid, het wortelen, de seizoenen…

Het geluk is als een slang: maar al te vlug en o zo klein, verborgen in het hoge gras. Het geluk is als een slang: arglistig ontglippend, bijtend wanneer men er te hevig naar verlangt. Verraderlijk, sissend, soms met een muil, druipend van ander bloed. Het geluk is als een slang, glad van tranen lang en met gespleten tong.…

ze schonk me haar vertrouwen ik wist niet dat het breekbaar was ik ongelikte beer pakte het aan met mijn onbeholpen klauwen besefte niet hoe teer ik was gretig te enthousiast wat me zou berouwen toen het plotsklaps brak wat ik niet had verwacht en ik begreep hoe licht het mij geschonken vertrouwen kon worden tot een onbedoelde last…

Een heel erg klein mannetje uit Gent Had het vaak moeilijk met zijn temperament Van praten naar schreeuwen Van schapen naar leeuwen Zijn vrouwtje thuis wordt zeker niet verwend.…

meestal dan toch ben ik gelukkig lach ik naar iedereen die ik vinden kan als ik pijn heb of verdrietig soms ben zal jij het misschien gewoon niet horen als ik niet begrijp huil ik gemakkelijk al kan ik niet vertellen dat ik weet waarom als jij spreekt niet zeker weet ook wat je zeggen wil dan lijk ik doof…

ik hou mezelf stil als een muis rust doet mij goed in het grote huis dat toch de wereld voor mij steeds is mij hindert het leven in een grote menigte bij het winkelen ook als het geluid daarvan als nooit stoppend altijd overal stormt al zou ik het willen ik weet gewoon niet hoe haar te stoppen ook begrijp ik niet waar wat mij verschrikt…

rijk aan gedrevenheid is de smetteloze wiens jacht op vunzigheid vereeuwigd in al zijn zonden hij dient in den nevel van de nachtelijke aard van beslommeringen zich enkel te bekommeren om de stille gang door de spelonken waar vrees en duivel heersen hij kent geen deemoed in de herkenning waar speer en drietand zich spijbelend hebben…

(voor Raúl Rivero) In de stinkende sigarenrook van Castro's dolende geest groeien sappige sinaasappelen met mondkapjes. De bruine trilborsten van Cubaanse schoonheden vormen geen enkele troost voor de harde koppen van een militair schrikbewind talentvol ontmaskerd door de gevangen dichter. Let op, mijn kameraad, want de felle zon beschijnt…

ik staar en zie het licht zo mooi bewegen naast de schaduw echte weelde naast de schijn letterlijk het leven één vogel één lied wordt me gegeven kostbaar in een boom het voelt, het lijkt opeens een droom...…

De kamer krioelt van herinneringen ooit was er hier een druk verkeer van op en af, van heen en weer en telkenmale boven alles uit jouw stem die zelfs fluisterend hoorbaar was een mooier geluid heeft er nooit geklonken nu heerst er een luide stilte tussen ons beiden in alles is van jou.…