Alle inzendingen over overlijden

Een ieder beseft in zijn leven hoe ras heen gaat zijn leven, dat eenmaal hij niet meer zal zijn. - Maar wanneer? Voor een ieder is de dood weer altijd een toch zo groot, ja, zelfs onoverwinnelijk mysterie. Zovelen zien het als alles afgedaan, diepe slaap. Weg alles! Hoopvoller mensen verwachten te vinden weldra achter de poort, immer…

Waarom ging je heen, want ik ben zo alleen, Maar ik lach en ik dans en ik spring. Niets aan mij te zien. Vrolijk opgewekt en niemand die iets merkt aan mij, Maar toch schuilt er iets in mij Dat mijn papa niet meer bij mij kan zijn. Het brandt, het vreet van binnen. Niemand die iets merkt, geen mens die het…

Warme trieste tranen, verlaten vele ogen Belang in jou is groot, vooral in jouw vermogen. Bedankt hoor lieve opa, 't was leuk dat je er was. Maar door jouw snelle einde, begint ons leven pas. Vrede in de hemel waar je naar toe zal gaan. Kijk maar naar beneden en zie wat is ontstaan. Die natte trieste ogen, werden snel weer droog, bij het tellen…

Vanwaar hij was gekomen weet ik tot op vandaag niet Ik zag enkel tranen stromen tranen, die hij biggelen liet Tranen boven zijn bierglas die hij uit eenzaamheid liet Zijn stem met versleten bas was gedrenkt in ’t verdriet Ruwe huid en kalende kop toonden het rauwe bestaan Handen als een kolenschop wreven timide door ’t traan Vanwaar…

Nooit meer die lach Nooit meer je humor Nooit meer die groente van jouw tuin Nooit meer spontaan een bos bloemen Nooit meer je gezelligheid Nooit meer het gemak van jouw hulp Nooit meer genieten van jouw kookkunst Nooit meer jou voorbij zien fietsen Nooit meer dat vertrouwde Nooit meer die onvoorwaardelijke liefde Maar wel voor altijd blijf…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar…

Hij is gegaan, uit vaste vorm verdampt. Zo als de regen op het land wordt ook hij op de lange duur een deel van het geheel, een deel van de natuur. Hij is het gras,de bomen in de wind, de bloemen,die je 't mooiste vindt, de vogels in de lucht en hun gezang, de wolken en het water, zonsondergang. En hij is ook de tranen op je wang,…

Grijs bleef altijd maar grijs tot de trein daar eindelijk was toen streepte grijs zwart Hij kwam, zag maar kreeg een valse start Geen mens die hem kon helpen.…

Jij hebt de snaar geraakt die mij deed ontwaken de eerste tonen die ik hoorde zacht van binnenuit nu is het stil jij bent gegaan net zoals je kwam een toon een echo nog zacht voelbaar hij is stil ...de dood.…

Het kerkje heft zijn toren In 't nevelig verschiet En uit den hagedoren Trilt zacht een vogellied. Er bloeit op veld en wegen Geen enkel bloempje meer; De zwarte najaarsregen Sloeg 't laatste knopje neêr. Een grijsaard gaat al hijgend, Met wankelenden voet Het smalle pad bestijgend, Het kerkje tegemoet. De blaadren vallen neder,…

zo mooi heb ik je nooit eerder gezien vreemd -jouw onbuigzame lijnen- een glimlach of verbeeld ik mij dat maar je handen bidden niet zij houden elkaar…

Reeds met ’t eindpunt in zicht ging jij ‘t laatste pad betreden Je verlangde naar rust wellicht in de eeuwigheid na het heden Met de laatste adem om je lip sloeg jij de laatste kadeweg in In de verte naderde al ’t schip; langer wachten, had geen zin Met al de rust in je lieve hart bezag jij mij een laatste maal Op je uiterlijk niets…

Ze ligt daar zo stil In een gekoelde kamer ritselt het vouwen van gekreukte lakens Een laatste blik wordt geworpen op de tijd die voort kruipt in een sfeer van breekbaarheid Voor anderen, onbekende gezichten sieren de ruimte om haar heen Fossiele gestalten die als verlate herinneringen voorbij schuifelen geven pas voor even Ze…

De tijd van komen is gegaan en de tijd van gaan, is niet meer!…

Adieu mijn kleine drinkebroer; vaarwel mijn grote vriend. Dit afscheid valt mij zwaar, jij hebt dit niet verdient. De mens gaf niets om jou, geen moer. Je praatjes en je lach, die ik zo van je mag; ik blijf er van verstoken. Maar er werd zo mooi gesproken. Ach, als jij jou vrienden nu eens zag. Je stoel, je glas; ’t blijft onberoerd zo…

het laaiende vuur gevoed door jouw verlies is zelfs niet meer te doven met al onze tranen…

op het kerkhof snoei ik rozen en ik schrik: de directeur graatmager in zijn nette pak tikt mij op de rug en zegt: jij komt er wel op de motormaaier kort ik lentegras en bij het cederpark neem ik een teug whisky uit de halve hells angels fles daarna op naar het kinderenveld ze passen onder halve steentjes één voor één zeg ik ze zacht gedag…

De dood, dat is, niet meer de zon zien, is Niet meer de sterren zien, aan hoge nachten, De dood, dat is het niet meer mogen wachten, De ochtendschemering, de duisternis. De dood, dat is, het niet meer mogen zijn, De dood, dat is, het niet meer mogen denken, De dood, dat is, niet meer bewust U schenken Weg, te worden tot een ander zijn. De…

Een leven lang lief en leed altijd was je er voor ons Een thuis een vriend een pa een voorbeeld voor ons allen Ma nog ondersteunend ook als zij het niet meer weet Het lijkt nog gisteren dat je naar de camping reed Alles nu toch plotseling voorbij na ma ook jij ons toch ook ontvallen Zonder pa en ma voel me geen kind meer ineens ben ik…

De tranen biggelen vanuit mijn ogen en stromen langzaam over mijn gezicht. Ze blijven gaan en komen vormen een gedicht over je leven : anders, alleen , zuiver. Heel stil word ik na zo'n bericht…

In gedachten. Een vlaag, Een herinnering Dwarrelend Af en toe strijkt ze neer Door de tijd verzacht. Maar vergeten nooit meer....…

Altijd komt hij, totaal onverwachts nooit ben je voorbereid op hem, ‘k wou dat het anders was, altijd komt ie ongelegen, wil je zeggen wat altijd werd verzwegen, nooit meer zeggen, ik hou van jou, nooit meer mopperen, op van die kleine dingen. Altijd komt ie onverwacht, behalve op afspraak, omdat je verwacht, teveel pijn te lijden…

God vergeef mij alle zonden, bad hij op het laatste moment net alsof hij wist, ik denk niet dat ik er straks nog ben. Vergeef me mijn jaloezie, vergeef me mijn ongeduld, vergeef me dat ik geen mensen aan mijn sponde duld. Vergeef me maar ontvang me met open armen en vergeef me da’ k vraag of U mijn geliefden zult verwarmen…

Lieve Henk, Elke dag toonde je liefde en zorgzaamheid saamhorigheid, genegenheid de andere 23 uur vocht je in jezelf de strijd met die tegenstrijdigheid In een inktzwart beleven stond jouw leven aan de binnenkant van je ziel beschreven in jezelf geleden in jezelf voor ons gestreden voor ons te vroeg uit het leven gegleden…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

Kraaien bij het ochtendgloren ‘t laat mij, mij eenzaam voelen Tranen lieten vele diepe sporen die mij nog altijd overspoelen Tranen al bij de morgenstond om die gegaan is, te betreuren Haar lichaam zakte in de grond onder bloemen die teer geuren Stilte beheerste de nieuwe dag ’t hanenkraaien klonk zo schril De dag die zij niet beleven…

Zelfs de stilte is nu breekbaar terwijl elke ademhaling de lucht snijdt. Je hartslag klopt nog in de ruimte met tussenpauzes van net niet opgeven. Wat bindt je nog in dit leven dat je krampachtig vasthoudt? Ik voel jouw vingers die niet meer bewegen en jouw huid voelt klammig koud. Hoe cynisch is dit wachten, wachten op jouw heengaan.…

Heel zacht streel ik jouw zilverwitte haren die een paar maanden geleden nog zo vol grijs waren. Jouw ogen zijn stil gesloten en jouw mond ligt tandloos open. Traag gaat jouw ademhaling soms reutelend op en neer en prevel je onverstaanbare woorden misschien dat je ons toch nog hoorde. Ik fluister in je oor hoeveel ik van je houd en…

Haar hemd bestond uit zacht satijn als ‘t lichtblauwe van een lentelucht Om haar zweefde het requiemrefrein en erdoor soms een wanhoop zucht Haar gelaat bestond uit dodenbleek gelijk het winters witte sneeuwtapijt Niemand had behoefte aan een preek aan ‘t einde van haar zwaarste strijd Haar haar bestond uit zacht schoon als van de prachtigste…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als jij was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…