Alle inzendingen over eenzaamheid

Doolde jarenlang Over dorre wegen Verkoolde gronden Verschroeide aarde Met de drang Naar een zegen Die boeide Warmte baarde Zonder te verzengen Die groeide Als goede wijn Zonder die met water Aan te hoeven lengen Les mijn dorst Druk me aan je borst Deze tocht Door de woestijn Met te weinig vocht Deed pijn Ben mijn oase Der dwaze…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

slakken plakken rustig slijmend tegen het raam 'k sta gapend te kijken 't mag geen naam…

verschenen dook de maan hoewel geen wolken de lijsterbes onaangeroerd boog takken strak geen levend wezen dat de stilte brak geen leger hart dan dat die nacht was zij de wolf…

de geur van vers gemaaid gras verbloemd het dorre leven in dit hof, dat nimmer groen was zoek ik huisje nummer zeven een bord geeft wat weg is aan Lindeplein slechts een gegeven ik zie geen linde staan maar wel huisje nummer zeven daar versteend meneer van Lem hij was wat achter gebleven de gemeente metselde hem in huisje nummer zeven…

De vlucht in een droom Stroomstoot van fantasie Waardoor alles wat mogelijk lijkt Onmogelijk blijkt Door de gemene chemie Van ratio en vermeende realiteit Doodgeboren Verandert ‘n droom In desillusie Door de lepe fusie Van misverstand, Met benepen besef Dat het zo wel zal horen Dat de vlucht in een droom Zonder afwerpen van schroom…

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens…

Ik wou dat ik bijzonder was Waarvan iedereen zegt ja zij! De rijen dik voor de deur staan Met mensen die gaven om mij Ik wilde dat ik kon steunen Alle mensen waarvan ik houd Ze kan laten lachen, kan luisteren Iemand die je zo vertrouwt Iemand die slimme dingen zegt De juiste snaar kan raken Mensen echt kan helpen Die mensen gelukkig kan…

Hoor mensen praten en lachen in mijn kamer Zie mensen praten en lachen vanaf mijn bank Mensen, mensen zin in een hapje en drankje uit de keuken Hoor mensen praten en lachen Zie mensen praten en lachen mensen, mensen Ik kijk en ik lach mee Eén glaasje, één handje voor de TV…

zelf ben ik niet helemaal zuiver op de graat drink te veel ik ben niet eerlijk en laat vrienden in de steek ik zwijg en laat mijn moeder alleen zelf laat ik verstek ik vloek en met een grote bek laat ik mijn liefste achter in tranen om te vrijen met een vreemdeling zelf ben ik eenzaam in mijn bestaan vol schaduwen op het behang zelf…

een maand lang zonder in huis wordt dat genieten of mis ik het genot van genoten…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

ballon en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

niet de afwezigheid maakt nog de leegte maar 't delen van herinneringen dat zo wreed ontbreekt niets liever was het mij dan dat je mij bevestigt simpel met woorden merken laat dat jij ook van mij hield…

Donkere wolken drijven woedend boven grauwe grijze daken, er dondert af en toe een zware hagelbui naar beneden op de vrijwel verlaten straat dan plots weer een schimp zon een schitterend afwisselend beeld van wijsheid ligt op straat tussen sjokkende mensen op weg, maar altijd te laat, zorgen stapelen zich onder nieuwe reuze wolken waar…

Wat een stilte om me heen weer een dag helemaal alleen, er komt niets uit mijn handen, loop in gedachten over witte stranden, de wind lekker door mijn haren, kijken naar de boten die varen, dromen over wat ik eigenlijk nog wil en zet verder alles even stil, er zijn wel eens van die dagen dat je zit met zoveel vragen, vrienden die je even niet…

Hoor je de stilte van een hart wat niet meer leeft bereken jij de afstand van jou naar mij naar de dood leg mijn verdriet maar naast jouw adem ik ga wel met de wind verdwijn zo in het niets hoor jouw stem uit diepe ziel geboren.…

De grijze dame die hij bezocht was in haar eenzaamheid verleerd om een gesprek te voeren. Omdat zij zwijgen bleef wist hij ten diepste niet meer wat hij aan moest roeren. Ten einde raad zong hij voor haar een tikkeltje verlegen de oude psalm: “Waar liefde woont gebiedt de Heer Zijn zegen….” Ontroerd zag hij haar lippen meebewegen…

Scherpe stokken En een mes in de la; Wapens tegen mezelf. Gevangen in een kerker. Een kerker met een put. Ogen dicht. Donnie op de wip Alsof hij in Belfast is. Het is de verbeelding maar. Ja rozen hebben doorns. Dat is geen nieuwigheid. Toch heb ik ze tot bloedens toe gestreeld. Het geluid van een rivier nabij. Een andere maan lacht…

Je hoort de eenzaamheid ook in zijn breekbare stem na een zonovergoten dag van moeizaan eenzaam zwerven terug in zijn keuken met het open raam warmt hij de soep op en belt met zijn geliefde die overzee zwemt in een rood badpak achtervolgt door haaien hij vraagt haar naar haar liefde maar zij antwoordt niet zij blijft liever…

Liefdevolle gekleurde woorden Troostend warm voor hen die luisteren Verdwaalden, zij werden nimmer ontvangen Hebben nooit de pijn verzacht met fluisteren Grauwe regen smoort het gefluister Van een misplaatst bezorgd boeket…

net buiten het gezichtsveld van de vrije geest wacht de goegemeente die langs de achterdeur binnen sijpelt maatstaven zeden gewoonten verstevigd door de ketting van het goed fatsoen zoiets doet men niet op straffe van moord op het karakter…

Ik zweefde door mijn eigen wereld: de schaduw van een levende, die niets om zich heen opmerkte, als een onzichtbaar kleed voorgoed verborgen. De toekomst was weggelopen uit mijn dromen; fragmenten, zo kaal en eentonig als de stem van de winter. Iemand liep weg: de vervulling van een droom, ongemerkt opgenomen; zijn afwezigheid schuldig…

en dan, het is zo geschreven omsluiten wolken de zon, plengt de hemel bittere tranen, huilt de wind door kieren en gaten al dat er is gebleven, glimmend beregend, de stad en haar straten…

ik kijk om me heen ik luister naar het gefluister ik hoor stemmen om me heen dan is het weer even stil en ik, ik ben weer alleen. ik denk aan de stemmen die ik hoorde strek mijn handen uit zodat iets misschien mij pakken zou. ik kijk om me heen maar zie nog steeds helemaal niets en dan ben ik weer eens alleen...…

peilloos kijk ik over de rand van deze wereld de slagschaduw is enorm, platweg gezegd hang ik nutteloos in 't zwerk en is iedereen naar de maan…

De dag eindigt en het is de kilte van de de avond die binnen sluipt en de angst voor de lange stilte van de nacht,die je dan bekruipt. Als je even met iemand zou kunnen praten misschien werd je dan gerust gesteld, je zou de zo'n nacht dan ook niet haten en door de slaap al zijn geveld, dan ontwaken met het ochtend gloren uit de de schaduw…

Gebroken, door problemen meegesleurd, Geëindigd in een donker gat. Verwaarloosd, door verlangens achtervolgd, Maar nooit echt iets gevoeld. Geraakt, door woorden een ander geworden, Maar nooit mezelf geweest.…

Soms woon ik nergens en hoor plots heel zacht een vogel fluiten. De rozen staan alweer in bloei, hoe klein ook nog en teer de tinten. De zonnebloemen spreken van vertrouwen dat geel groeit en dagelijks de zon verbleken doet. Ik groet de nieuwe morgen en je stille lach omdat alweer een dag ik nergens woon en toch echt thuis ben.…

Over een maan, die goudgeel scheen zich wellustig spiegelde in de nacht een email naar zichzelf schreef vanwege het zich verbonden voelen met een oneindig heelal een antwoord bedacht op een bericht, dat zou komen…