Alle inzendingen over eenzaamheid

in de linkerhand een kabaske op zijn hoofd een klakske een versleten blauwe broek daaronder kapotte sandalen gaat hij in trage stap in de winkel op de hoek wekelijkse proviand halen bruin brood voor alledag een grote doos hagelslag diepvries visstickjes een pak van zes bierblikjes chocomelk in literfles ook een stuk of zes drie zou…

Ik was alleen, Nog steeds zo alleen Wanneer ben ik eens niet alleen De stilte valt Als een muis in huis Zo stil dat het is, Maar plots voel ik het, De aanwezigheid van iets Mijn gedachten gaan er heen Dan zie ik iemand Ik mag haar En zij mag mij We worden verliefd En ik voel me niet alleen De stilte in huis Die is verdwenen…

Hard maar honingzoet en toch nog wijs als oude man die zich net weet te bewegen met een stok. Een lange stok met zilveren knop, die glimt in de zon. Een reflectie of spiegelbeeld van vrouwen die verdwenen. Een echo van het tikken van de stok. Het tikken van een klok. De tijd vloog, maar is altijd gebleven. Zo ook het leven. Tot…

Het was weer zo’n avond waarop eenzaamheid zo bedreigend was de televisie niets te bieden had elk boek al uit gelezen leek de telefoon bleef doodstil het huis benauwend een dik uur later stapte ze een bruin café binnen het was er gezellig druk een geroezemoes van stemmen ze vond een plek aan een tafel vlak bij de bar bestelde een wijntje…

De wereld om haar heen vervaagd in een mist die haar innerlijk verbleekt Zij denkt slechts alleen nog in raadselen Al haar woorden vervagen als zij spreekt Steeds herhalen zich de beelden in haar hoofd uit een tijd dat zij midden in de wereld stond De liefde en passie liet zij samensmelten als vuur en haar vrouwzijn tot diep in haar ziel verstond…

stilletjes waren de tranen over wangen van oorlogskinderen die de toekomst niet zeker waren en vroegen om een hand. bruine ogen staarden naar de maan biddend naar de enige die naar ze luistert misschien- de donkere huid is grijs van het wachten op wat hoop van betere harten- ze halen kracht uit wat zand en de zee die altijd blijft golven…

Eenzaam is de oude man – eens had hij de vrouwtjes lief – denkend aan vroeger tijden en aan hen met wie hij vrijde Nog voelt hij voor de meisjes al zien ze hem niet staan In zijn lijf voelt hij zich twintig maar vanbuiten is hij honderd Voor ’t slapen pakt hij de foto van zijn allerliefste ooit en legt haar op zijn borst om haar virtueel…

Flinterdun als gesponnen zijde Trillend in een huiverige wind Begeleiden verwarrende gedachten Waar ik geen antwoord op vind Verdwaasd dwaal ik steeds verder Verdwaald in droog grillig labyrint Zoek ik terug in het kort verleden Tastend in eindeloos karig heden Dan hoor ik haar, flinterdun…

als ik je kwijt ben zal ik je missen en overal zoeken tot ik je vind maar waar moet ik zoeken als jij me niet mist ben ik je kwijt…

ik bloei even op als de schemering valt de dag is dan bestreden en draag mijn handen mee naar de nacht moe van slechts één etmaal verleden het vlakke ontwaakt als allengs licht zich verspreidt minuten schrapen zich dan bij elkaar, leven betast het gevoel pas in de avond besta ik weer; kortstondig van duur dat is wat…

Hij sliep in zijn zwarte kooi, waarvan de toppen, gouden bollen om te strelen, niet te breken en in zijn trillende hand tussen de wijs- en middelvinger de pen, waarmee hij zijn natte haren kamde, alvorens het licht te doven. Hij zocht voorbij het venster van zijn kamer naar een droom waar de pijn was opgebrand. Dat donker, iedere nacht opnieuw…

Doolde jarenlang Over dorre wegen Verkoolde gronden Verschroeide aarde Met de drang Naar een zegen Die boeide Warmte baarde Zonder te verzengen Die groeide Als goede wijn Zonder die met water Aan te hoeven lengen Les mijn dorst Druk me aan je borst Deze tocht Door de woestijn Met te weinig vocht Deed pijn Ben mijn oase Der dwaze…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

slakken plakken rustig slijmend tegen het raam 'k sta gapend te kijken 't mag geen naam…

verschenen dook de maan hoewel geen wolken de lijsterbes onaangeroerd boog takken strak geen levend wezen dat de stilte brak geen leger hart dan dat die nacht was zij de wolf…

de geur van vers gemaaid gras verbloemd het dorre leven in dit hof, dat nimmer groen was zoek ik huisje nummer zeven een bord geeft wat weg is aan Lindeplein slechts een gegeven ik zie geen linde staan maar wel huisje nummer zeven daar versteend meneer van Lem hij was wat achter gebleven de gemeente metselde hem in huisje nummer zeven…

De vlucht in een droom Stroomstoot van fantasie Waardoor alles wat mogelijk lijkt Onmogelijk blijkt Door de gemene chemie Van ratio en vermeende realiteit Doodgeboren Verandert ‘n droom In desillusie Door de lepe fusie Van misverstand, Met benepen besef Dat het zo wel zal horen Dat de vlucht in een droom Zonder afwerpen van schroom…

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens…

Ik wou dat ik bijzonder was Waarvan iedereen zegt ja zij! De rijen dik voor de deur staan Met mensen die gaven om mij Ik wilde dat ik kon steunen Alle mensen waarvan ik houd Ze kan laten lachen, kan luisteren Iemand die je zo vertrouwt Iemand die slimme dingen zegt De juiste snaar kan raken Mensen echt kan helpen Die mensen gelukkig kan…

Hoor mensen praten en lachen in mijn kamer Zie mensen praten en lachen vanaf mijn bank Mensen, mensen zin in een hapje en drankje uit de keuken Hoor mensen praten en lachen Zie mensen praten en lachen mensen, mensen Ik kijk en ik lach mee Eén glaasje, één handje voor de TV…

zelf ben ik niet helemaal zuiver op de graat drink te veel ik ben niet eerlijk en laat vrienden in de steek ik zwijg en laat mijn moeder alleen zelf laat ik verstek ik vloek en met een grote bek laat ik mijn liefste achter in tranen om te vrijen met een vreemdeling zelf ben ik eenzaam in mijn bestaan vol schaduwen op het behang zelf…

een maand lang zonder in huis wordt dat genieten of mis ik het genot van genoten…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

ballon en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

niet de afwezigheid maakt nog de leegte maar 't delen van herinneringen dat zo wreed ontbreekt niets liever was het mij dan dat je mij bevestigt simpel met woorden merken laat dat jij ook van mij hield…

Donkere wolken drijven woedend boven grauwe grijze daken, er dondert af en toe een zware hagelbui naar beneden op de vrijwel verlaten straat dan plots weer een schimp zon een schitterend afwisselend beeld van wijsheid ligt op straat tussen sjokkende mensen op weg, maar altijd te laat, zorgen stapelen zich onder nieuwe reuze wolken waar…

Wat een stilte om me heen weer een dag helemaal alleen, er komt niets uit mijn handen, loop in gedachten over witte stranden, de wind lekker door mijn haren, kijken naar de boten die varen, dromen over wat ik eigenlijk nog wil en zet verder alles even stil, er zijn wel eens van die dagen dat je zit met zoveel vragen, vrienden die je even niet…

Hoor je de stilte van een hart wat niet meer leeft bereken jij de afstand van jou naar mij naar de dood leg mijn verdriet maar naast jouw adem ik ga wel met de wind verdwijn zo in het niets hoor jouw stem uit diepe ziel geboren.…

De grijze dame die hij bezocht was in haar eenzaamheid verleerd om een gesprek te voeren. Omdat zij zwijgen bleef wist hij ten diepste niet meer wat hij aan moest roeren. Ten einde raad zong hij voor haar een tikkeltje verlegen de oude psalm: “Waar liefde woont gebiedt de Heer Zijn zegen….” Ontroerd zag hij haar lippen meebewegen…

Scherpe stokken En een mes in de la; Wapens tegen mezelf. Gevangen in een kerker. Een kerker met een put. Ogen dicht. Donnie op de wip Alsof hij in Belfast is. Het is de verbeelding maar. Ja rozen hebben doorns. Dat is geen nieuwigheid. Toch heb ik ze tot bloedens toe gestreeld. Het geluid van een rivier nabij. Een andere maan lacht…