Alle inzendingen over eenzaamheid

in wat nooit verteld wordt bijt de rauwe pijn in wat niet gevoeld mag schreit verlangen in wat juist men denkt te weten is het wezenlijk niet zijn Voor J.…

Op een strand, smal en verlaten , zwijgend in zichzelf wachtend op wolken die dreigend nader komen. Het beeld was niet geheel onbekend. Maar de man, de monnik, staat op rennen. omdat hij is die hij is. Zijn naam nooit hardop gesproken maar we weten hoe hij heet. Golven komen dichterbij maar de vloed maakt niet bang, slechts zijn sandalen…

Donkere holle ogen een troosteloos gezicht. Alleen in het donker geen enkel sein van licht. Sterren flonkeren in de hemel als diamanten op de huid. Kijkend naar links en rechts maar geen enkel geluid. Helemaal alleen beseft ze voor de laatste keer die avond. Langzaam laat ze zich vallen en eindigt op de grond.…

Het is koud en eenzaam op de plek waar niemand je begrijpt. De pijn die er met de jaren in slijpt. Dat masker dat je altijd voor had. Dat blije meisje dat altijd lol heeft en alles om zich heen vergat. Als het geweten begint te dagen En je je zelf af gaat vragen: Is dit het allemaal waard geweest?…

Het was zo glad als ijs De muren leken wel van steen De lucht van glas De hoop was laag Zelfs te klein voor geluk, Want het vertrouwen was verdwenen als sneeuw Vriendschap kwam niet door de glazen wand Liefde drong niet tot me door, Want mijn leven was alleen Maar vandaag voelde ik het mijn geloof in het onbekende het verre mooie geluk…

veel dagen maanden jaren gingen voorbij sinds je voor het laatst fluisterde welterusten schat jouw kant van het bed leeg en koud en onbeslapen alsof je me nooit vurig bemind en met passie in je armen genomen had het leven is anders zo zonder jou ik red me wel laveer tussen euforie van dromen of de harde werkelijkheid elke morgen…

Vader achter zijn krant, zijn pantoffels oud en stoffig en naast zijn grote silhouet: een verse kop met koffie. Moeder zucht niet meer, zoals ze jaren deed als vader daar zijn krantje las. Zij heeft al weer een tijd geleden Haar laatste zucht geslaakt. Vader, die nu opa is, met grijze, rimpelige handen die de krant nog amper dragen kunnen…

Niet verloren Maar verdwaald In spoor van eigen stappen Zie geen boom Laat staan een bos Men is daar aan het kappen Niet verloren Wel verdwaald Op grond waar eerst Het pad was Ik loop rechtdoor Maar zie geen spoor Verlangzaam toch Mijn pas...…

de kluizenaar vergaart korsten losgekrabd uit voorbije dagdelen de meesten van middagen met vader zijn dadeldromen verbergt hij in zijn schuurpapieren handpalmen ook gevoel hangt hier nog dat bestrijdt zijn verlangen de avond valt zwaar vandaag…

In een kleine kamer, Voorzien van een bed en een stoel, Woont een oude zieke man Met maar weinig gevoel. Gevoelens zijn er wel, De gevoelens van pijn en verdriet. De oude man woont er, Gaat gebukt onder verdriet. Verdriet vanwege alles Wat zo snel was gebeurd. Iedereen is weg, Alles zwart gekleurd. De kleur in zijn leven, Was plots…

in middagstilte aan het Drentse veld waar krekels ongewis hun tsjirpen laten horen de vogels heel ontspannen fluiten in overgave aan hun eigen toon zelfs bomen wachtend luisteren het gras zich neigt naar elke kleur daar wil ik heel alleen voor jou mijn allermooiste spel over de velden sturen de piano laten zingen over stilte in mijn eenzaam…

Met veel moeite was hij naar boven gegaan, en tuurde tussen de spijlen van het hout. Achter dozen zag hij een jeugdvriend staan. Een stoffige fiets van zo’n vijftig jaar oud. Op die muffe zolder overdacht hij de dagen die hij doorbracht op dat sterk gelaste staal. Dozen vliegen rond als het begint te dagen: die fiets was de beste vriend van…

gister verliet ik mijn huis van dromen en verlangen ook de straat bleef leeg geen leven wist ik te vangen zie weer de steegjes waardoor ik liep in jonge jaren het was toen al dat ik haast dagelijks in eenzaamheid sliep seizoenen waren als elastiek of doods in de rek leerde slenteren zocht kontakt in denken bladzijden vol met verlaten…

Een vernietigende storm en stukjes gebroken hoop vervagen in de wind Scherven gevoel onzekerheid de chaos verblindt Maar de warmte van ontferming lijmt de stukjes aan elkaar uitzonderlijke inzet maakt die storm bestuurbaar…

In de stilte van de late wind die langzaam de adem uitblaast wanneer de zon nog wat verbaasd weg zinkt, zie ik het jonge kind. Ze staat ernstig alleen en wacht kijkt naar het einde van de straat waar juist een fietser rechtsaf slaat hij keek niet om, zoals ze al dacht. Een lichaam kan hoe klein het is eenzaamheid uitdrukken voelbaar alsof…

Ik ben als de doorns Tussen de rode rozen Liever niet te zien Mensen snijden me weg Bang om me per ongeluk Zelf aan te raken De rest verpestend Met mijn afwijkende kleur En die uitsteeksels…

binnengebleven achter de ribben het hart bleef onrustig kloppen droeg jou met zich mee en helemaal de tijd alleen je hoofd maakte er no- tities van. De kalender scheurde dag voor dag dag af, ik was er zelf bij en weet 't ook zeker. De trein waarin jij zat reed genadeloos voorbij. Maar geen spoor van jou.-…

Mijn huis, een gevangenis met open deuren en grote ramen waar de wereld langs komt terwijl de deur niet open hoeft…

Elke dag weer alleen Geen soulmate Geen familie En geen vriendin Altijd maar alleen Helemaal niemand om mij heen Niemand die me troost Een gevoel dat me dagelijks sloopt Wanneer komt die persoon Wanneer komt die vrouw waar ik telkens van droom Ik vervolg mijn weg Hopelijk naar een betere plek…

Je staat als een roerdomp zonder vleugels en kijkt naar het water dat rimpelloos wacht tot jij weer wegvliegt zonder vleugels…

hoort iemand mij, of kan iemand mij zien, of misschien even aanraken, of even luisteren, even warmen? niemand? ook niet in een ander melkwegstelsel? ach, laat ook maar!…

Mijn hart slaat als een schip in nood en ankerloos op drift geraakt schuwt mijn dood die ter lande werd geplecht toen ’t zwijgen me verried en boze tongen het lichaam wilden vierendelen doch slechts in daad want het gericht die mij van ’t leven wou onthechten sprak geen vonnis over mij als parvenu die het sterven aanbad met orgieën en iconen…

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

In een huis vol niemand schreeuwt te stilte.…

in de linkerhand een kabaske op zijn hoofd een klakske een versleten blauwe broek daaronder kapotte sandalen gaat hij in trage stap in de winkel op de hoek wekelijkse proviand halen bruin brood voor alledag een grote doos hagelslag diepvries visstickjes een pak van zes bierblikjes chocomelk in literfles ook een stuk of zes drie zou…

Ik was alleen, Nog steeds zo alleen Wanneer ben ik eens niet alleen De stilte valt Als een muis in huis Zo stil dat het is, Maar plots voel ik het, De aanwezigheid van iets Mijn gedachten gaan er heen Dan zie ik iemand Ik mag haar En zij mag mij We worden verliefd En ik voel me niet alleen De stilte in huis Die is verdwenen…

Hard maar honingzoet en toch nog wijs als oude man die zich net weet te bewegen met een stok. Een lange stok met zilveren knop, die glimt in de zon. Een reflectie of spiegelbeeld van vrouwen die verdwenen. Een echo van het tikken van de stok. Het tikken van een klok. De tijd vloog, maar is altijd gebleven. Zo ook het leven. Tot…

Het was weer zo’n avond waarop eenzaamheid zo bedreigend was de televisie niets te bieden had elk boek al uit gelezen leek de telefoon bleef doodstil het huis benauwend een dik uur later stapte ze een bruin café binnen het was er gezellig druk een geroezemoes van stemmen ze vond een plek aan een tafel vlak bij de bar bestelde een wijntje…

De wereld om haar heen vervaagd in een mist die haar innerlijk verbleekt Zij denkt slechts alleen nog in raadselen Al haar woorden vervagen als zij spreekt Steeds herhalen zich de beelden in haar hoofd uit een tijd dat zij midden in de wereld stond De liefde en passie liet zij samensmelten als vuur en haar vrouwzijn tot diep in haar ziel verstond…

stilletjes waren de tranen over wangen van oorlogskinderen die de toekomst niet zeker waren en vroegen om een hand. bruine ogen staarden naar de maan biddend naar de enige die naar ze luistert misschien- de donkere huid is grijs van het wachten op wat hoop van betere harten- ze halen kracht uit wat zand en de zee die altijd blijft golven…