Alle inzendingen over maatschappij

Boeren wonen hier nu nog Terwijl de bouw maar verder gaat Het wordt levendiger doch Gelukkiger is niet 't resultaat Een boer kijkt moedeloos toe Het sneeuwt nieuwe gezichten De wereld wordt nooit moe Van andere gedichten…

U leest een woord En denkt aan wat u dacht Welke betekenis het woord kreeg U leest een woord En denkt dat wat u wacht Meer is dan dit. Niet zo enorm leeg U leest een woord: een woord…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

in het station, voorbij het perron, in de zaal waar soms een vreemde wacht onverwachts naar je lacht kan je even zitten kijken naar hoe de tijd wordt gedood daar zie je al dan niet gewild vreemde kunst op het plafond waar enkel de bloemen rond zijn en de swastika's zich verschuilen in een labyrint van rechte kronkels de artiest heeft…

Over een grindplein naar de binnenstad Langs fietsers, winkels, stoplichten Het was maar even dat ik vergat Langs grachten, gebouwen, toeristen Hoe afhankelijk we zijn, we zwichten Langs kleine huizen, panden, tegels Ik wandel van bovenaf De metroroute…

rien ne va plus in deze tempelsamenleving waar de woekeraars en wisselaars het leeuwendeel beloven rien ne va plus in deze casinocratie waar wij blijven spelen inzetten verhogen op de minste kans rien ne va plus waar vele kleinste de weinige grotere dragend dankbaar moeten zijn waar het economische belang honger waard blijkt…

geef er één en neem er dan twee de aard dient herdacht de droom verkracht hier zijn geen wezens slechts mensen met zichzelf te koop hier loop ik immers met al mijn vragen zonder antwoorden of herinneringen aan wat ik vermoed te weten ik ben mens meer weet ik niet en minder al evenmin dus blijf ik grijpen in die grote grabbelton…

hij ziet er gehavend uit met de rafels aan wat heet een broek te moeten zijn waar de naden niet langer overlopen in een rudimentair stukje kleding zijn opgestoken hand lang geleden zwaar verbrand onderstreept verwoest zijn blik de ogen grillig onderwald dat hij genoeg geleden heeft hij ploetert door het onwelkome land van nee, geen tijd…

Die winter was het koud in Amsterdam Ik zag onduidelijke vormen zich oplossen in de mist vage lichtschijnsels de schoonheid van de dingen overstromen de regen de rest wegvagen De eenzaamheid heeft smaak de smaak van de kou die in je lichaam binnendringt een trieste smaak als van de dag na een feest Hoe kan ik nog denken het water bevriest…

voor de hoofse trappen van een nieuw paleis waar Vrouwe Justitia huist en grijsgewolkte beelden over zijn koegedachten dwalen staart een man verslagen naar het einde van de rit een leven vol van nemen graaien en begaaien van slachtoffer na geslacht offer aan zijn handen kleeft meer bloed dan zijn vrekkige aderen kunnen vatten zelfs de…

Het begin van alles is Een eind van alles. Een spoor Eindigt niet in het midden Maar ongeveer bij Het eind van alles en Het begin van alles…

al zijn alle mensen gelijk de wereld vertelt iets anders op basis van de kleur van een stel ongekleurde cellen leert iedereen zijn plek wel kennen rood staat gelijk aan dood voor moord en zelf vermoord het volk verstond geen woord van goud en koorts ernaar en geel, geel is geheel geheid het meest heidens in de rij voor wij doch uniek…

net als een kat maakt de mens vreemde sprongen strak en resoluut of sierlijk maar onbezonnen geplaatst in een hokje doet vaak zo’n zeer ieder zijn eigenwaarde daar komt het op neer…

Zompigverwelkt behangpapier van bits en elektronische rillingen pelt droogjes de muren af, valt zonder echo He’s in Zijn eerste keer. Een hond trekt uitgelaten aan zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos groter dan onszelf. Druppels rinkelen zonder jouw toestemming. De natuur…

We kopen broden. Van de bank Krijgt men verzachtend geld Dat tegen het bloeden helpt Maar ons ook doden verlangt We kopen nieuwe formules En laten ons leiden door creatie Van gevoelens. Wat ik zie Is geld een waarde als een kus? Wat blijft is wat ik zie En wat in mij opkomt en vervormt Tot iets van poëzie De taal die in ons allen stormt…

hij is een echte presentator belust op hoge kijkcijfers lapt hij iedere welvoeglijkheid aan de laars van de moraal het is het scoren voor hem en liefst ook nog door dat hem verder drijft de façade waar hij achter schuilt is gemaakt van uiterst filmbaar bordkarton en loze leuzen waar hij toch niet achter staat hij is de regisseur, de connaisseur…

Niet hoe hij erin klimt, niet hoe de ander staat te kijken en niet hoe de zaag erin gaat als in oud brood. Maar hoe een wijk verandert als een den uit een achtertuin steeds kleiner wordt, en alle illusie van groei uit de kern verdwijnt…

Op blote voeten kwam zij met een bundeltje niets keek haar ogen uit naar de overvloed van dit westers land zij warmde haar handen aan een fata morgana slikte lang vergeten tranen de oorlog leek voorbij maar was nooit zo dichtbij huis schrijnende beelden van haar moederland waar dood geduldig wacht…

zijn dag wordt steevast gekleurd door hem op drie te zetten in beeldjesland immers bepaalt de tijd de programmering zowel digitaal als analoog na een tijd voor zout en de onontbeerlijke patatten komt een poosje in de kuip vol water en geurig schuim en dan het relaxen de kousen voeten recht vooruit de opwinding van een uurtje ingeblikt…

Terg niet langer mijn hoop zelfs de wind verdraagt mij niet de hemel staat in mijn ogen als een rimpelig oud geschrift hoe schromelijk gekleed mijn gedachten lijken meer feitelijk zuigt macht hard Maar er is de zee zonder conformisme maar schuimend zij spoelt zout op mijn huid in een land waar mijn thuis betwist blijft ben niet ik degene…

Springen Vloeien Woorden Begaan Verzwijgen Moorden Ontstaan Vergaan Studenten Zingen Dreigen Ambivalenten…

als ik over de galerijen loop en bij de mensen binnenkijk lijkt het even op de uitverkoop in deze grote nieuwbouwwijk bloempotten in alle kleuren souvenirs uit verre landen bloemen die de boel opfleuren echt alles is hier voorhanden ik zie plastic rode rozen in een aardewerken vaas gordijnen van viscose een hondje zonder baas enorme…

Roodkapje werd vermist van haar sokkel getrokken een klompje beton restte slechts. Studenten wilden gratis het pretpark binnen, men sloot geen deal en zo werd zij, afgeleverd waar ze menselijkerwijs allang niet meer zou wonen, bij het bejaardentehuis. Ze is nu terug weer op haar plek bij oma in het bos alwaar de wolf op haar wacht dus…

ik droom als een dichter dicht als een dromer over de stad waarin ik leven wil een oord vol huiskamers met stoepen onder de stoelen en een lach voor iedereen die net de hoek komt omgewaaid een stad vol van A en plaats voor het hele alfabet waar zwart niet de toon bezet maar onderstreept hoe kleurrijk anderen elkander kunnen maken met een…

rond rond je in de stad de stad van het de stad van het leven de ghetto der verdoemenis alle fouten der leven in een hoek gestampt een gevaar, een ieder die zich erin vergeeft het park alle geneugdigheden des levens opgehoopt in een afgesloten centrum in het centrum het leven speelt zich af tussen beide rond je in de stad grijs…

de dag was zondag zonder zon af en toe was er regen en hagel en voor de oprechte schooier een nagel voor zijn krabbig werk bovenal zag ik mensen in alle formaten, geuren en kleuren ze zweetten muziek, net als ik en deinden dezelfde zee onder meer dan één teevee het was de eerste keer dat oktober weer revolteerde en op weg naar huis toe…

Mijn buurvrouw is pas gevonden liggend op de koude grond, haar lichaam al totaal ontbonden een kennis die haar zo vond. Weken had ze daar gelegen, niemand die er wat van wist, vast een hartinfarct gekregen we hadden haar nog niet gemist. Druk met onze hebbelijkheden geen tijd voor die ander daar op straat we houden ons zelf graag tevreden…

hoor en wederhoor het geweten credo en nog gaat het woord niet vrijuit, er zijn regels en ook hele coupletten een vers staat nooit helemaal alleen de gedachte uitgedrukt zwart op wit is soms mistig, ook wel te rauw om te verteren maar altijd onuitwisbaar in het geheugen gegrift wis en waarachtig onuitwisbaar dus niet altijd vergeetbaar…

“O” wat is het fijn, inwoner van de Korenbloemstraat te zijn. Gelegen in de stad Roeselare, wonen we zoals we in ’t westvlaams zeggen: oal te goare. Die inwoners heten we voortaan, “Korenbloemers” daarom is het “O” zo fijn “Korenbloemer" te zijn. Zoals een korenbloem, groeiend tussen korenhalmen, de halmen gaven haar steun, zonder die…

Wie weet mij eindelijk, welke dodentolk, Te doen bedaren in gezworen haat. Ik volg de vaderen om vroeg en laat Mijn land te zien. Ik leef tegen een volk dat zebrapaden aanlegt over wonden, Dat boven onze botten steen op steen Bewoont, dat leven wil voor zich alleen. Leeft dan in angst. Ons bloed wordt niet geronnen. Op hoeveel scherven vlees…