Who is afraid of Naomi Wolf?
De storm is gaan liggen
op de zeebodem, werkt dieper in
dan op uiterlijk vertoon, vertoont
geen krimp, weigert te erkennen
wat een storm zijn moet. Daar
beneden bruist het van beweeglijkheid.
Verwondering.
De spiegel is onbuigzaamheid voorbij,
kou en rimpelloos lijken nu hard
door kunstige cosmeticaknepen verstard.
Reeds rijst haar hand
toornig boven het kopje uit,
reeds wordt het donker, een siddering
rolt als golven door de zee.
Verwondering.
Minder is meer, oreert zij rozenpinkig.
Een leeg kopje is er meer waard en
giet het binnen en
ze heeft gelijk.
Geplaatst in de categorie: maatschappij