Alle inzendingen over tijd

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

verschijnt mijn muze die me uitput me gebruikt mij bevrijdt die me meeneemt naar de diepte van hooggelegen dalen waarin ik val zachtjes vrij naar beneden glij struikel over de tijd tijd waaraan ik mijn woorden voor hem wijd ah mijn lief mijn muze jij die mij begrijpt…

herken mij als het stof dat daalt in een vallei waar jij nog niet eerder zien kon herken de weg die altijd naar huis wijst onderweg waar de zon omhoog reist herken de traan die ieder verraadt zichtbaar de maan het wordt laat langs de akkers verteld een teer plantje op een oneindige vlakte het laatste deel…

Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het zwakke schijnsel van de lantaarn in het eerste morgenlicht Een waas van knoppen staand op knappen Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het eerste morgenlicht van de jonge lente Vasthouden De tijd stilzetten…

het is zo simpel vanaf de geboorte zijn wij sterveling de strijd om macht geld en status is niets meer dan doodsgerochel en ik, ik geniet ik pluk de dag ik in de tijd…

Herinneringen (grijs maar goud) vermalen wat vandaag gebeurt. Mijn god, ben ik al echt zo oud? Maar kom toch, jongen, niet getreurd om dinkytoy en meisjesvlecht. Drink bier, wees braaf en –ja, hoor- flirt. Maar iets is in mijn hart gelegd, waartegen ik weemoedig vecht.…

Van mijn stoel tot de wastafel is maar een klein stukje om naar mijn bed te lopen moet ik verder gaan Mijn Vader zou 1 april honderd en vijf zijn geworden we zeiden vroeger vaak: “je bent niet jarig Vader, het is immers maar een grap!” We aten thuis altijd aardappelen uit diepe borden Ik verveel me en in gedachten zie…

't Was niet zo jong meer Misschien zelfs oud Een heldere avond Met volle maan op Een meer van jaren Die zijn verstreken, terwijl De wereld verder gaat met Draaien in een vaart die Voor menigeen gewoon niet Meer is te vatten, daar De tijd sneller is dan De mens ooit zal zijn...Onge- evenaard raast hij voorbij De slinger van de klok…

Soms denkt een mens wel eens, kon ik het maar overdoen, soms denkt een mens wel eens, was ik maar wat ouder, nu wordt dat uit handen genomen, want we zijn zonder het te voelen, een uur opgeschoven!…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

We blijken tijdelijke versierselen op het pad van de tijden elke streling van ijle luchten iedere zucht, zelfs van verlichting beroert en beweegt ons Het verblijf tegen de steeds wazige achtergrond is een sobere ankerplaats een lichte trilling slaat ons op drift elke dag een gevaarvolle kust zonder markering Voor even een sieraad…

Mijn zolder weeft zich een web van dromen, daar leeft de tijd die is geweest, soms vangen de ragfijne draden een vlinder,dansend rond boeken die niemand meer leest de wereld van vroeger trekt aan mij, als iets dierbaars, een droom, een vergeten feest het kind van toen reikt nog steeds naar de sterren, dichtbij maar ongrijpbaar laat…

De tijd is een cyclus als getijden, Getijden komen en gaan, Dagen komen en vergaan, Ver vandaan hier zweeft de aaseter in de paarse lucht, Voltrekt en rekt de tijd, Tot het lichaam zich vervormt tot karkas, Dat wouden doet vervagen tot woestijn, De man ondermijnt het gezag, En lag, Verlangend naar water op de grond in de scherpe zon, Die…

omdat de tijd maar niet op schoot gaf ik de wijzer een tik dat heb ik geweten de klok sloeg meteen terug wist meteen weer hoe laat het was foto:Martien Montanus…

De winterzon van gisteren is heden nog altijd dezelfde verspreidt nu stralen van licht in een andere hoek over onze zachte ronding Alle sneeuw is verwaterd van maagdelijk naar transparant dwars door alle seizoenen ligt het landschap er onveranderlijk in oplopende graden van warmte Vandaag zwaait de jonge lente de oude winter vaarwel…

Kom Op tijd. maak tijd, geef het tijd, neem de tijd, alle tijd, altijd.…

In de lente Zie ik je staan. Maar in de herfst Ben je al weer vergaan. Stil, muisstil als de wind. Maar dan plotseling Hoor je weer een kind Zoekend naar de ouders. Zouden ze daar ooit nog staan? Wachten of je ze ooit nog ziet. Je hart vol verdriet. En jij, jij bent nu alleen Met niemand om je heen. Zo eenzaam, Zo alleen. Denkend aan…

Wij hebben steeds minder geduld je dag is zo weer gevuld altijd maar haast het is de tijd die aan ons voorbij raast het liefst draai ik de klok een slag terug alles gaat gewoon te vlug voor je het weet is de dag voorbij leeg is dan ook ons eigen batterij dan gaan wij naar bed voor morgen toch maar de wekker gezet want elke seconden telt langzaam…

de tijd vergrijst mijn haren in een jachtig bestaan ik probeer wel te slenteren maar kan niet blijven staan de kleur van het leven schenkt mij maar even een net gekleurde kop met een volle bos erop ik veins mijn evenbeeld in getemperd licht die het spiegelbeeld in valse hoop verlicht…

Ach, laat ons van 't verleden spreken... Gij luistert immers gaarne, vrouw? 'k herinner mij, hoe lang verstreken, Mijns levens lentetijd getrouw. Toen had ik appelrode wangen, Mijn baard was blond, gekroesd mijn haar; En 'k zag vol fierheid allegaar De meisjes me aan de slippen hangen! Brunetten, zwarten of blondinnen, Mij waren…

onze liefde was als een kostbare steen in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de…

Sluipend, zonder weten, zal de tijd daar staan in de stilte die de nacht omsluit. In de verte is een zachtere kracht die tot ons spreekt zonder woorden. Doch telkens bij het ochtendgloren mogen we voelen, mogen we bekoren en wakker worden uit het donker naar het licht, weer in de cirkel worden herboren nooit wetend wanneer het einde…

Een kloof van eeuwen tussen twee meisjes. Elk met hun dromen over wat nog kan komen. Hun verlangens, wat de toekomst brengt. Ze tasten naar het leven elk in hun eigen tijd. Mooi en jong, onbeschadigd en broos werden ze verweven in de kleuren van een penseel. Het ene al driehonderd jaar gestorven en vergeten. Alleen haar portret…

Ik rijd naar huis in de bellende leegte Van de laatste tram. Het wordt mijn tijd. Verlaten straten komen samen, gaan uiteen Op steeds dezelfde, stroevende punten. Ik zit in mijn ijzer, lees de haltes, steeds Dezelfde, door het raam dat wie weerkaatst. Ik zoen de koude naam op de achterkant Van mijn adres, verscheur de enige brief.…

Vandaag is de dag die mij morgen vertelt wat ik gisteren had moeten doen…

Tussen kei en korrel – leden van één lichaam - sluimeren eeuwen van gestaag verloop Twee gedaantes aan de uiteinden van tijd krijgen nieuwe maten bij 't wassen en slinken Er is geen verliezen of winnen voor wie afstaat of opneemt De wind waait bestendig van een oeroude vorm naar een nieuw volume.…

Als ik kon, zou ik je bellen, als ik kon, zou ik langsgaan, als ik kon zou ik zeggen, wat ik nooit meer zeggen kan, het is te laat! Terwijl ik dacht alle tijd te hebben, terwijl ik dacht het komt nog wel, terwijl ik aannam dat je er altijd zijn zou, is de tijd op! Nooit meer zeggen, ik heb alle tijd, want die, raakt…

De tijd vliegt heen en gaat zo snel voorbij... Zo lijkt het wel voor mij. Een week komt en gaat met grote vaart. Konden we de tijd maar tegenhouden. Wat zou dat heerlijk zijn! Dan hadden we het eeuwige leven! Dat zou ik graag willen beleven. Maar helaas zal dat niet gebeuren. En ga daar echt niet over treuren... Het is het lot van ons…

Ik slaap, ik droom, een mooie droom, ik ontwaak en besef dat juist die droom ervoor zorgt dat ik met liefde vanavond weer in bed stap, voor het vervolg!…