Alle inzendingen over tijd

Het stille woud kent een vreemde vloer er heerst een zonderlinge gewichtloosheid alle seizoenen worden samengeperst in die sobere kleur van vergankelijkheid Voordat het licht verspringt naar de tint van de oorsprong vloeit alles bijeen de doden hebben hun mantels breed uitgespreid de snit verwijst nog naar de drager oogappels…

Toen ik in de dwaaltuin liep zag ik een goudvink. De wereld was een zonnige dag een geluksmoment lang! Ik struikelde en viel in het stenen boek van de tijd. Ik hield me vast aan stilgevallen wijzers. Het potlood in het opengeslagen boek wees met vermoeide punt naar de Babylonische uren. Ik moest en zou het onbereikbare leven beroeren…

'Opblijven' noemden wij ’t in onze kinderdagen Niet vroeg te bed gaan, en ’t was hard te verdragen Te moeten rusten als de zon pas onderging. Die kindsheid komt weerom; is ’t niet een wonder ding? Hoe dat men ouder wordt, hoe m’ouder zoekt te wezen: Opblijven is de vreugd, te bedde gaan het vrezen Van alle menslijkheid! ’t Schijnt dat de tijd…

alles wat voorbijging en waar je met een gevoel van warmte aan terug denkt is louter melancholie herinnering van lach en traan en de pijn van dat het niet altijd zo door kon gaan de zwart/wit foto van voorheen met kartelrand is nauwelijks nog tegen de tijd bestand…

Liggend in zwart in de helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik…

Het huis sliep achter zijn gesloten blinden, Wij zaten samen op de kille bank, De dag was als haar oude vader krank, De blaren fluisterden met moede winden. Moe van de geuren die zij moeten dragen Van graven oud en rozen uitgebloeid, Weemoedig vlagend door verwarde hagen En 't armlijk loof dat om de zerken groeit. Je hebt weinig…

Als je bent aan het einde van het touwtje, komt de mors dooie dood die douwt je over de rand van deze planeet. Wat heet, hij dondert jou in de vergetelheid en vriend het is vermetelheid te denken dat je voor vele flappen daar aan kunt ontsnappen. Misschien krijg je enig respijt maar al je geld ten spijt, al bied jij een bedrag…

Dood Postzegels verzamelen of kunst Leren, leren lopen Meubels kopen Een passie, een hobby, een studie School ál die jaren Alles weten over geschiedenis, koken, wat dan ook Hoogleraar zijn of kunstenaar of erg heel erg je best gedaan Om iets te worden Een kamp overleven een oorlog Vechten om te overleven, 5 jaar in een cel Lezen en lezen…

Sinds Dodenherdenking reis ik mee met de Mei-Express in volstrekte stilte met de gestorvenen om ze levend te houden Alleen zij verstaan het onhoorbare zij weten Ze voorspellen mij het loon voor dit gedenken: eerst hoon en beschimping daarna het negeren van mijn beeld tot slot de censurering de eliminatie, de wegzuivering zij…

In vruchteloos trachten zal geen drukte beklijven. Pogingen zijn ijdel om verlaten leegte te verdrijven. Geheugens van ernst gewist, tussen verplichting en berusting ingeklemd. Feesten en beesten, pas veel later weet je wat je hebt gemist.…

Ik zie op Tegen zeeën van tijd. De tijd die kabbelt En langzaamaan Wegdrijft, Naar een plek waar al heel wat minuten verstreken zijn. Ik verdrink, In zeeën van tijd En de wijzer Die mij leidt Lijkt ook zijn weg Te zijn verloren. Verdronken en verzonken In gedachten, Komt de tijd Wanneer hij vergeten is En als de wijzer Zijn weg…

Een mens is een waarneming. Niet tastbaar, enkel klank en beweging van daarnet. Een stem, een voetstap, de wijze waarop het haar naar achteren wordt geschud. Herkend en voorbij. Een brief. Gisteren gepost, vandaag bezorgd. Daartussen kan heel wat gebeurd zijn. ---------------------------------- uit: 'Krullen van jezelf', 2001.…

Voordat je het beseft is het nu al verleden tijd Dagenlang heb je het niet maar dan voel je het wel Is het plukken van de dag een reiken naar de zon? Je kijkt me aan en zwijgt in veelzeggend ogenspel…

Je hebt maar één hoofd. Als je leest krijg je er hoofden bij. Als je veel gelezen hebt, heb je veel hoofden. En veel gezichten. De hoofden in je hoofd ken je uit je hoofd. en van gezicht. Met het klimmen der jaren slinken je hoofden. Als je een hoge leestijd hebt bereikt verlaten je hoofden je een voor een, de laatste het eerst. Je hoort…

Leven is net iets meer dan wat even is even meer dan wat was vele malen zijn veel meer dan dat was het niet.…

Als ik aan je denk dan is er bovenal het strand Het meisje van zo zeventien Een rode zakdoek en een wenk Haar voeten in de branding Die komt en gaat en drijft Het natte zand is alles wat er over blijft Je blonde haar weerspiegelt in het water Tot het later voorgoed in mijn ziel boven drijft Het is of mijn gedachten voor altijd…

Wij leven in de stroom van de tijd, als een nevel die verschijnt en morgen weer verdwijnt. Het heden wordt verleden. Tijd is ontzagwekkend, voorwaarts, altijd raast hij voort. Nimmer staat hij stil is al voorbij als je dit hoort. Vandaag wordt morgen, overmorgen, ons leven spoedt ten eind. Wij plakken slechts wat etiketten, willen dat…

we tellen de dagen maar vergeten de uren (om over de minuten maar te zwijgen) zo maakt men tegen 't einde van het bestaan de balans op als de accurate boekhouder met de tong tussen de tanden die zich verdiept in kille cijfers zijn wij straks debet aan het tekort aan geluk…

laten we de jaren laten zo ze waren de dagen tellen die we samen zijn speciaal de ogenblikken van elkaar verstaan ze opslaan als te korte uren maar hoe dan ook onder "voldaan"…

De hele wereld heb ik afgereisd In droom. Wat is mij van die reis gebleven? Niet veel meer dan 't verlangen om nog even In een verlaten tuin, waar de avond grijst, Te zien hoe de nachtschone in het lichtblauwe Licht even bloeit en dadelijk verkleurt, Aleer de dood mij nijdig toe zal snauwen: ‘Ga nu maar de ijskast in, het is je beurt.’…

Dat lome, luie licht ronddwalend in schemeruren waarin honden van rondom de nacht aanblaffen de dagwarmte zich rept naar de onvindbare slaapstede en een vroege ster binnensluipt Juist dat late licht vindt - zonder enig zoeken - achter uitdovende dagdromen en in de onkuise hoeken van mijn zevenkantige cirkel steeds de verborgen weelde…

Aan mijn voorzichtige voeten dwarrelen ze voorbij sterrenstelsels in schemervelden ze vallen stralend uiteen om opnieuw te verrijzen in het universum van naderhand Twinkelen past alleen in duisternis en in witte pronkgewaden door onzichtbare straalstromen spatten ze als kiemen uiteen Het afleggen van het oude leven om te herrijzen in…

Iemand blaast haar adem warm tegen de rug Ik zweef omhoog in het blauw van lapis lazuli, versteen alsof jouw hand beschermend mijn kale kruin bedekt In de ochtendlucht vormen zich zang patronen en tonen het spinrag in de blauwe lucht Winter voorbij en lente is in ons gekomen Jij draait jouw mond jouw tong streelt, strekt zich puntig…

het viel in reepjes schuifelde van uur tot uur stilletjes met de klok mee bleef haken aan mijn tenen bediende de klink van de deur liet mijn gage voor de toekomst zien in kunst alsook in onderwijzende woorden nu nog zoekt de zon me naarstig op warmt mijn kruimels houdt de deur nog op een kier maar het licht aan mijn voeten herken ik…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

het mooiste van de dag de avond de nacht is voor jou je adem die ik voel met mijn ogen open in het donker met mijn ogen dicht in het licht van een zwarte maan luister ik voel de lucht je adem botsen op mijn kussen en veilig landen in mijn dromen als ik slaap…

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

verschijnt mijn muze die me uitput me gebruikt mij bevrijdt die me meeneemt naar de diepte van hooggelegen dalen waarin ik val zachtjes vrij naar beneden glij struikel over de tijd tijd waaraan ik mijn woorden voor hem wijd ah mijn lief mijn muze jij die mij begrijpt…

herken mij als het stof dat daalt in een vallei waar jij nog niet eerder zien kon herken de weg die altijd naar huis wijst onderweg waar de zon omhoog reist herken de traan die ieder verraadt zichtbaar de maan het wordt laat langs de akkers verteld een teer plantje op een oneindige vlakte het laatste deel…

Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het zwakke schijnsel van de lantaarn in het eerste morgenlicht Een waas van knoppen staand op knappen Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het eerste morgenlicht van de jonge lente Vasthouden De tijd stilzetten…